Η αποκάλυψη αναμένεται να προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό. Ο πρόεδρος της Αρχής για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος με επείγον και εμπιστευτικό έγγραφό του στις 20-1-2016 ζητά από τη Βουλή να ελεγχθεί το πόθεν έσχες του Γκ. Χαρδούβελη, σύμφωνα με πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της Real News
Με τίτλο: "Ο Γκίκας έβγαζε τα λεφτά του έξω!" κυκλοφορεί αυτήν την Κυριακή η Realnews, η οποία αποκαλύπτει "εισαγγελική έρευνα για τον πρώην υπουργό Οικονομικών". Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Realnews "o πρόεδρος της Αρχής για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος με επείγον και εμπιστευτικό έγγραφό του στις 20-1-2016 ζητά από τη Βουλή να ελεγχθεί το πόθεν έσχες του Γκ. Χαρδούβελη".
Σύμφωνα με τα έγγραφα που φέρνει στη δημοσιότητα η Realnews "στον πρώην υπουργό αποδίδεται από τον Π. Νικολούδη ότι:
- Κατά το έτος 2011 εμφανίζεται δυσαναλογία μεταξύ των ποσών που πιστώθηκαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς του και αυτών που δηλώθηκαν ως εισόδημα.
- Κατά το έτος 2012 απέστειλε σε τράπεζες του εξωτερικού χρηματικά ποσά τα οποία δεν περιέλαβε στις δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης, τις οποίες ήταν υπόχρεος να υποβάλει λόγω των ιδιοτήτων του: α) ως σύμβουλος του πρωθυπουργού από τον Νοέμβριο του 2011 έως και τον Μάιο του 2012 και β) ως υπουργός των Οικονομικών από τον Ιούνιο του 2014 και εντεύθεν".
Επίσης, η Realnews δημοσιεύει ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο βρίσκονται "στο μικροσκόπιο των Αρχών καταθέσεις πολιτικών στο εξωτερικό ύψους πάνω από 10 δισ. ευρώ που δεν έχουν δηλωθεί".
Υπάρχουν δυο πολιτικές πρακτικές οι οποίες δηλώνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Στην πρώτη, ο Στρατούλης απολογείται στα κανάλια για αυτά που του καταλογίζουν. Στη δεύτερη, τα κανάλια, απολογούνται γι’ αυτά που αποφασίζει και κάνει ο Στρατούλης. Αυτή η δεύτερη εκδοχή, είναι νομίζω η επιθυμία της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας. Οι ντουντούκες της διαπλοκής, οι φορείς της διαφθοράς και οι εκφραστές μιας ξεπερασμένης άδικης Ελλάδας, να αρχίσουν να βγάζουν ανακοινώσεις διαμαρτυρίας γι αυτά που τους κάνει η κυβέρνηση.Του Κώστα Βαξεβάνη Δυστυχώς πιστεύω πως συμβαίνει το πρώτο. Υπουργοί και υφυπουργοί, εμφανίζονται στα κανάλια με την αγωνία να εξηγήσουν τις καλές προθέσεις τους και λιγότερο την πολιτική τους, με το άγχος να αρέσουν με όσα λένε και λιγότερο με όσα κάνουν. Όπως ακριβώς όμως συνέβαινε προεκλογικά το 2012, πριν ολοκληρώσουν την πετυχημένη τους τηλεοπτική εικόνα, τα κανάλια έχουν διαμορφώσει τη δικιά τους γι αυτούς. Όσο η κυβέρνηση δεν προβαίνει στο ευεργετικό πογκρόμ για την κοινωνία, όσο δεν υποβάλει σε «δόγμα του σοκ» από την ανάποδη το σύστημα της ολιγαρχίας και της διαφθοράς, τόσο αυτό θα ανακαλύπτει τον τρόπο να επιβιώνει. Και δυστυχώς και τον τρόπο να γίνεται συμπαθές σε αυτούς που φοβούνται μην τυχόν και γίνουν αντιπαθείς στην τηλεόραση.
Δεν ονειρεύομαι καμιά επίθεση στα «θερινά ανάκτορα». Δεν είμαι οπαδός της άλωσης του κράτους και της μετατροπής του σε κομματικό κράτος. Πολύ περισσότερο δεν πιστεύω πως η πολιτική γράφεται με επιθετικότητα για την επιθετικότητα που θα ικανοποιεί το πολιτικό και ιδεολογικό «εγώ». Πιστεύω επίσης πως πρέπει να εμφανίζεις στοιχεία πολιτικής διαστροφής ή ανασφάλειας για να θεωρείς πως πρέπει να περάσεις την πολιτική σου από τα φίλτρα και τα πάνελ των Αυτιάδων ώστε να χαρακτηριστεί αποδοτική.
Αυτή τη στιγμή όμως υπάρχει ένα δεδομένο. Η κυβέρνηση θεωρεί πως πρέπει ενδεχομένως να βρει την απαραίτητη επικοινωνιακή φόρμουλα για να αρέσει, την ώρα που όσοι την ψήφισαν αλλά και όσοι πλέον την υποστηρίζουν, περιμένουν να μην αρέσει. Δηλαδή να αρέσει στην κοινωνία.
Οι ισχυροί προβληματισμοί για την επικοινωνιακή πολιτική, απλώς φανερώνουν πρόβλημα ή σύγχυση στην πολιτική. Η πολιτική λοιπόν πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Σύγκρουση με τα συμφέροντα που έφεραν τη χώρα εδώ που την έφεραν. Το επιχείρημα πως χρειάζεται προσεκτικές κινήσεις για να μην εκτραπεί η κατάσταση και να μην θορυβηθούν φίλοι και εχθροί στο εξωτερικό είναι απλώς ένα σύνδρομο φόβου που σιγά σιγά μπορεί να γίνει κακή πολιτική φύση.
Άλλωστε στο εξωτερικό, εκτός από τους μερκελιστές και τους οπαδούς της λιτότητας, υπάρχουν και οι δύσπιστοι. Όσοι δηλαδή πιστεύουν πως οι ολιγάρχες δεν πρόκειται να χτυπηθούν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο διαπραγματευτικό ατού, από μια κυβέρνηση που έχει τη στήριξη του λαού της. Από μια κυβέρνηση δηλαδή που κάθε μέρα εισπράττει το χειροκρότημα του κόσμου για όσα πρωτοφανή κάνει και ταυτόχρονα γίνεται πιο ισχυρή και δημοφιλής εξαιτίας ακριβώς αυτού του λόγου.
Η αποκάλυψη πως μέσα στην Αστυνομία στήθηκε μια προβοκάτσια με στόχο τον Πανούση και την κυβέρνηση με επίκεντρο την υπόθεση με τους μετανάστες, δεν αθωώνει την κυβέρνηση. Στον κρατικό μηχανισμό αυτή τη στιγμή υπηρετούν άνθρωποι η οποίοι πρόσφεραν τον καλύτερο εαυτό τους στην εξάρτηση και τις κυβερνήσεις της υποταγής. Το να τους βαφτίζεις τεχνοκράτες οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν αν λάβουν «καλές πολιτικές εντολές» είναι μια ψευδαίσθηση.
Τέτοιοι σύμβουλοι, ακόμη και αν τους επενδύσεις με θεωρίες καλής θέλησης, θα συνεχίσουν να υπηρετούν το σύστημα και να ανατρέπουν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Η χειρότερη υπηρεσία τους δεν είναι οι προβοκάτσιες, αλλά η αναποτελεσματικότητα και ο φόβος που καλλιεργούν σε σένα τον φορέα της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. Ότι δηλαδή ψαλιδίζουν την προοπτική της κυβέρνησης και την προσμονή του κόσμου με συστημικούς καθωσπρεπισμούς του στυλ «ξέρετε δεν γίνεται κύριε υπουργέ», «είναι επικίνδυνο αυτό σούπερ υφυπουργέ» και άλλα τέτοια στα οποία έχουν εκπαιδευτεί.
Στο Υπουργείο του Γιάννη Πανούση, έστησαν αυτό που έστησαν. Το ίδιο θα κάνουν παντού γιατί θα πάψουν να φοβούνται και θα θεωρήσουν την κυβέρνηση χειρίσιμη και σε απόγνωση. Η κυρία Σαββαΐδου, πρώην στέλεχος της Price Water House, της εταιρείας δηλαδή που ξέπλυνε το χρήμα της ελληνικής ολιγαρχίας, έγινε Γραμματέας Εσόδων και παραμένει στη θέση της. Η κυρία Στρατινάκη η οποία όπως αποκάλυψε το HOT DOC, ήταν ο εντολοδόχος της τρόικας και θεσμοθέτης των πιο ακραίων μέτρων του Σαμαρά, επίσης παραμένει στη θέση της. Δεκάδες τραπεζίτες οι οποίοι ήταν και παραμένουν οι πρωταγωνιστές της τραπεζοκλεπτοκρατίας, μοιράζουν θέσεις σε νέες τράπεζες.
Χθες ενδεχομένως να ήταν νωρίς, αλλά αύριο θα είναι αργά. Η απειρία και η αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης, πολύ δε περισσότερο οι διακαναλικές ερωτοτροπίες με τη διαπλοκή πρέπει να αντικατασταθούν από όλα εκείνα τα αυθεντικά στοιχεία που έφεραν την κυβέρνηση στην εξουσία. Η λύση βρίσκεται εκεί έξω. Σε όσα θέλει η κοινωνία και έχουν ανάγκη οι άνθρωποι. Το ταμπούρωμα μέσα στο Μαξίμου, έστω και με το επιχείρημα πως «τώρα ασχολούμαστε με το μεγάλο πρόβλημα στο εξωτερικό», δημιουργεί λάθος εικόνα και λάθος πολιτική. Επίσης δίνει λάθος μήνυμα στους αντιπάλους.
Οι Εισαγγελίες είναι γεμάτες από δικογραφίες που αφορούν τους ολιγάρχες και τους τραπεζίτες που έφαγαν τα λεφτά της χώρας. Δεν προχωράνε γιατί η διαπλοκή γνωρίζει τον τρόπο να τις μπλοκάρει. Η πολιτική απόφαση που θα βάλει όλα αυτά τα θέματα στην επικαιρότητα, το απλό ερώτημα προς τη Δικαιοσύνη «τι γίνεται με όλες αυτές τις υποθέσεις», θα δημιουργήσει τη φυσική ευεργετική ροή για τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία.
Πρέπει ο πρωθυπουργός να ξηλώσει την προκρούστεια κλίνη που συστηματικά κατασκευάζει η διαφθορά για να ξαπλώσει η κυβέρνηση, με το επιχείρημα πως είναι ένα αναπαυτικό κρεββάτι πολιτικής μακροημέρευσης. Πρέπει οι υπουργοί να φύγουν από τα τηλεπαράθυρα και να μπούνε στα λεωφορεία, στις ουρές του ΙΚΑ, στο δρόμο. Προς θεού χωρίς κάμερες. Πρέπει να κάνουν το ακόμη πιο δύσκολο, να αναζητήσουν στα υπουργεία ,και τις υπηρεσίες τους έντιμους, άξιους και ανιδιοτελείς ανθρώπους για να στελεχώσουν τον μηχανισμό που θα ανατρέψει τη διαφθορά. Δεν μπορεί μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κάνει την παραδοχή πως τη χώρα μπορούν να διοικήσουν αποτελεσματικά μόνο οι πυλώνες της διαπλοκής. Πως τις Τράπεζες μπορούν να ελέγχουν οι ίδιοι άνθρωποι επειδή άλλαξαν πολιτικό πρόσημο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εμμείνει στα στοιχεία που τον ανέδειξαν. Στην ανάγκη ανατροπής. Στην αποκατάσταση της κοινωνίας. Στην τιμωρία αυτών που έκλεψαν και αδίκησαν τη χώρα. Το ξέρω πως είναι νωρίς για να μιλάμε για ευθύνες, αλλά οι καλύτεροι λογαριασμοί με την ευθύνη, την προσωπική σου ευθύνη, γίνονται όταν δεν την ξεχνάς, όχι όταν τη διαπραγματεύεσαι με συμβούλους και μάλιστα αποδεδειγμένα διεφθαρμένους. Ο κόσμος δεν πείθεται για την πολιτική όταν την διαφημίζεις στα τηλεπαράθυρα, αλλά όταν τη βλέπει να εφαρμόζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε την εξουσία για να κάνει τον τερματοφύλακα απέναντι στην επιχειρηματολογία της πολιτικής. Την πήρε για να βάλει γκολ. Βάλτε.
