Εδώ και χρόνια αρθρογραφώ υποστηρίζοντας ότι το θέμα δεν ήταν (μόνο) λογιστικό. Ήταν βασικά πολιτικό και ακόμα περισσότερο κοινωνικό.
Οι τεχνοκράτες ανά την υφήλιο και ειδικά οι λογιστές-οικονομολόγοι πήραν την εξουσία (εντελώς) στα χέρια τους. Αν το ταμείο στο τέλος της ημέρας δεν ήταν συν, ήταν πλήρης αποτυχία. Να το το κλισέ: Από άνθρωποι γίναμε νούμερα.
Οι αριθμοί είναι το πιο άκαμπτο πράγμα που εμφανίστηκε ποτέ στη γη... από τα κεράκια στην τούρτα γενεθλίων μέχρι τα (καλά τα λέω;) σπρέντς.
Κανείς δεν θυμάται τον Τάδε Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας... ούτε κατά προσέγγιση... Ποιος δεν ξέρει όμως την Πιάφ;
Ποιος ξέρει όπως λειτουργεί το εμπόριο διαμαντιών στην Ολλανδία και ποιος ξέρεις πώς λειτουργούν τα coffe-shop στο Άμστερνταμ;
Ποιος θυμάται πώς λέγεται ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας και ποιος θυμάται ποιος έγραψε τον Άμλετ;
Ποιος θα θυμάται τον Γιακουμάτο και ποιος θα ξεχάσει ποτέ αν έστω και μια φορά έχει κολυμπήσει στο Αιγαίο με φόντο τη Δήλο;
Ποιοι;
Μα οι λογιστές!
Και τώρα; Τι θα κάνουν οι λογιστές του Τσίπρα;
Μα είπαμε το θέμα –κατά τη γνώμη μου πάντα- δεν είναι (μόνο) λογιστικό.
Και το πιο σημαντικό: δεν απασχολεί ΜΟΝΟ εμάς. Μπορεί ως λαός να θεωρούμε ότι έχουμε το απόλυτο σε όλα... από την ευφυΐα μέχρι την τραγωδία.. αλλά (ευτυχώς) δεν είναι έτσι.
Η Ευρώπη πνίγεται.. ή πιο σωστά οι Ευρωπαίοι πνίγονται.
Πάτε να ρωτήσετε τους Ισπανούς αν είναι ευχαριστημένοι... τους Γάλλους, τα ανατολικά κράτη... αλλά και με έναν Σκανδιναβό να μιλήσεις θα καταλάβεις ότι τα πράγματα και γι αυτόν δεν είναι πια τοσο ευχάριστα (για τα δικά του standarts).
Θέλετε να μιλήσουμε για την φτώχεια στην Αγγλία; Πάτε ένα Σάββατο βράδυ στο μετρό του Λονδίνου και μετά ελάτε πείτε μου.
Είναι καυλωμένοι (ευχαριστημένοι) οι λογιστές, αλλά δεν είναι οι λαοί.
Όταν πήγα στην Πορτογαλία πριν από 20 χρόνια σε κάθε γειτονιά της Λισαβώνας, σε κάθε ταβέρνα ή ρεστοράν... σε κάθε σοκάκι... όλο και κάποιος έπαιζε μια κιθάρα και τραγουδούσε. Πήγε ένα ζευγάρι φίλων μου πέρυσι και όταν τους είπα «είδατε τι ωραία που ήταν με τις κιθάρες;» μου απάντησαν:« «Ποιες κιθάρες;».
Από τότε που ξεπετάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ έβλεπα ότι ερχόταν σαν τρένο.
Γιατί ερχόταν σαν τρένο;
Επειδή όλοι οι άλλοι ήταν απαράδεχτοι (γιαλαντζί) λογιστές που το μόνο που τους απασχολούσε ήταν να μην φύγουν από τη θέση τους. Έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια δημοσιογράφους και πολιτικούς να γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στον λίγο πιο ψηλά απ’ αυτούς στην κλίμακα της εξουσίας.