Για άλλη μια φορά το Ποτάμι έκανε τη διαφορά, εκφράζοντας την διαφωνία του με τις δηλώσεις του, υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Βαρουφάκη για ενδεχόμενο εφόσον χρειαστεί να επιβληθούν έκτακτοι φόροι στα υψηλά εισοδήματα. Ο εκπρόσωπος του Ποταμιού, Δημήτρης Τσιόδρας, δήλωσε σχετικά: «Όχι άλλοι φόροι. Η δήλωση του Γιάνη Βαρουφάκη ότι θα επιβάλλουν έκτακτο φόρο- αν χρειαστεί- είναι άλλο ένα δείγμα ότι η κυβέρνηση δεν έχει επεξεργασμένες λύσεις και πάει να αντιγράψει αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος», και σημείωσε ότι οι Έλληνες πολίτες υπερφορολογούνται και αυτό που πρέπει να γίνει είναι να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, η διαφθορά και η σπατάλη, και όχι να αυξηθούν και άλλο οι φόροι. «Προεκλογικά όλοι είχαμε συμφωνήσει ότι με έκτακτες εισφορές και ξαφνικούς νέους φόρους δε χτίζεις ανταγωνιστική οικονομία. Και τώρα μετεκλογικά - αντί να κάνουμε τα λόγια πράξεις - κάθε μέρα ακούμε και για μια νέα εισφορά. Χτες είπαν ότι θα αυξήσουν το ανταποδοτικό τέλος για μια "νέα μεγάλη ΕΡΤ", σήμερα είχαμε τις "υποσχέσεις" για έκτακτους φόρους. Αύριο τι θα ακούσουμε;», κατέληξε ο εκπρόσωπος του κόμματος. Νωρίτερα, το πρωί του Σαββάτου, μήνυμα ότι αυτοί που έχουν και είναι μέρος του προβλήματος «θα πρέπει να χτυπηθούν και θα χτυπηθούν αλύπητα» απέστειλε ο κ. Βαρουφάκης, τονίζοντας ότι «μέρος του πατριωτικού μας καθήκοντος είναι να πληρώνουμε τους φόρους μας». Ο ίδιος εξέφρασε την ελπίδα ότι δεν θα επιβληθεί έκτακτος φόρος, ωστόσο, δεν το απέκλεισε προκειμένου να εξασφαλιστούν οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί διευκρινίζοντας ότι «αν χρειαστεί να μπει, θα το κάνω σε αυτούς που έχουν να τον πληρώσουν».
«Ένιωσα άσχημα όταν έμαθα ότι κάποιοι βουλευτές διαφώνησαν με την οδηγία να μην παίρνουν αυτοκίνητα και αντέδρασαν όταν παίρνουν 6.000 ευρώ μισθό»
Κεραυνούς έριξε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσιπρας, μιλώντας στην κεντρική επιτροπή του κόμματος, για τις συμπεριφορές βουλευτών και στελεχών του κόμματος, που φαίνεται να φλερτάρουν με τα παραδοσιακά προνόμια της διακυβέρνησης.
Μάλιστα πήρε προσωπικά την διαμαρτυρία βουλευτών την περασμένη εβδομάδα, για την απόφασή του να μην παίρνουν βουλευτικά αυτοκίνητα, σε μια συμβολική και ουσιαστική κίνηση να περιοριστούν τα προνόμια πολιτικού συστήματος.
"Ένιωσα άσχημα όταν έμαθα οτι σε συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής ομάδας για τεχνικά θέματα, βουλευτές αντέδρασαν και διαφώνησαν με την οδηγία να μην παίρνουν αυτοκίνητα. Αντέδρασαν να δίνουν 300 και 400 ευρώ, όταν παίρνουν 6000 ευρω μισθό" σημείωσε με έκπληξη και φανερή ενόχληση ο πρωθυπουργός και πρόσθεσε: "Να μην γίνουμε σαν τους άλλους. Δεν ειναι λαϊκισμός, αλλά λεπτομέρειες, που θα κρίνουν εάν είμαστε ή δεν είμαστε σαν τους άλλους. Το πόσο θα μείνουμε στην εξουσία θα εξαρτηθεί και από τις συμπεριφορές μας στις θέσεις εξουσίας σημείωσε. Ερχόμαστε να ανατρέψουμε δομές και προνόμια", τόνισε ο κ. Τσιπρας.
Να προσέξουμε μήπως ο κίνδυνος του κυβερνητικού πλήξει και εμάς πρόσθεσε, επικαλούμενος τη μαρξιστική ρήση "τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο". Ζήτησε δε να υπάρχουν συμπεριφορές με κανόνες και προέτρεψε να εφαρμοστεί ο κώδικας δεοντολογίας που έχει αποφασιστεί από την κεντρική επιτροπή του κόμματος και να μην μπει στο συρτάρι.
Κορωνάκης για γραμματέας
Κατά τη δευτερολογία του στην κεντρική επιτροπή ο κ. Τσιπρας πρότεινε τον Τάσο Κορωνάκη για τη θέση του γραμματέα του συλλογικού κομματικού οργάνου.
Είναι μια λύση ανανέωσης, χωρίς να θεωρείται άλμα στο κενό, σημείωσε ο πρωθυπουργός και πρόσθεσε οτι ο νέος γραμματέας θα αναλάβει ένα δύσκολο έργο, τον συντονισμό ενός κόμματος που βρίσκεται στην κυβέρνηση, αλλά δεν είναι αστικό κόμμα, που επιδίδεται στη νομής της εξουσίας. Τουναντίον, πρέπει να συνδέεται με την κοινωνία και γι' αυτό χρειάζεται ανασυγκρότηση του κόμματος.
Απέναντι στην πρόταση του προέδρου κ. Αλέξη Τσίπρα που είναι ο κ. Τάσος Κορωνάκης κατατέθηκε η υποψηφιότητα του κ. Αλέκου Καλύβη που υποστηρίζεται από την Αριστερή Πλατφόρμα ενώ υποψηφιότητα έθεσε και ο κ. Στέλιος Ελληνιάδης.
Δίνοντας μια γεύση για το πώς θέλει τη νέα πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσιπρας είπε οτι πρέπει να είναι ένα ουσιαστικό πολιτικό κέντρο, που θα καλεί ακόμα και μέλη της κυβέρνησης για μια ουσιαστική συζήτηση.
Όπως είπε ο πρωθυπουργός "η νέα πολιτική γραμματεία να λειτουργεί ως ενιαίο πολίτικο όργανο και να παίρνει αποφάσεις για το ενιαίο κόμμα. Να ακούγονται όλες οι διαφορετικές φωνές και απόψεις, που τον μετέτρεψαν από ενα κόμμα συνιστωσών σε ενιαίο κόμμα".
Ο κ. Τσιπρας σημείωσε οτι η νέα πολιτική γραμματεία πρέπει να είναι μικρό και ευέλικτο όργανο, που να μπορεί να παίρνει γρήγορα αποφάσεις και προς τούτο πρότεινε να είναι ενα 11μελές όργανο, που μαζί με πρόεδρο και γραμματέας θα είναι 13 μελών.
Μίλησε για την ανάγκη για λελογισμένη ανανέωση, με περισσότερο θάρρος και εμπιστοσύνη σε μια νεώτερη γενιά.
Ο κ.Τσιπρας είπε και για την περιπέτεια της υγείας του, ότι πέρασε μια πνευμονία δηλαδή. Και σημείωσε ανακουφισμένος ότι μια ασθένεια μπορεί να περάσει ενώ είσαι όρθιος, μπορεί να αποφύγεις το κρεβάτι δηλαδή.
Χθες βράδυ ο κ.Τσιπρας πήγε στο εθνικό θέατρο και είδε την παράσταση με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο.
Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας άνοιξε τις εργασίες της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ στο Cine Κεραμεικός. Στα θέματα της συνεδρίασης περιλαμβάνεται η αποτίμηση της εκλογικής μάχης και οι πολιτικές εξελίξεις. Επίσης αναμένεται να εκλεγούν τα μέλη της νέας Πολιτικής Γραμματείας και ο νέος Γραμματέας της Κ.Ε Video
Ολόκληρη η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Συντρόφισσες και σύντροφοι Βρισκόμαστε στην αρχή μιας μεγάλης και δύσκολης μάχης. Δεσμευμένοι όχι μόνο στο πρόγραμμα με βάση το οποίο ο ελληνικός λαός μας έδωσε την εμπιστοσύνη του. Αλλά και στις αρχές και τις αξίες που διαχρονικά υπήρξαν θεμέλιο των ιδεών και της δράσης της Αριστεράς. Την αφοσίωση στο λαό και στη χώρα. Τη σχέση αλήθειας και καθαρού λόγου με τους ανθρώπους του μόχθου και της δημιουργίας. Την προσήλωση στη δημοκρατία και στην κοινωνική δικαιοσύνη. Την ενότητα του λαού στη διεκδίκηση ώριμων στόχων, που εντάσσονται σε μια πορεία προόδου. Ας ξεκαθαρίσω λοιπόν από την αρχή, επειδή πολλή συζήτηση γίνεται τελευταία μέσα και έξω από την Ελλάδα. Από φίλους και αντιπάλους. Μπορεί να είμαστε το νέο, το καινούργιο, η ελπίδα για την αλλαγή, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε και χτεσινοί. Έχουμε σαν παράταξη, σαν κόμμα, σαν αγωνιστές, ιστορία χρόνων και αγώνων. Δώσαμε εξετάσεις σε δύσκολες περιόδους. Και σήμερα δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε με κανέναν τις αρχές και τις αξίες μας. Ή να δραπετεύσουμε μπροστά στις δυσκολίες από τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει. Όσοι ελπίζουν σε κάτι τέτοιο θα διαψευστούν. Επιτρέψτε μου, όμως, να θυμίσω κάτι στο οποίο οι κλασσικοί της κοινωνικής απελευθέρωσης επέμεναν: Η πολιτική μας πάλη έχει στην αφετηρία της αμετακίνητες αρχές και αξίες, αλλά δεν εξαντλείται σ' αυτές. Ήμασταν πάντα και είμαστε και τώρα υποχρεωμένοι να υπηρετούμε αυτές τις αρχές και αξίες, χαράζοντας μια αποτελεσματική και έξυπνη τακτική, που παίρνει υπόψη τους συσχετισμούς δύναμης, τις διαθέσεις των εργαζομένων και του λαού, τις δυνατότητες του κινήματος σε κάθε στιγμή και σε κάθε στροφή, τις ανάγκες της χώρας. Αυτό είναι εκατό φορές πιο απαραίτητο σε συνθήκες όπως οι σημερινές, που ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορικά πρωτοφανή πρόκληση: Να προωθήσει την κοινωνική και πολιτική αλλαγή, από θέσεις όχι διαμαρτυρίας και αντιπολίτευσης, αλλά από θέση κυβερνητικής ευθύνης. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό, σύντροφοι. Σημαίνει ότι κάθε απόφασή μας, κάθε διαπίστωση στα ντοκουμέντα μας, κάθε τακτική μας κίνηση, κάθε δημόσια τοποθέτησή μας, έχει επίδραση όχι μόνο στο σήμερα και στο αύριο της Αριστεράς, ή των κινημάτων προόδου, αλλά στο σήμερα και στο αύριο της Ελλάδας και του λαού της. Πρόκειται για μια νέα ευθύνη. Σε μια εντελώς νέα κατάσταση. Και είμαι βέβαιος ότι είμαστε σε θέση να κρατήσουμε στους ώμους μας, μαζί με το λαό μας, αυτή την ευθύνη. Συντρόφισσες και σύντροφοι Πέρασε μόλις ένας μήνας από τη μέρα που ο ελληνικός λαός έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την εντολή διακυβέρνησης. Ένας μήνας που ταρακούνησε πολλούς και άλλαξε πολλά από εκείνα που είχαν θεωρηθεί για πολλά χρόνια αναλλοίωτα και αμετακίνητα. Ταμπού πολιτικά και ιδεολογικά. Και καλό είναι να μη μας διαφεύγει η γενική εικόνα: Η χώρα μας και η κυβέρνησή μας βρέθηκαν στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Η Ελλάδα έπαψε από τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης να είναι παρίας, που εκτελεί εντολές και εφαρμόζει μνημόνια. Ο ελληνικός λαός αισθάνεται να κερδίζει την αξιοπρέπεια που του αμφισβητούσαν και του στερούσαν. Η αντίθεση στην καταστροφική λιτότητα μπήκε στην ατζέντα όλων των συζητήσεων. Η ανθρωπιστική κρίση, οι άνθρωποι που υποφέρουν, μπήκαν στο επίκεντρο των συζητήσεων, που μέχρι χτες περιστρέφονταν μόνο γύρω από στεγνούς αριθμούς. Κερδίσαμε συμμάχους στην προσπάθεια να απαλλαγούμε από τη θηλιά της αυτοτροφοδοτούμενης κρίσης. Κατακτήσαμε το αυτονόητο για κάθε ελεύθερο λαό δικαίωμα να συζητάμε για το αύριο της πατρίδας μας. Να έχουμε λόγο για το μέλλον της. Είπαμε όχι ένα, αλλά πολλά, αλλεπάλληλα ΟΧΙ μέσα σε λίγες μέρες, παρά τις πιέσεις, που σε ορισμένες στιγμές έγιναν αφόρητες και πήραν το χαρακτήρα εκβιασμού. Κι από όλα αυτά προκύπτει μια πρώτη σημαντική πολιτική διαπίστωση: Σήμερα μπροστά στην κυβέρνησή μας και μπροστά στη χώρα έχουν ανοιχτεί νέες δυνατότητες. Η απαλλαγή από τα μνημόνια και τις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας δεν είναι πλέον μόνο επιθυμία και λαχτάρα, που εκφράστηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα. Η κυβέρνησή μας τη μετέτρεψε σε πολιτική πράξη, τη "νομιμοποίησε" στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και στα ευρωπαϊκά όργανα, την κατέστησε αντικείμενο αναμέτρησης και διαπραγμάτευσης. Και έγιναν τα πρώτα βήματα προς τον απελευθερωτικό στόχο που δεσμεύει τον ΣΥΡΙΖΑ και παρακινεί το λαό μας. Αυτό το πολιτικό συμπέρασμα δεν έχει να κάνει με κάποιες διαθέσεις αυτοϊκανοποίησης, ωραιοποίησης της σκληρής πραγματικότητας, ή παραποίησης της αλήθειας. Αυτά είναι πονηριές καταδικασμένες από το λαό και ξένες για το κόμμα μας. Έχει όμως να κάνει με την τακτική μας για το σήμερα και το αύριο. Με το γεγονός ότι από καλύτερες θέσεις, με καλύτερες προϋποθέσεις, μπορούμε να διεκδικήσουμε και να εφαρμόσουμε την άλλη πολιτική που υποσχεθήκαμε και επιδιώκουμε. Με δυσκολίες μεγάλες; Ναι με δυσκολίες πολύ μεγάλες που είναι μπροστά μας, γιατί τις μάχες τις δίνουμε μέρα με τη μέρα και οι μεγαλύτερες μάχες είναι μπροστά, αλλά από καλύτερες θέσεις και με καλύτερες προϋποθέσεις για να προετοιμαστούμε και να πολεμήσουμε. Γιατί σήμερα είναι πλέον σαφές: Η τρόικα τελείωσε. Κι ας βαφτίζουν ορισμένοι του παλιού καθεστώτος τρόικα την Κομισιόν, ή τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς, με τους οποίους φυσικά συνεργαζόμαστε και συζητάμε, αφού ανήκουμε στην ευρωζώνη. Η τρόικα ως ενιαίος εξωθεσμικός και πέραν κάθε ελέγχου και δημοκρατικής νομιμοποίησης, μηχανισμός εποπτείας και επικυριαρχίας τελείωσε και τυπικά. Και τον τελείωσε η νέα ελληνική κυβέρνηση. Είναι επίσης σαφές: Τα μνημόνια είναι παρελθόν. Και τυπικά, αφού διαχωρίστηκαν από τη δανειακή σύμβαση, δεν τη συνοδεύουν πια. Αλλά και ουσιαστικά, με την έννοια ότι τα παράλογα μέτρα της λιτότητας δε συνοδεύουν πια τη νέα συμφωνία μας. Τη συμφωνία γέφυρα στην οποία καταλήξαμε μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, οι οποίες έδειξαν όχι μόνο την επιμονή των δογματικών της λιτότητας, αλλά και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησής μας να τελειώσει μ' αυτή. Και θέλω στο σημείο αυτό να σημειώσω πόσο κωμικό είναι και πόση πολιτική αμηχανία δείχνει, όταν προσπαθούν οι εκπρόσωποι του παλιού να αποδείξουν ότι και το νέο είναι μία από τα ίδια. Ότι συνεχίζουμε την πολιτική τους. Αλλά και πόσο θλιβερό να αναπαράγουν με επαναστατική αφέλεια αυτή τη στρέβλωση πολιτικές δυνάμεις με προοδευτική ιστορία και αριστερό πρόσημο. Οι δυνάμεις του χθες, βέβαια, είναι κατανοητό, να μπορούν να αποχωριστούν, να μη μπορούν να ζήσουν χωρίς μνημόνια. Αλλά είναι τόσο αναξιόπιστοι πια απέναντι στο λαό. Μέχρι χθες παρακαλάγανε να πέσουμε στα βράχια και μας κατηγορούσαν ότι εκεί οδηγούμε τη χώρα. Και μετά, ξαφνικά, αλλάξανε τροπάρι. Και πασχίζουν τώρα να πείσουν ότι δεν άλλαξε τίποτα μετά τη διαπραγμάτευση. Κι αυτό την ίδια στιγμή που όλοι παρακολουθήσαμε τις σφοδρές αντιδράσεις στο κόμμα της κυρίας Μέρκελ, στην οποία καταλογίζουν απαράδεκτες υποχωρήσεις απέναντι στην Ελλάδα. Η αλήθεια όμως δεν μπορεί να κρυφτεί. Και το συναίσθημα περηφάνιας και αξιοπρέπειας του λαού μας, που καταγράφεται σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, δε λαθεύει. Γιατί το λαό μας κανείς δε μπορεί να τον ξεγελάσει. Φυσικά υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν απόψεις, ερωτηματικά, επιφυλάξεις, απορίες, διαφωνίες. Φυσικά υπάρχουν και θα υπάρχουν επιθέσεις κάθε είδους από τους αντιπάλους μας στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Αλλά οφείλουμε στο λαό μας, στους λαούς της Ευρώπης που μας παρακολουθούν με προσοχή και προσμονή, στα κινήματα για την ανατροπή της λιτότητας, να αποκαλύπτουμε και να υπερασπιζόμαστε την αλήθεια. Ποιες είναι λοιπόν οι αλήθειες για τις δύσκολες διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στη γνωστή συμφωνία γέφυρα; Αλήθεια πρώτη: Πήγαμε στη μάχη της Ευρώπης με ναρκοθετημένο κάθε μας βήμα. Μας είχαν στήσει παγίδα οι πιο επιθετικές συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σαμαρά, για να μας ρίξουν στα βράχια πριν καλά-καλά αναλάβουμε την κυβέρνηση. Με στόχο τη χρηματοπιστωτική ασφυξία και την ανατροπή της κυβέρνησης. Με στόχο δηλαδή τη λεγόμενη αριστερής ή αντιμνημονιακή παρένθεση. Πήγαμε στη διαπραγμάτευση σε καθορισμένα από πριν ασφυκτικά χρονικά περιθώρια. Με άδεια ταμεία και τις τράπεζες στο όριο. Με σημαδεμένα από τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης και τους προστάτες της χαρτιά και e-mails. Με το μαχαίρι της πιστωτικής ασφυξίας στο λαιμό. Όλα τα είχαν έτοιμα για να μας οδηγήσουν σε ναυάγιο, οδηγώντας σε ναυάγιο τη χώρα. Τι δεν είχανε προβλέψει : Πρώτον ότι θα πάρουμε ένα ποσοστό πολύ κοντά στην αυτοδυναμία. Δεύτερον ότι θα σχηματίσουμε κυβέρνηση σε χρόνο ρεκόρ, αφήνοντας απέξω τα αγαπημένα τους παιδιά. Τρίτον ότι θα έχουμε μια πρωτοφανή λαϊκή υποστήριξη μετά τις εκλογές. Μια πρωτοφανή λαϊκή ενότητα στήριξης του αγώνα μας για την αξιοπρέπεια και τη κυριαρχία, που όμοιά της έχει να ζήσει ο τόπος μας από τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης. Και όλα αυτά τους ανέτρεψαν τους σχεδιασμούς και μας έδωσαν το περιθώριο να αποφύγουμε τη παγίδα. Αλήθεια δεύτερη: Είχαμε βέβαια και προεκλογικά εκτιμήσει και συζητήσει για αυτή την εξέλιξη. Αυτό όμως δεν μείωσε τις δυσκολίες. Γιατί η θεωρητική σύλληψη δεν αρκεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Χρειάζονται κινήσεις προετοιμασίας που απαιτούν χρόνο και μέσα διακυβέρνησης. Κι εμείς στη φάση αυτή, της άμεσης ανάληψης κυβερνητικών καθηκόντων, δεν είχαμε προλάβει ούτε καν να ανοίξουμε τη Βουλή. Δεν είχαμε, λοιπόν, αντικειμενικά κανένα άλλο όπλο, παρά μόνο την αποφασιστικότητά μας να ανταποκριθούμε στη θέληση του λαού, όπως αυτή εκφράστηκε εκλογικά. Αλήθεια τρίτη: Είχαμε σωστά διαβλέψει ότι ένα από τα ισχυρά μας χαρτιά ήταν η ανησυχία για τη γενικότερη αποσταθεροποίηση που θα προκαλούσε η μη συμφωνία, που θα οδηγούσε στη εφαρμογή του σχεδίου ασφυξίας που είχαν ενορχηστρώσει οι συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης. Ανησυχία που οδήγησε μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Κίνα, και άλλες, σε μια πιο θετική και υπεύθυνη θέση, σε σχέση με τον ευρωπαϊκό άξονα της λιτότητας. Και μας επέτρεψε να ελιχθούμε ανάμεσα σε διαφοροποιημένα συμφέρονται και στρατηγικές προς όφελος των ελληνικών θέσεων. Από την άλλη μεριά όμως, βρεθήκαμε απέναντι και σε ένα άξονα δυνάμεων, με πρωτεργάτες τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους, που για ευνόητους πολιτικούς λόγους, επιχειρούσαν να οδηγήσουν όλη τη διαπραγμάτευση στο χείλος του γκρεμού, παίρνοντας το ρίσκο μιας ανεξέλεγκτης εξέλιξης, προκειμένου να αποφύγουν το εσωτερικό πολιτικό ρίσκο. Ποιο λοιπόν το συμπέρασμα από αυτέ τις αλήθειες ; Το σχέδιο, στο οποίο συνένοχος και εν πολλοίς εκτελεστικό όργανο είναι και ο πρώην πρωθυπουργός που την ώρα που η Ελλάδα διεκδικούσε με αγωνία, καλούσε το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα σε ψηφίσματα εναντίον της εθνικής προσπάθειας. Το σχέδιό τους, λοιπόν, ήταν και παραμένει να οδηγήσουν την κυβέρνησή μας σε φθορά, ανατροπή, ή άνευ όρων παράδοση, πριν το κυβερνητικό έργο αρχίσει να αποδίδει καρπούς. Και πριν το ελληνικό παράδειγμα επιδράσει στους συσχετισμούς σε άλλες χώρες. Και κυρίως πριν από τις εκλογές στην Ισπανία. Δηλαδή: Να μας πιέσουν τόσο ώστε να οδηγηθούμε σε απαράδεκτες υποχωρήσεις υπό την απειλή της πιστωτικής ασφυξίας. Να σπείρουν έτσι απογοήτευση και να μας αποκόψουν από τη λαϊκή βάση. Να χρησιμοποιήσουν αν χρειαστεί και μπορέσουν ακόμα και την πιστωτική ασφυξία ως μέσο πρόκλησης λαϊκής δυσαρέσκειας. Με τελικό στόχο είτε να μας σύρουν σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα αμφίβολης ηθικής και πολιτικής νομιμοποίησης, κατά το παράδειγμα της κυβέρνησης Παπαδήμου. Είτε να μας ανατρέψουν και να τελειώνουν με όσα εμείς εκπροσωπούμε και τους φοβίζουν. Είτε τέλος, όμως έγινε με τη ΝΔ του Σαμαρά, να μας ενσωματώσουν πλήρως στην πολιτική και τη λογική τους και να καταφέρουν έτσι στρατηγικό πλήγμα και στην Ελλάδα που αντιστέκεται, και στην Ευρώπη που λέει όχι στη λιτότητα. Επιτρέψτε μου ένα σχόλιο εδώ. Όλα αυτά τα σχέδια επί χάρτου, που έβαζαν τη