Ηταν αηδιαστικό.
Βρεθήκαμε με πολιτικούς και με δημοσιογράφους που λέγανε ΜΟΝΟ ναι στις εντολές.
Και ΜΟΝΟ όχι σε οτιδήποτε καινούργιο.
Και ο λαός πεινούσε... και αντί τα ζευγαράκια να κυκλοφορούν σε αγκαλιά-κεφαλοκλείδωμα στο Θησείο ή στη Δράμα ή στην Ρόδο... βρέθηκαν να προχωράνε δίπλα-δίπλα κι όχι πολύ κοντά με τα χέρια στις τσέπες. Δεν είναι το ίδιο.
Όταν σου πάρουν τα όνειρα, την καύλα, το τραγούδι, τον χαβαλέ, τον έρωτα, το ξόδεμα κλπ και είσαι Έλληνας ... τότε γίνεσαι ένα τίποτα.
Όμως θα επανέλθω για την εσωτερική ματιά των πραγμάτων.
Δεν έχω ιδέα πώς μπορεί ο κ. Τσίπρας και η ομάδα του να πληρώσουν , να μην πληρώσουν, να κουρέψουν ή να κάνουν πεντικιούρ με το χρέος μας... Δεν έχω την παραμικρή ιδέα... είναι κατι σαν το μπέιζ μπολ στο μυαλό μου... Συμφωνώ όμως μαζί του σε ένα που είπε προεκλογικά:
Αλλάζει η Ευρώπη!
Α-ΚΡΙ-ΒΩΣ!
Ούτε εμείς αντέχουμε χωρίς «ώπα»... ούτε οι Ισπανοί χωρίς «όλε»... ούτε οι Γάλλοι χωρίς χαμόγελο...ούτε οι Ιταλοί χωρίς φινέτσα, ούτε οι Γερμανοί χωρίς OktoberFest... ούτε κανείς...
Ποτε στην ιστορία δεν έγινε... στον σκοταδισμό ίσως, αλλά γι αυτό λέγεται και σκοταδισμός.
Μπορεί η κ. Μέρκελ να είναι απίθανη λογίστρια… αλλά δεν μπορεί να εμπνεύσει κανέναν.
Ολοι χρειάζονται μια έμπνευση... και κανείς κάποια ρύθμιση με τις Τράπεζες.
Και η έμπνευση (δεν είμαι αριστερός, αλλά οφείλω να το πω) έρχεται πάντα από τα αριστερά. Και επειδή δεν το εννοώ κομματικά... θυμίζω ότι ο Χατζιδάκις ήταν Δεξιός, αλλά με αριστερή καρδιά και πνεύμα... Αυτό εννοώ.
Ποια Αριστερά;
Ποια Δεξιά;
Υπάρχουν μόνο πολιτικές για τους ανθρώπους και πολιτικές για τους πολιτικούς.
Ο Τσίπρας υποσχέθηκε πολιτική για τους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι τον ψήφισαν.
Ο Σαμαράς πηγε να παίξει μπάλα με πιτσιρικάδες με γραβάτα και μανικετόκουμπα εξω από του Μαξίμου κι άρχισε να μιλά μαζί τους για νούμερα. Και οι άνθρωποι δεν τον ψηφισαν.
Ο Γιωργάκης πήγε να βγάλει γλώσσα και οι άνθρωποι του την κόψανε.
Ο Βενιζέλος γρύλισε: «θέλω εξουσία» και οι άνθρωποι δεν τον ψήφισαν.
Ο Καμένος χρησιμοποίησε το όνομα του Αλεξη στο διαφημιστικό μνμ του και οι άνθρωποι τον ψήφισαν.
Δεν βγάζετε κανένα συμπέρασμα;
Δεν σκέφτηκε ποτέ καμία επικοινωνιακή διάνοια, ότι η γραβάτα στο γκρι κουστούμι μοιάζει με στολή και παίζει να μας τρομάζει.