μοίρα της Ελλάδας και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης σωτηρίας στην κλίνη του Προκρούστη, διακρίνονταν από μια απίστευτη υπεροψία της δύναμης. Και από μια εξίσου απίστευτη άγνοια των πραγματικών δεδομένων που αφορούν στην Ελλάδα και στην ελληνική αριστερά. Μια υποτίμηση της αποφασιστικότητας και της αντοχής μας. Συνηθισμένοι να συναλλάσσονται με στελέχη του μνημονακού καθεστώτος και πρόθυμους εκτελεστές εντολών, αιφνιδιάστηκαν με το όχι μας στο πρώτο Eurogroup. Και εκνευρίστηκαν με το όχι μας και στο δεύτερο Eurogroup, όταν οι πιέσεις πήραν το χαρακτήρα ανοιχτού τελεσιγράφου. Έτσι όμως, με την άρνησή μας να δεχτούμε τελεσίγραφα και να υποκύψουμε σε εκβιασμούς, δώσαμε τη δυνατότητα να παρέμβουν σε θετική κατεύθυνση άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Να παρέμβει με τα συλλαλητήρια και τις κινητοποιήσεις του ο ίδιος ο λαός μας. Να εκδηλωθεί ένα κύμα συμπαράστασης σε όλο τον κόσμο, που μόνο στην περίοδο της δικτατορίας είχε σημειωθεί. Για να επιτευχθεί τελικά ένας συμβιβασμός, που εξασφάλισε σε μας και στη χώρα την ανάσα που χρειαζόμασταν. Ενώ ταυτόχρονα αποφύγαμε τα χειρότερα που μας ετοίμαζαν και τα οποία θα είχαν απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την Ευρώπη. Ήταν μια δύσκολη διαπραγμάτευση. Αυτό ο καθένας μπορεί να το καταλάβει. Η πρώτη δύσκολη μάχη σε ένα μακρύ και δύσκολο πόλεμο. Συντρόφισσες και σύντροφοι Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω, ότι οι βασικοί στόχοι αυτής της διαπραγμάτευσης που θέσαμε στις προγραμματικές δηλώσεις ήταν: Ο διαχωρισμός της δανειακής σύμβασης από τα καταστροφικά μνημόνια που είχαν φτάσει να θεωρούνται αναπόσπαστο τμήμα τους. Μια ενδιάμεση συμφωνία-γέφυρα που θα μας έδινε τόπο και χρόνο για την ουσιαστική διαπραγμάτευση, τόσο για το χρέος, όσο και για ένα συμβόλαιο ανάπτυξης έξω από το βάλτο της λιτότητας. Ας δούμε όμως και τι συγκεκριμένα και πρακτικά πετύχαμε, πέρα από το ότι αποφύγαμε τη παγίδα. Πετύχαμε το τέλος του μνημονίου, τυπικά και ουσιαστικά. Οι απαιτήσεις του mail Χαρδούβελη βγήκαν από το τραπέζι. Και θυμάστε όλοι το χαρακτήρα και τη σκληρότητα των μέτρων που προβλέπονται εκεί. Πετύχαμε το τέλος της τρόικας. Στο εξής θα έχουμε να κάνουμε όχι με κάποιους υπαλλήλους, αλλά με την Κομισιόν και θεσμούς οι οποίοι από τη φύση και το χαρακτήρα τους είναι υποχρεωμένοι να συνδιαλέγονται και να συζητούν όχι μόνο τεχνοκρατικά, αλλά και πολιτικά. Πετύχαμε το τέλος των εξωπραγματικών και ανέφικτων πλεονασμάτων, που είναι το άλλο όνομα και η βάση της λιτότητας. Και φυσικά τις ανοιχτές τράπεζες και την ασφάλεια γενικώς του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Συντρόφισσες και σύντροφοι, Δεν έχουμε και δεν δικαιούμαστε να έχουμε φυσικά καμιά αυταπάτη. Δεν είναι ώρα ούτε για πανηγυρισμούς ούτε για επανάπαυση. Είμαστε στην αρχή της αρχής. Κάναμε ένα πρώτο βήμα. Αλλά μπροστά μας έχουμε τεράστια προβλήματα. Να αυξήσουμε τα έσοδα στα δημόσια ταμεία. Να στήσουμε στα πόδια της μια κοινωνία ρημαγμένη από πέντε χρόνια καταστροφής. Προβλήματα που δίνουν ερείσματα για πιέσεις και εκβιασμούς κάθε είδους και σε κάθε μας βήμα. Το ξέρουμε και το περιμένουμε. Γι αυτό το επόμενο διάστημα θα δίνουμε μάχη μέρα με τη μέρα. Όμως είμαι αισιόδοξος ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε όλους τους σκοπέλους και όλα τα εμπόδια αξιοποιώντας την ανάσα που κερδίσαμε για να κάνουμε πράξη το συντομότερο μια σειρά από κρίσιμες δεσμεύσεις μας. Με το συντονισμό όλων των δυνάμεων, με τη στήριξη στη λαϊκή πρωτοβουλία, με τη σοβαρότητα, την επιμονή και την ακούραστη δουλειά, μπορούμε να μετατρέψουμε το τετράμηνο που κερδίσαμε σε προγεφύρωμα της μεγάλης αλλαγής. Ξέρετε ότι πολλοί έχουν ποντάρει σε τρίτο μνημόνια μέχρι τον Ιούνιο. Θα διαψευστούν για άλλη μια φορά. Τα μνημόνια με οποιαδήποτε αρίθμηση, σε οποιαδήποτε γλώσσα, και με οποιοδήποτε όνομα, τελείωσαν στις 25 Ιανουαρίου. Αυτό που εμείς θα επιδιώξουμε, και για το οποίο θα προετοιμαστούμε καλά, αξιοποιώντας όλες τις εσωτερικές και διεθνείς δυνατότητες, είναι μια αμοιβαία αποδεχτή συμφωνία με τους εταίρους για την οριστική αποδέσμευση της χώρας από την ασφυκτική και εξευτελιστική επιτροπεία. Μια συμφωνία που θα καταστήσει κοινωνικά βιώσιμες τις χρηματοδοτικές μας υποχρεώσεις και θα δώσει τη δυνατότητα να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη, στη κανονικότητα, στην κοινωνική συνοχή. Για μας τώρα αρχίζει μια περίοδος δημιουργικής δουλειάς. Χτες στο υπουργικό συμβούλιο ανακοίνωσα την κατάθεση των πρώτων νομοσχεδίων για την αναστροφή της σημερινής κατάστασης. Το πρώτο θα αφορά τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Το δεύτερο τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία. Το τρίτο μας μέτρο είναι η νομοθετική ρύθμιση, την επόμενη εβδομάδα, που θα υλοποιεί τη δέσμευση μας για την προστασία της πρώτης κατοικίας, ώστε να βάλουμε τέλος στην αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας, εργαζόμενων και συνταξιούχων που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Την επόμενη εβδομάδα επίσης, την Πέμπτη 5 Μάρτη, προχωράμε στην κατάθεση του Νομοσχεδίου για την ΕΡΤ. Ενώ θα καταθέσουμε και τη πρόταση για εξεταστική επιτροπή προκριμένου να διερευνήσουμε τους λόγους και τις αιτίες που οδήγησαν το λαό μας σε αυτή τη πρωτοφανή περιπέτεια. Αυτές είναι οι πρώτες κοινοβουλευτικές και νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας. Και το νομοθετικό μας έργο θα συνεχιστεί γιατί έχουμε μπροστά μας να αλλάξουμε ένα τερατώδες καθεστώς αδιαφάνειας, διαφθοράς, διαπλοκής. Το να κυβερνάς όμως δεν σημαίνει μόνο να νομοθετείς. Από Δευτέρα αρχίζουμε ένα μαραθώνιο μεταρρυθμίσεων που θα διευκολύνουν τους πολίτες και θα εξορθολογίσουν τη δημόσια διοίκηση. Όλοι σας είδατε ποια είναι τα συγκεκριμένα πρώτα μέρα προς αυτή την κατεύθυνση. Εδώ όμως, στην Κεντρική μας Επιτροπή, θα ήθελα να σταθώ σε ένα θέμα που αποτελεί για μας δείγμα γραφής και σύμβολο της μεταμνημονιακής περιόδου. Αποφασίσαμε να ανακαλέσουμε την άδεια Αρχιτεκτονικής και Ηλεκτρομηχανολογικής Μελέτης του εργοστασίου στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Σκοπός μας είναι με αυτή την κίνηση να προασπίσουμε, με όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικό τρόπο, δύο μείζονες προτεραιότητες για την κυβέρνησή μας: Το περιβάλλον και το δημόσιο συμφέρον. Και η απάντησή μας στις αντιδράσεις που σημειώθηκαν είναι απλή και κατηγορηματική: Γι' αυτό ακριβώς ο λαός μας εμπιστεύτηκε. Γιατί για μας οι εργαζόμενοι, η προοδευτική παραγωγική ανάπτυξη, το περιβάλλον και το δημόσιο όφελος, βρίσκονται πάνω απ' όποια επιχειρηματικά συμφέροντα, όσο μεγάλα και αν είναι και όσες διασυνδέσεις και αν διαθέτουν. Συντρόφισσες και σύντροφοι Νέες καταστάσεις, νέα καθήκοντα, έλεγαν παλιά. Και νέες εισηγήσεις θα πρόσθετα. Τι να κάνουμε; Από το έργο αυτής της κυβέρνησης θα κριθούν πολλά και για μας, και κυρίως για τους εργαζόμενους και τη χώρα. Αλλά. Υπάρχει εδώ ένα μεγάλο αλλά. Το κόμμα δεν μπορεί να γίνει και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει ένας μηχανισμός νομής της εξουσίας, όπως γινόταν στο παρελθόν. Θα σταθεί φυσικά κοντά στην κυβέρνηση, θα τη στηρίξει στις προσπάθειές της μαχητικά, αλλά πάντα κριτικά, όπως αρμόζει σε ένα κόμμα της Αριστεράς. Ταυτόχρονα όμως, κι αυτό είναι το βασικό, θα σταθεί και πρέπει να σταθεί πιο κοντά από όσο ποτέ άλλοτε στο λαό μας που δοκιμάζεται. Να συμπαραταχθεί με τις απαιτήσεις, τις αγωνίες, και τους αγώνες του. Να τραβάει από το μανίκι την κυβέρνηση όταν χρειάζεται και όταν κρίνει ότι κάποιες επιλογές της είναι λαθεμένες,. Να κρίνει, να αντιπολιτεύεται, ας μου επιτραπεί η έκφραση, την κυβέρνηση, με σοβαρότητα, ευθύνη, και παίρνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους. Να μεταφέρει βεβαίως τις θέσεις της κυβέρνησης στο λαό. Αλλά, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, να μεταφέρει τις θέσεις του λαού στην κυβέρνηση. Γι' αυτό, στη νέα περίοδο, πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει πιο μαζικός, πιο πειθαρχημένος, πιο αποτελεσματικός, πιο νεανικός, πιο αντάρτης από ότι μέχρι σήμερα. Η συμμετοχή στα κινήματα και στις κοινωνικές οργανώσεις, η προσπάθεια να συμμετέχουν ενεργά οι πολίτες σε όσα τους αφορούν, η καθημερινή πάλη εναντίον των αγκυλώσεων και της αδιαφάνειας, η αντιμετώπιση της προπαγάνδας που θέλει να στείλει τους Έλληνες πίσω στην αγκαλιά της απογοήτευσης και του φόβου, η στήριξη της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας ως υπέρτατης πολιτικής αρετής, είναι μερικά από τα πολλά κομματικά μέτωπα στις μέρες που έρχονται. Θέλουμε ένα κόμμα των μελών, της συλλογικότητας, του αγώνα. Ένα κόμμα που δεν ψάχνει διαδρόμους επαφής με το κράτος, αλλά δρόμους επαφής με το λαό. Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας όλοι. Πολύ τρέξιμο. Μεγάλες ευθύνες. Με συλλογικότητα, σοβαρότητα, ευελιξία, στράτευση, αντοχή, κριτική σκέψη, μπορούμε να αφήσουμε το αποτύπωμα της προόδου στις συνειδήσεις, στην κοινωνία, και στην πατρίδα. Και γι' αυτό αξίζουν όλοι οι κόποι και όλες οι θυσίες.
των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού και Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου
1. Εισαγωγή
Μία αποτίμηση της «μεταβατικής» συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου είναι ότι αποτελεί ανακωχή που επετεύχθη με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και αποδοχή από την άλλη πλευρά (των «θεσμών»). Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το πέρας του τετραμήνου, θα
διαμορφωθούν οι όροι διαπραγμάτευσης για την επόμενη συμφωνία. Αυτό κατά μία έννοια σημαίνει ότι δεν κρίθηκε τίποτα ακόμη. Όμως, η αποτίμηση αυτή είναι επισφαλής. Πρώτον, η ίδια η «μεταβατική» συμφωνία αλλάζει το συσχετισμό δύναμης. Δεύτερον, επειδή οι «εχθροπραξίες» θα συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του τετραμήνου (έλεγχος των δεσμεύσεων και επανερμηνεία των όρων της από κάθε πλευρά) απαιτείται να κατανοήσουμε πρώτα το τοπίο των διαπραγματεύσεων.
2. Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου: Ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος …
2α. Οι στόχοι της διαπραγμάτευσης
Η ελληνική κυβέρνηση προσήλθε στο Eurogroup της 12ης Φεβρουαρίου, δηλαδή στην πρώτη ουσιαστική φάση της διαπραγμάτευσης, με αίτημα μια συμφωνία σε ένα νέο «πρόγραμμα-γέφυρα», δηλώνοντας ρητά ότι είναι αδύνατη η παράταση του υπάρχοντος προγράμματος, που έχει απορριφθεί από τον ελληνικό λαό:
1. Το «πρόγραμμα-γέφυρα» δεν θα περιελάμβανε όρους, αξιολογήσεις κλπ., αλλά μια επίσημη αποτύπωση της βούλησης όλων των πλευρών για διαπραγμάτευση χωρίς πιέσεις και εκβιασμούς και χωρίς οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια.
2. Στο πλαίσιο αυτό η Ελλάδα θα παραιτείτο από τιςεναπομείνασες δόσεις του προηγούμενου προγράμματος – πέραν των 1, 9 δις ευρώ που οφείλουν να επιστρέψουν η ΕΚΤ και οι Κεντρικές Τράπεζες των κρατών-μελών από τα κέρδη που είχαν από τη διακράτηση ελληνικών ομολόγων (προγράμματα SMP και ANFA) – και θα της δινόταν η δυνατότητα έκδοσης εντόκων γραμματίων πέρα από το όριο των 15 δις, ώστε να καλύψει τυχόν έκτακτες ανάγκες.
3. Στο τέλος της μεταβατικής αυτής περιόδου, (α) η Ελλάδα θα καταθέσει τις τελικές της προτάσεις, που σύμφωνα με τις Προγραμματικές Δηλώσεις της κυβέρνησης θα περιλαμβάνουν ένα νέο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικήςγια τα επόμενα 3-4 χρόνια και ένα νέο εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων και παράλληλα (β) θα τεθεί το ζήτημα της διαπραγμάτευσης για αναδιάρθρωση-ελάφρυνση του δημόσιου χρέους.
Η γερμανική κυβέρνηση αλλά και οι «θεσμοί» (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) προσήλθαν στη διαπραγμάτευση με τη θέση ότι η Ελλάδα έπρεπε να ζητήσει εξάμηνη «τεχνική επέκταση» του υφιστάμενου Προγράμματος (το οποίο για επικοινωνιακούς λόγους δέχθηκαν να μετονομαστεί σε «υφιστάμενο διακανονισμό» – existing arrangement), ώστε να γίνει δυνατή η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης (successful completion of the review).
2β. Η έκβαση της διαπραγμάτευσης
Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου περιλαμβάνει τετράμηνη παράταση της «Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (Master Financial Assistance Facility Agreement, MFFA), η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων».
Η παράταση της Σύμβασης («η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων») σημαίνει: (α) αξιολογήσεις από τους τρεις «θεσμούς», (β) δεσμεύσεις ή όρους, (γ) συνέχιση της χρηματοδότησης με βάση το πλάνο των δόσεων του υφιστάμενου Προγράμματος, εφόσον υπάρξει θετική αξιολόγηση, (δ) επιστροφή των κερδών της ΕΚΤ και των εθνικών ΚΤ από τη διακράτηση ελληνικών ομολόγων, και πάλι όμως εφόσον υπάρξει θετική αξιολόγηση από τους «θεσμούς» (δεδομένης μάλιστα της «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ).
Με δυο λόγια πρόκειται για την απόρριψη-απόσυρση των σημείων (1) και (2) με τα οποία προσήλθε η ελληνική κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε εδώ ότι δεν υπάρχει καμία ρητή αναφορά στην κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών (π.χ. ότι θα επιτραπεί η έκδοση εντόκων για να πληρωθούν χρεολύσια, τόκοι και έκτακτες ανάγκες) μέχρι την ολοκλήρωση της αξιολόγησης – εκτός αν η αναφορά στην «ανεξαρτησία της ΕΚΤ» υπονοεί την «ευχέρεια» αυτής να εξετάζει κατά πόσο η ελληνική κυβέρνηση ανταποκρίνεται «θετικά» στις «δεσμεύσεις» που συνοδεύουν την επέκταση της συμφωνίας (γεγονός το οποίο αναμφισβήτητα δυσχεραίνει τις όποιες «ερμηνευτικές» προσπάθειες προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση σχετικά με τη συμφωνία).
Ταυτόχρονα, στη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου περιλαμβάνεται η θέση: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως όριζε το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου του 2012». Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση παραιτείται από το στόχο διαπραγμάτευσης για την αναδιάρθρωση-απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και υιοθετεί το «πρόγραμμα βιωσιμότητας» που στηρίζεται στην «πληρωμή του κεφαλαίου του χρέους» μέσω πρωτογενών πλεονασμάτων. Αυτό σημαίνει την απόρριψη-απόσυρση και του σκέλους (β) του σημείου (3) με το οποίο προσήλθε η ελληνική κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση.
Αυτό που κέρδισε η ελληνική κυβέρνηση (πέρα από την αλλαγή στην ορολογία, για την οποία έγινε τόση συζήτηση), είναι:
Α) Το σκέλος (α) του σημείου (3) των προτάσεών της, δηλαδή την ευχέρεια να προτείνει εκείνηπρος έγκριση από τους «θεσμούς» τις μεταρρυθμίσεις για τη δημοσιονομική σταθεροποίηση και την ανάπτυξη. Έτσι απορρίφθηκαν τα μέτρα που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση (μείωση συντάξεων και αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά) και συμφωνήθηκε να δοθεί το βάρος στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της λαθρεμπορίας, στη μεταρρύθμιση του δημοσίου, στην αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος κλπ.1
Β) Η διαπραγμάτευση για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2016. Αντί του συμφωνημένου 3% του ΑΕΠ, η συμφωνία αφήνει το ζήτημα ανοιχτό για τον προσδιορισμό ενός χαμηλότερου ποσοστού: «Οι θεσμοί, σε ό, τι αφορά τον στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα το 2016, θα λάβουν υπόψη τους τις οικονομικές συνθήκες του 2016».
Επομένως καθίσταται σαφές ότι αν η συμφωνία συνιστά ανακωχή, στην προκειμένη περίπτωση ανακωχή δεν σημαίνει «ισοπαλία»: Η συμφωνία αποτελεί ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος. Ναι μεν δίνεται χρόνος για το επόμενο βήμα, αλλά το τοπίο που οργανώνεται είναι ασφυκτικό, ελάχιστα θυμίζει τα minimum που επιζητούσε η κυβέρνηση μέχρι και τις 12 Φεβρουαρίου.
3. Υπάρχει ακόμα περιθώριο για αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού;
3α. Η επιτήρηση ως ισορροπία ανάμεσα σε «πολιτικό» και «ηθικό» κίνδυνο.
Η πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή εκείνης της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που επιδιώκει να εναποθέσει όλες τις κοινωνικές διαδικασίες (από την εκπαίδευση και την κοινωνική ασφάλιση μέχρι το δημόσιο χρέος) στη δικαιοδοσία και το «ρυθμιστικό ρόλο» των αγορών. Η ευρωπαϊκή Αριστερά επιδιώκει έτσι να διασφαλίσει εκείνη την ελευθερία άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, που θα της επιτρέψει να περιορίσει την ισχύ των αγορών, φέρνοντας στο προσκήνιο τις κοινωνικές ανάγκες.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ένα «πρόγραμμα» συνεχούς ενίσχυσης των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων, των επαγγελματιών, των συνταξιούχων, της νεολαίας, των μικρομεσαίων. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, όπως εκφράζεται, για παράδειγμα, από τον κ. Σόιμπλε, δεν στερείται ορθολογικών στόχων και στρατηγικής, παρά τις ρητορικές ευκολίες που δίνει ο περί του αντιθέτου ισχυρισμός σε όποιον τον χρησιμοποιεί. Επιχειρεί να επιλύσει και μέχρι στιγμής το κάνει, ορθολογικά, δύο προβλήματα:
Πρώτον, τη νομιμοποίηση ενός εργασιακού μοντέλου χωρίς δικαιώματα και κοινωνική προστασία, με χαμηλές και εύκαμπτες αμοιβές, χωρίς ουσιαστική διαπραγματευτική δυνατότητα από τη μεριά των εργαζομένων, έτσι ώστε να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την κερδοφορία και τη συσσώρευση κεφαλαίου.