Μια φορά ο Ανδρέας Παπανδρέου τους κέρδισε με το ζιβάγκο… 40 χρόνια μετά ο Τσίπρας τους ξανακέρδισε ανοίγοντας το τελευταίο κουμπί του πουκαμίσου του.
Το «χωρίς γραβάτα» δεν είναι σημειολογικό τρικ, αλλά πολιτικό μήνυμα... είναι το νόημα που κάνει η νέα εποχή...
Οι ίδιοι οικονομολόγοι γράφουν ότι η Ευρώπη είναι ένα υπερφουσκωμένο μπαλόνι.
Δεν είναι που ο Τσίπρας θα αλλάξει την Ευρώπη... είναι που η Ευρώπη θέλει να αλλάξει... και επειδή Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει... Η βελόνα για το μπαλόνι βρέθηκε στα χέρια του Ελληνα νεαρού Πρωθυπουργού.
Λογιστές είπα ότι είναι οι άλλοι... οι Ευρωπαίοι εννοώ... δεν είπα ότι είναι ηλίθιοι... ξέρουν καλύτερα από τον καθένα ότι το μπαλόνι έχει φουσκώσει εξαιρετικά επικίνδυνα. Ή θα παραδόσουν την εξουσία και τα μετρητά... ή θα περιμένουν τον Αρμαγεδδών που όπως φημολογείται θαρθει το 2025.
-Πού θα βρείτε τα λεφτά; ρωτάνε ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι τους Συριζαίους.
Στα παπάρια του κόσμου πού θα τα βρουν.
Αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο (και μπόρεσε να το επιβάλει με τη ψηφο του) είναι βρεθεί κάποιος να προσπαθήσει να βρει τη λύση. Να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ τουλάχιστον.
Να το πάω λίγο πιο κάτω;
Να προσπαθήσει ρε αδελφέ κι ας αποτύχει στο φινάλε. Να έχει πει όμως ένα ΟΧΙ.
Αν όμως προσπαθήσει και πετύχει έστω 3-4 που άλλοι δεν πέτυχαν επειδή δεν προσπάθησαν…τότε δεν είναι απλώς ηττημένοι στις εκλογές, αλλά ένοχοι.
Ξαφνικά από την σκοτεινή κακομοιρούλα Ελλάδα που όλο ζητάει δανεικά…άναψε ένα μικρο φωτάκι. Το φωτάκι της αισιοδοξίας που το φέρνει το καινούργιο.
Αλλαγή τόπε ο Ανδρέας Παπανδρέου και τους πήρε τα σώβρακα.
Ελπίδα τόπε προχθές ο Αλέξης Τσίπρας και τους πήρε τα σώβρακα.
Μην γελάσετε (αν και ομολογώ ότι κι εγώ γέλασα) με τις ενδυματολογικές επιλογές της οσονούπω νέας Προέδρου της Βουλής... Χαχαχαχαχαχαχα... για μια στιγμή όμως αν το καλοσκεφτείς και το δεις διαφορετικά κι αυτός ο χρωματικός συνδυασμός είναι μια καρπαζιά στο κατεστημένο της σοβαροφάνειας...
Τα φωτάκια στο σκοτάδι φαίνονται κι όχι δίπλα στους πολυελαίους.
Ολη η υφήλιος μας κοιτά... άλλοι με φθόνο... άλλοι με θαυμασμό... και οι περισσότεροι από περιέργεια.
Ο κ. Τσίπρας έχει μία βασική ευθύνη και αποστολή!
Να μας αποκαταστήσει ως έθνος.
Και αυτό θα συμβεί μόλις γίνουμε παράδειγμα.
Όταν στην Πορτογαλία ξαναβγούν οι κιθάρες στους δρόμους.
ΥΓ.Ένα με ανησυχεί... πολύ... η εξουσία είναι το χειρότερο drug στον κόσμο.
Ελπίζω να ναι ψεκασμένοι... Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
No comments:
Post a Comment