Δεύτερον, την οργάνωση της Ευρωζώνης (συντονισμός δημοσιονομικών πολιτικών, τραπεζική ενοποίηση, προγράμματα διάσωσης κλπ.) με στόχο μία Οικονομική και Νομισματική Ένωση στην οποία τα κράτη μέλη δεν θα υποκύπτουν στον «ηθικό κίνδυνο» να στηρίζουν κοινωνικές (ή άλλες) δαπάνες προσφεύγοντας στον δημόσιο δανεισμό. Τα κράτη υποβάλλονται στο δίλημμα λιτότητα-περικοπές-ιδιωτικοποιήσεις ή κίνδυνος χρεοστασίου, με αποτέλεσμα στη δεύτερη περίπτωση την αποδοχή ενός προγράμματος διάσωσης, το περιεχόμενο του οποίου είναι φυσικά και πάλι λιτότητα-περικοπές-ιδιωτικοποιήσεις.
Αυτή η ακραία οπτική επιθυμεί ιδιωτικοποιήσεις και πρωτογενή πλεονάσματα για να αποπληρωθεί το χρέος ενώ δεν αντιτίθεται σε μεταρρυθμίσεις όπως αυτές τις οποίες προτείνει η ελληνική κυβέρνηση (και ενδεχομένως έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία) – όπως η καλύτερη οργάνωση των συστημάτων είσπραξης (φόροι, εισφορές), η αναδιοργάνωση του δημοσίου τομέα, 2 η αποδυνάμωση γενικά των ολιγοπωλίων. Μπορεί ακόμα να καλωσορίσει ένα νέο πολιτικό προσωπικό, καθώς κατανοεί ότι έχει επιταχυνθεί ο κύκλος φθοράς και έλλειψης λαϊκής νομιμοποίησης του παλιού πολιτικού προσωπικού. Η διατήρηση του παλιού προσωπικού, εφόσον αυτό έχει απαξιωθεί στη συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας, θεωρείται από τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική «πολιτικός κίνδυνος», διότι μπορεί να οδηγήσει στις ανεξέλεγκτες ατραπούς μιας κοινωνικής έκρηξης.
Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρεί όμως παράλληλα «ηθικό κίνδυνο» (moral hazard) κάθε πολιτική που στηρίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, διευρύνει το δημόσιο χώρο, επεκτείνει το κοινωνικό κράτος, θέτει την αναπαραγωγή της κοινωνίας πέρα και έξω από την εμβέλεια δράσης των αγορών.
Με άλλα λόγια, το ζητούμενο του νεοφιλελευθερισμού είναι τόση λιτότητα, όση απαιτείται ώστε να μην αυξάνει ο «πολιτικός κίνδυνος», ενώ ταυτόχρονα αποτρέπεται ο «ηθικός κίνδυνος».
Γενικά μιλώντας, οι δύο κίνδυνοι, «ηθικός» και «πολιτικός», κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση, λόγω των συνεπειών με τις οποίες είναι συνδεδεμένοι στην τρέχουσα συγκυρία. Όταν μειώνεται ο «ηθικός» κίνδυνος, αυξάνει ο «πολιτικός» και αντίστροφα. Επομένως, η ένταση μεταξύ αυτών των δύο αυτών τάσεων καταλήγει, όταν συναντούνται, στην ανίχνευση της εκάστοτε κατάλληλης ισορροπίας μεταξύ «ηθικού κινδύνου» (όταν οι κυβερνήσεις υποκύψουν στον «κίνδυνο» να αποδεχθούν συμφέροντα των κατώτερων τάξεων) και «πολιτικού κινδύνου» (να αποδιαρθρωθούν οι πολιτικές ελίτ και να προκύψουν φαινόμενα ανεξέλεγκτων μαζικών κινητοποιήσεων). Οι «ανεξάρτητες αρχές» που δεν ελέγχονται «δημοκρατικά», ειδικά για θέματα που αφορούν την «οικονομία», με κύριο παράδειγμα την «ανεξαρτησία» της ΕΚΤ, είναι μία μέθοδος ανίχνευσης της ισορροπίας ανάμεσα στους δύο «κινδύνους». Αυτό όμως δεν θεωρείται επαρκές.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον καθοριστικό ρόλο έχει πλέον αναλάβει η «αξιολόγηση των συμφωνιών». Αν προσέξουμε τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου θα δούμε ότι δεν είναι εντελώς κλειστή για αιτήματα που αυξάνουν τον «ηθικό κίνδυνο», δηλαδή προωθούν ρυθμίσεις υπέρ του κοινωνικού κράτους και της εργασίας. Όμως, βασικό σημείο της συμφωνίας είναι ότι οι «θεσμοί» θα αξιολογούν ποιες μεταρρυθμίσεις (δεν) δημιουργούν προβλήματα στα δημόσια οικονομικά, στις προοπτικές οικονομικής μεγέθυνσης και στη σταθερότητα και ομαλή λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.3 Η αξιολόγηση, δηλαδή η επιτήρηση, αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στην υλοποίηση του προγράμματος και των κοινωνικών μετασχηματισμών που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πέραν του ρητώς ανοικτού ακόμη ζητήματος της κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών, δείγματα γραφής της συνεχούς αξιολόγησης, που εγείρει τόσο η συμφωνία όσο και η σχέση με την ΕΚΤ ως έμμεσου χρηματοδότη, αποτελεί τόσο η επιστολή της ΕΚΤ, αλλά και αυτή του ΔΝΤ, που «ερμηνεύουν» τις μεταρρυθμίσεις ως «ισοδύναμα» μέτρα των δεσμεύσεων που περιγράφονταν στο παλιότερο «Πρόγραμμα». Ειδικά το ΔΝΤ δεν παραιτείται από την ολοκλήρωση των μέτρων για το άνοιγμα των επαγγελμάτων, τις ιδιωτικοποιήσεις, την αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό, που περιγραφόταν στο παλιότερο «Πρόγραμμα». Αξίζει να σημειωθεί ότι η μη-ποσοτικοποίηση των στόχων, το μη-καθορισμένο έλλειμμα, η απουσία οποιασδήποτε ρητής συζήτησης για τον υπολογισμό του δημοσιονομικού κενού, καθιστά ανοικτό και συνεχώς «ερμηνεύσιμο» ζήτημα τον υπολογισμό της απόδοσης των μέτρων ως «ισοδυνάμων».4
3β. Πού κρίθηκε η διαπραγμάτευση: Για τη διαπραγματευτική τακτική και στρατηγική
Το βασικό ερώτημα για τη σημασία της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου, πέραν των στρατηγικών που διαπλέκονται και συμπυκνώνονται σε αυτήν, είναι τι δυνατότητες (παρά τα ασφυκτικά περιθώρια) αφήνει στην κυβέρνηση για να υλοποιήσει το πρόγραμμά της. Προηγουμένως όμως χρειάζεται να ανιχνεύσουμε τις «δυσκολίες» που οδήγησαν την κυβέρνηση στην αναδίπλωση της 20ής Φεβρουαρίου.
Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου καθορίστηκε προφανώς τόσο από εξωτερικούς παράγοντες, το δεδομένο και γνωστό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο των «θεσμών», όσο όμως και από εσωτερικούς, οι οποίοι τελικά έπαιξαν και τον καθοριστικό ρόλο.
Δευτερεύουσαμόνον σημασία έπαιξε η ελλιπής προετοιμασία της κυβέρνησης και οι αντιφατικές τακτικές του ΥΠΟΙΚ, όπως για παράδειγμα:
Πρώτον: Η απουσία σοβαρού σχεδίου που να στηρίζεται σε αριθμούς και ανάλυση. Ακόμη και στο Παράρτημα που δημοσίευσε το ΥΠΟΙΚ ως τεχνική σύνοψη φαίνεται το επιφανειακό επίπεδο. Επιπλέον, σε αυτό γίνεται η κρίσιμη παραδοχή ότι η βιωσιμότητα του χρέους συνδέεται με τα πρωτογενή πλεονάσματα (θέση που συνιστά σημαντική στρατηγική υποχώρηση).
Δεύτερον: Η εκφορά κάποιων γενικών αρχών της πρότασης για την απομείωση του χρέους από το Λονδίνο. Εδώ υπάρχει τακτικό σφάλμα: Χωρίς συνάντηση με την ΕΚΤ ανακοινώνεται μία πρόταση, από χώρα εκτός Ευρωζώνης, η οποία εμπλέκει τα ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ σε συμφωνία ανταλλαγής. Πρόκειται για πρόταση αλλαγής των κανόνων της ΕΚΤ, η οποία ωθεί την ΕΚΤ κατευθείαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, σε θέση άρνησης για προφανείς λόγους που συνδέονται με την πολιτική της και τις ισορροπίες που τηρούνται στο ΔΣ, αλλά και την επίθεση που ήδη δέχεται για «παραβίαση των κανόνων» που την διέπουν, με την πολιτική «ποσοτικής χαλάρωσης». Είναι επίσης προφανές ότι δεν χρειάζεται να εμπλακεί άμεσα η ΕΚΤ σε μία τέτοια συμφωνία, αλλά το ίδιο μπορούσε να γίνει με άλλους τρόπους, οι οποίοι είναι συμβατοί με τις τρέχουσες ισορροπίες. Το άλλο κομμάτι της πρότασης, τα δάνεια σε EFSF συνδεδεμένα με τους ρυθμούς μεγέθυνσης, συνιστά γενικόλογη πρόταση και προφανώς αφορά το δεύτερο στάδιο της διαπραγμάτευσης.
Τρίτον: Φάνηκε ότι η κυβέρνηση έδωσε πολύ μεγάλο βάρος στην επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, σε σχέση με άλλες διαστάσεις. Αυτό αποτελεί αρνητικό σημάδι και για το εσωτερικό και για το εξωτερικό. Για παράδειγμα, το περιστατικό με τον Ντάιεσεμπλουμ προφανώς τόνωσε το «εθνικό αίσθημα», αλλά συγχρόνως αφαίρεσε διαπραγματευτική ισχύ από τη στιγμή που όλο το Σαββατοκύριακο ασχολήθηκε η κυβέρνηση με το να καθησυχάζει τις αγορές που θα άνοιγαν την Δευτέρα, γεγονός που σηματοδότησε ότι η κυβέρνηση δεν έχει σταθερή τακτική διαπραγμάτευσης (και φυσικά στην ίδια συνάντηση ακόμη και σε μη έμπειρους παρατηρητές φάνηκε ότι δεν υπάρχει και ομάδα ισότιμων κυβερνητικών μελών στη διαπραγμάτευση).
Είναι εύκολα κατανοητό πώς αυτή η κακά στημένη διαπραγμάτευση, παρά τις εργατοώρες που αφιέρωσαν οι πρωταγωνιστές της, είχε τα χαρακτηριστικά άλματος με δεμένα μάτια. Επίσης, οι διαφορές και οι κακοί χειρισμοί και οι μετατοπίσεις έδειξαν στους εταίρους ότι η ελληνική πλευρά είναι επιδεκτική χειρισμών.
Όμως τελικά η διαπραγμάτευση δεν κρίθηκε τόσο στο επίπεδο των τακτικών κινήσεων ή στο εξωτερικό, όσο στο εσωτερικό. Εκείνο που καθόρισε την αναδίπλωση της ελληνικής πλευράς ήταν η στρατηγική πολιτική απόφαση για οικοδόμηση συμπαγών σχέσεων κοινωνικής εκπροσώπησης με εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που θεωρούν ως αδιανόητη τη διαταραχή της «ομαλότητας της αγοράς», τη στιγμή που όλοι γνώριζαν τη σημασία και το χαρακτήρα της αναμέτρησης. Το συζητημένο σενάριο ενός bankrun οφείλει πάντα να εντάσσεται (και άρα να εξετάζεται, πέρα από τις επιμέρους τεχνικές αντιμετώπισης) στο πλαίσιο ενός κοινωνικού συσχετισμού δύναμης. Παράλληλα είναι αδιανόητο να υιοθετείται το επιχείρημα ότι συνέχεια μιας υποτιθέμενης «κατάρρευσης των τραπεζών» θα ήταν η «έξοδος από το ευρώ», ένα σενάριο μηδενικής πιθανότητας, που αποτέλεσε απλώς «επιχείρημα» των κυβερνήσεων Παπανδρέου – Παπαδήμου – Σαμαρά για να αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία τα Μνημόνια, και αποτελεί πάντα «όπλο» ακραίων νεοφιλελεύθερων, τύπου Σόιμπλε.5
3γ. Το διακύβευμα: Τίποτα δεν είναι δυνατό να αλλάξει, ή ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός;
Όσα προηγήθηκαν μας οδηγούν στο συμπέρασμα, με την πιο ήπια διατύπωση, ότι έχει συνομολογηθεί μία συμφωνία, η οποία περιορίζει σημαντικά την άσκηση πολιτικής στα δημόσια οικονομικά αλλά και σε άλλους τομείς. Επομένως, το οικονομικό τοπίο στο οποίο βασίζεται η κυβέρνηση για τη διαπραγμάτευση και την αξιολόγηση της τελικής συμφωνίας είναι ολισθηρό.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιλέγει να παρουσιάζει την προφανή υποχώρηση και την αναγκαστική αλλαγή του προγράμματός της ως «νίκη», αποτελεί κακό σημάδι για τη συνέχεια, επειδή δείχνει ότι περισσότερο ενδιαφέρεται για την επικοινωνία παρά για την ουσία. Αυτό ίσως προοπτικά να αποτελέσει την πραγματική ήττα, εφόσον το σήμα το οποίο εκπέμπεται και εισπράττεται από την κοινωνία ενισχύει την πεποίθηση: «μην πιστεύεις τους πολιτικούς σε ό, τι λένε, επάγγελμα κάνουν για να είναι κυβέρνηση».
Ας αναλογιστούμε το εξής απλό δεδομένο: Η κυβέρνηση αυτή δεν προήλθε επειδή υποστήριξε το 70% του Μνημονίου – αν μάλιστα το είχε υποστηρίξει ίσως να μην περιλαμβανόταν καν στον κοινοβουλευτικό χάρτη σήμερα. Η επιχείρηση επανεγγραφής της εντολής της, ώστε να περιλαμβάνει το 70% του Μνημονίου αποτελεί εγχείρημα αλλαγής των σχέσεων εκπροσώπησης και των κοινωνικών συμμαχιών στις οποίες στηρίζεται. Επειδή προφανώς το 70% αυτό καθαυτό είναι ένα νούμερο του αέρα (γιατί όχι 68% ή 72%; με βάση τις σελίδες, τα υποκεφάλαια, ή τα μέτρα;), η επιλογή του αποτελεί διακύβευμα ερμηνείας και συγκρότησης σχέσεων εκπροσώπησης. Το ερώτημα, το οποίο είναι ανοικτό ακόμη για την κυβέρνηση, είναι αν θα επικρατήσει η επικοινωνιακή λογική της «νίκης» και της παράβλεψης των κρίσιμων ζητημάτων που αναδείχθηκαν, ή θα επιχειρηθεί να αναλυθεί σε βάθος η υποχώρηση που συνιστά η συμφωνία και οι όροι αυτής της υποχώρησης όσο υπάρχει χρόνος (πολύ λίγος, μιας και άμεσα ξεκινά ήδη ο επόμενος γύρος διαπραγμάτευσης).
Με τα νέα αρνητικά δεδομένα που συνεπάγεται η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μία μόνο οδό εξόδου από το αδιέξοδο του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού κλοιού: Την έφοδο προς τα εμπρός!
- Την έφοδο προς τα εμπρός με όχημα την αλήθεια: Να ξεκινήσει κανείς από την παραδοχή των υποχωρήσεων, με στόχο να αναζητηθούν οι τρόποι, ώστε να μην υπάρξει μακροπρόθεσμη βλάβη, δηλαδή η κυβέρνηση να επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις για αναδιανομή εισοδήματος και ισχύος προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, για ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, για δημοκρατία και συμμετοχή.
- Την έφοδο προς τα μπρος, με όχημα τόσο τη ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, ώστε επιτέλους το κεφάλαιο να επωμιστεί τα βάρη που του αναλογούν, όσο και με την εξυγίανση της δημόσιας ζωής από τις έκνομες πρακτικές στις οποίες επιδίδεται μερίδα της ελληνικής ολιγαρχίας: Λαθρεμπορία πετρελαιοειδών και προϊόντων καπνού, ενδο-ομιλικές συναλλαγές, φοροδιαφυγή, καταχρηστική δανειοδότηση κλπ.
Απαιτείται δηλαδή άμεσα μια νέα ορμητικότητα αλλαγών στο εσωτερικό της χώρας, έτσι ώστε να οικοδομηθούν σε νέες βάσεις οι συμμαχίες με τις κατώτερες τάξεις. Μεταφορικά, αυτό που λείπει και που δυστυχώς μοιάζει να απομακρύνεται με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, είναι ένα εσωτερικό «μνημόνιο για τον πλούτο», με παράλληλη βελτίωση των όρων ζωής των λαϊκών τάξεων. Ο στόχος «να πληρώσει η ολιγαρχία» δεν ήταν ποτέ περισσότερο επίκαιρος.
Σε μια κοινωνία που η απώλεια του 25% του ΑΕΠ και η φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού δεν είναι παρά η ορατή όψη της ραγδαίας όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, σε μια κοινωνία που η τεράστια ανεργία είναι το συμπλήρωμα ενός εκτεταμένου εργασιακού μεσαίωνα, σε μια κοινωνία πολλαπλών αντιθέσεων αλλά και υψηλών προσδοκιών, η «δημοτικότητα» της κυβέρνησης δεν θα διατηρηθεί στο 87% ή στο 80% για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Για να παραμείνει η κυβερνητική πολιτική ηγεμονική, θα πρέπει να ταχθεί καθαρά με τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, να αμφισβητήσει τη στρατηγική νεοφιλελευθερισμού. Περιθώριο για «εθναρχική» πολιτική, που να υπερασπίζεται γενικά και αόριστα κάθε τι «ελληνικό» ή «ευρωπαϊκό» δεν υπάρχει, δεν υπήρξε άλλωστε ποτέ, αλλά ούτε και θα υπάρξει ποτέ στην προβληματική της Αριστεράς.
1 Και στο σημείο αυτό βέβαια, οι τελικές αποφάσεις απαιτούν την έγκριση των «θεσμών»: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς».
2 Αλλά και εδώ ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: στις μορφές που θα λάβει η αναδιοργάνωση.
3 Να μην ξεχνάμε για παράδειγμα, ότι η μεγέθυνση στο τρέχον πρόγραμμα εξαρτάται από τις εξαγωγές και η αύξηση των μισθών θεωρείται ότι μειώνει τους βαθμούς ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και εμποδίζει την αύξηση των εξαγωγών (λανθασμένη άποψη, όπως προκύπτει πλέον και εμπειρικά, αλλά αυτή είναι η κυρίαρχη θεώρηση των «θεσμών»). Επίσης, άλλο παράδειγμα, η ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» προφανώς επηρεάζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και επομένως είναι υπό αίρεση ως πρόγραμμα αλλά και ως προς τον βαθμό, το χρόνο και τους όρους εφαρμογής της αν υπάρξει ως πρόγραμμα.
4 Στην επιστολή του προς τον Jeroen Dijsselbloem με ημερομηνία 24/2/2016, ο Mario Draghi επισημαίνει: «Σημειώνουμε ότι οι δεσμεύσεις που περιγράφονται από τις [ελληνικές] αρχές διαφέρουν από τις υπάρχουσες δεσμεύσεις του προγράμματος σε ορισμένους τομείς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, θα πρέπει να αξιολογηθεί κατά τη διάρκεια της επανεξέτασης, εάν τα μέτρα που δεν γίνονται αποδεκτά από τις αρχές αντικατασταθούν με μέτρα ίσης ή καλύτερης ποιότητας όσον αφορά την επίτευξη των στόχων του προγράμματος». (“We note that the commitments outlined by the authorities differ from existing programme commitments in a number of areas. In such cases, we will have to assess during the review whether measures which are not accepted by the authorities are replaced with measures of equal or better quality in terms of achieving the objectives of the programme”).
5 To “Grexit” ως επαρκή λόγο συμβιβασμού χρησιμοποιεί, π.χ., ο James Galbraith: «Μη συμφωνία θα σήμαινε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, ή διαφορετικά κατάρρευση τραπεζών, χρεοστάσιο και πρόωρη έξοδο από το ευρώ» (“No agreement would have meant capital controls, or else bank failures, debt default, and early exit from the Euro”): “Reading The Greek Deal Correctly”, http://www.socialeurope.eu/2016/02/greek-deal
Ο διάβολος λένε κρύβεται στις λεπτομέρειες. Έτσι θα μπω στον διαβολικό πειρασμό, έστω και να δεν αξίζει ίσως τον κόπο, να μιλήσω για τις λεπτομέρειες που κρύβονται ή δεν φαίνονται στην ανακοίνωση που έβγαλε το Ποτάμι για τον κακό Βαξεβάνη που τόλμησε να γράψει για το καθάριο Ποτάμι. του Κώστα Βαξεβάνη Από την περίοδο εμφάνισης του Ποταμιού δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα ως πρωτοβουλίες που προκάλεσαν το κοινωνικό ενδιαφέρον. Πιο ξεχωριστές οι selfies των βουλευτών του γλυκού νερού στη Βουλή, η επίσκεψη του Σταύρου Θεοδωράκη και η φωτογράφισή του -βεβαίως βεβαίως -ως «αγρότης μόνος ψάχνει» και ο εγκλεισμός του στο ασανσέρ της Βουλής που έγινε είδηση. Να λοιπόν τώρα που το Ποτάμι απευθύνεται στην κοινή γνώμη για το πρόσωπό μου και συγκεκριμένα γιατί το site μου έγραψε πως η πρώτη Κοινοβουλευτική ερώτηση του Ποταμιού είχε άρωμα Μπόμπολα.
Πάμε λοιπόν στις λεπτομέρειες.
Λεπτομέρεια πρώτη.
Δεν έγραψε το site μου, αλλά δεκάδες site της χώρας, πράγμα που φαντάζομαι δεν είναι τυχαίο. Αν ένα κόμμα κάνοντας μια ερώτηση ταυτίζεται αυτόματα με ένα συμφέρον, ακόμη και άδικα, τότε πρέπει να αναρωτηθεί για την εικόνα που δίνει για τις σχέσεις του με τα συμφέροντα Λεπτομέρεια δεύτερη Δεν έγραψα εγώ το ρεπορτάζ-άρθρο, αλλά το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον ως αναγνώστης. Συνήθως ό,τι γράφω τα υπογράφω. Αν θυμάται το Ποτάμι, έχω γράψει ολόκληρο τεύχος για τον Σταύρο Θεοδωράκη που αφορούσε από το ναρκισσισμό του και την πολιτική του ρηχότητα ως τις στημένες εκπομπές, αλλά δεν απάντησε.
Λεπτομέρεια τρίτη
Πράγματι ο Νίκος Χουντής είχε κάνει και αυτός ερώτηση για τον αμαρτωλό ΧΥΤΑ της Μαυροράχης, δηλώνοντας μάλιστα πως η χωροθέτηση του έργου και η κατασκευή ήταν άθλια.Αν δεν κάνω λάθος πρόκειται για μια κατασκευή της εταιρείας ΑΚΤΩΡ. Αυτή η χωροθέτηση και η κακή κατασκευή έχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Αλλά φαντάζομαι αυτές οι λεπτομέρειες και αν είναι διαβολικές, αφού εμπεριέχουν το όνομα του κυρίου και Θεού των κατασκευών. Και των πολιτικών κατασκευών συμπεριλαμβανομένων
Λεπτομέρεια τέταρτη
Πραγματικά και ο Σύριζα έχει κάνει ερώτηση για τον ΧΥΤΑ, θέτοντας θέμα ανατροπής του Περιφερειακού Σχεδιασμού της Κεντρικής Μακεδονίας. Το Ποτάμι και οι βουλευτές του αντιθέτως ζητούν την ολοκλήρωση του Περιφερειακού Σχεδιασμού. Δεν γνωρίζω, αλλά φαντάζομαι κατά τα πρότυπα της ολοκλήρωσης του Σχεδιασμού της Δυτικής Μακεδονίας όπου τη διαχείριση των σκουπιδιών ανέλαβε (τάξτε μου) ο Μπόμπολας
Λεπτομέρεια πέμπτη και επί προσωπικού
Ο κύριος Παναγιώτης Καρκατσούλης, ψευδεπίγραφος «καλύτερος δημόσιος υπάλληλος του κόσμου» ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη απάντησης στο πρόσωπό μου, μάλλον κινείται από κεκτημένη ταχύτητα που προέρχεται από τη συναναστροφή με τους Μουρούτηδες στα υπόγεια του Μαξίμου όπου υπηρετούσε όχι ως καλύτερος υπάλληλος αλλά ως κομματικός υπάλληλος «με εντολή Σαμαρά» και για χάρη της ΝΔ. Ο «βούρκος του εθνολαϊκισμού» τον οποίο ανάφερε μόνο και μόνο για να με συμπεριλάβει φαντάζομαι πως είναι μια δική του εικόνα πορείας από τα βουνά της βαθιάς συντήρησης στον δέλτα του Μπόμπολα και του ΔΟΛ όπου και εκβάλει το Ποτάμι που αποφάσισε να καθαρθεί πολιτικά. Οπότε δεν με αφορά. Αφού θέλησε το Ποτάμι να μιλήσει πολιτικά, να θυμίσω τον Γιώργο Καρατζαφέρη και τις ερωτήσεις του στη Βουλή για τα εξοπλιστικά. Δεν θέλω να πω πως έκαναν την ερώτηση για το ΧΥΤΑ για να πιέσουν ώστε να φανεί αναγκαίο ένα σωτήριο έργο Μπόμπολα. Μπορούν ωστόσο για να μην δικαιώνουν τους καχύποπτους να κάνουν ερώτηση για τις κακοτεχνίες του ήδη υπάρχοντος έργο κατασκευής Μπόμπολα. Περιμένουμε Και τώρα που κάνατε το πολιτικό σας χρέος ξαναγυρίστε στις ενασχόληση με τις selfies. Τα καταφέρνετε καλύτερα.
ΥΓ. Αν παρεμπιπτόντως σας ενδιαφέρει ο Κοινοβουλευτικός έλεγχος αγαπητοί του Ποταμιού, το HOT DOC που κυκλοφορεί την Πέμπτη αποκαλύπτει ποιοι ξεκοκάλισαν το ΕΣΠΑ. Θα κάνετε ερώτηση; Ή μήπως δεν αγγίζετε τον Μπόμπολα;
Είπε ο Γ. Βαρουφάκης ότι δεν είχε εντολή για ρήξη, αλλά για συμφωνία. Σωστό. Είχε όμως επίσης πει, όταν ξεκίναγαν οι συζητήσεις, ότι αν πηγαίνεις σε μια διαπραγμάτευση δηλώνοντας προκαταβολικά πως δεν θα επιδιώξεις τη σύγκρουση και δεν θα απειλήσεις με ρήξη, περιορίζεις τις κινήσεις σου και στέλνεις στους αντιπάλους σου το μήνυμα ότι είσαι διαθέσιμος, δηλαδή πρόθυμος να κάνεις εκπτώσεις. Δεν έχεις να κάνεις με φίλους και συμμάχους. Παλιές καραβάνες είναι, δεξιοτέχνες της ίντριγκας είναι, σαν τσακάλια συμπεριφέρονται και ξέρουν πως να μανιπουλάρουν τους ατίθασους, όταν μάλιστα αυτοί καίγονται για ρευστότητα. Η εσκεμμένη ασάφεια του κειμένου επιτρέπει προς το παρόν και στις δύο πλευρές να δώσουν τις ερμηνείες που θέλουν. Σύντομα όμως τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ δεν έχει πάρει πράγματι εντολή για αναμέτρηση μέχρι τελικής πτώσεως με τους εταίρους. Η εξουσιοδότηση που έχει είναι να προσπαθήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμα της εντός της ευρωζώνης.
Το ερώτημα που προκύπτει μετά τις εξελίξεις είναι το εξής:«το ριζοσπαστικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υλοποιηθεί στο πλαίσιο του ευρώ;». Το ερώτημα αυτό θα τίθεται συνεχώς και θα απαιτεί καθαρές και όχι μεσοβέζικες απαντήσεις.
Αν θέλεις να οικοδομήσεις σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, αν θέλεις να διαφοροποιηθείς από τα κόμματα που μέχρι τώρα κυβέρνησαν τη χώρα πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, οφείλεις να πεις την αλήθεια, χωρίς ευφημισμούς και γλυκερές εξιδανικεύσεις. Και βεβαίως αν διαπιστώσεις στην πορεία ότι το πρόγραμμα σου και το ευρώ δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν αρμονικά πρέπει να τους καλέσεις να αποφασίσουν τί από τα δύο θέλουν. Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ δεν γίνεται.
Η κυβέρνηση κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις στην Ευρώπη και κινήθηκε προς πιθανές εναλλακτικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα, σε μια προσπάθεια να αξιοποιήσει και τις γεωπολιτικές δυνατότητες, προκειμένου να αλλάξει τα αρνητικά δεδομένα πριν υπογράψει την αμοιβαία αποδεκτή ενδιάμεση συμφωνία. Κινητοποιήθηκε ακόμη και προς τις ΗΠΑ, αξιοποιώντας ανθρώπους με επιρροή στην παγκόσμια κοινή γνώμη.
Η ελληνική κυβέρνηση απέκτησε συμμάχους, έστω και φοβισμένους, οι οποίοι βοήθησαν για να μην υποκύψει στις απειλές του Σόιμπλε. Απέκρουσε την προσπάθεια παγίδευσης που έκαναν οι πιο ακραίες δυνάμεις της Ευρωδεξιάς. Αξιοποίησε τις διαφορές μεταξύ των κύριων παικτών, προσδίδοντας ενισχυμένο ρόλο σε ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπως η Επιτροπή, έναντι του Σόιμπλε, η επιθετικότητα του οποίου προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη και μέσα στον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό.
Το θέμα της άλλοτε προβληματικής "ελληνικής επαρχίας" έγινε κύριο θέμα της παγκόσμιας ειδησεογραφίας για πρώτη φορά όχι ως επαίτη, αλλά με θετικό μήνυμα. Ως χώρας που αγωνίζεται να σταματήσει την εφαρμογή του προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης και ως ενός εναλλακτικού υποδείγματος που αμφισβητεί την πολιτική της λιτότητας στη γερμανικής επιρροής Ε.Ε.
Η κυβέρνηση απέτρεψε την εφαρμογή νέων σκληρών περικοπών στις συντάξεις, την αύξηση του ΦΠΑ και άλλα περιοριστικά μέτρα που είχε αποδεχτεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Έθεσε στο περιθώριο την τρόικα και συνομιλεί με τους θεσμικούς εκπροσώπους σε ανάλογο υπηρεσιακό επίπεδο, ενώ απέτρεψε την ασφυξία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Για πρώτη φορά η ελληνική κυβέρνηση θέτει στο επίκεντρο της συμφωνίας τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, δηλαδή ένα ελληνικό πρόγραμμα. Συμφώνησε δε να αξιολογηθεί στην επίτευξη αυτών των στόχων. Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, που συμπεριελήφθη στην συμφωνία για την οποία είναι πιθανόν να αντληθούν κονδύλια και από την Ε.Ε, υποδηλώνει την έμμεση αποδοχή της αποτυχίας του Μνημονίου και των παράπλευρων απωλειών, που μόνο παράπλευρες δεν ήταν. Την αποτυχία του προγράμματος υποδηλώνει και η αναθεώρηση των υπέρογκων πρωτογενών πλεονασμάτων, τα οποία αν και ήταν συμβατική υποχρέωση, αντικαταστάθηκαν από τον όρο "κατάλληλα πλεονάσματα".
Το μείζον θέμα του χρέους είναι αλήθεια ότι δεν λύθηκε, παραμένει ανοιχτό για τη νέα συμφωνία στο τέλος του τετραμήνου. Παραμένει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, δεν μπήκε στο ράφι. Ο όρος "κατάλληλα πλεονάσματα" προοιωνίζεται απομείωση του χρέους το βάθος της οποίας δεν προσδιορίζεται.
Ας υποθέσουμε όμως ότι η χώρα δεν είχε άλλες δεσμεύσεις, παρά μόνο τη δέσμευση για τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, την οποία δεν μπορεί να υπερβεί, αφού αδυνατεί να δανειστεί από την αγορά. Πώς θα κατάφερνε να δώσει χρήματα για τις συντάξεις, να περικόψει άδικους φόρους, όπως ο ΕΝΦΙΑ, και να εξοικονομήσει τα κονδύλια που απαιτούνται για τις δημόσιες επενδύσεις; Η άλλη επιλογή θα ήταν το πληθωριστικό χρήμα μέσω της προσφυγής σε εθνικό νόμισμα, αλλά αυτό πρότειναν τα κόμματα της δραχμής, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το λεγόμενο παράλληλο νόμισμα αποτελεί ύστατη καταφυγή για να αντιμετωπιστούν επείγοντα προβλήματα ρευστότητας σε περίπτωση παρατεταμένης σύγκρουσης.
Η πολιτική νομιμοποίηση της κυβερνητικής γραμμής στη διαπραγμάτευση εδράζεται στη στήριξη του λαού. Μην μπερδεύουμε τη νομιμότητα, που πηγάζει από την αρχή της δεδηλωμένης, με τη νομιμοποίηση, δηλαδή τη στήριξη και την αποδοχή του λαού, που είναι ιχυρή.
Όλες οι αποφάσεις, ακόμη και οι κακές, μπορούν να αιτιολογηθούν. Επιχειρήματα πάντα υπάρχουν, όπως και "οργανικοί" σχολιαστές για να τα διατυπώσουν. Η σιωπή δεν είναι χρυσός για την Αριστερά, το θέμα όμως είναι πάντα η διαλεκτική του συγκεκριμένου. Αυτό σημαίνει ότι ο συμβιβασμός εξετάζεται όχι γενικά, αλλά ειδικά, με τους δεδομένους συσχετισμούς δύναμης, την αξιοποίηση των δυνατοτήτων που υπήρχαν και τη δυνατότητα που σου δίνει να πας παραπέρα. Να αποφύγεις την ήττα για να μπορείς να ξαναπολεμήσεις. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία στην σημερινή Ε.Ε. λόγω των επερχόμενων πολιτικών εξελίξεων και της εφαρμογής της ποσοτικής χαλάρωσης. Όλοι γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει εύκολος δρόμος, όπως γνωρίζουμε ότι ο Σόιμπλε πνέει μένεα κατά του εναλλακτικού υποδείγματος του ΣΥΡΙΖΑ.
«Διάβασα σήμερα (Κυριακή 22 Φεβρουαρίου) το άρθρο του Δελαστίκ με τίτλο «Τους έλιωσαν οι Γερμανοί!» (ιστοσελίδα «ΠΡΙΝ», 21.2.2016), που επιβεβαιώνει τις αντιρρήσεις μου για τη συμμετοχή της ΣΠΙΘΑΣ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου του 2012, γιατί όπως είχα δηλώσει τότε, πίστευα ότι ο στόχος για μια Κυβέρνηση της Αριστεράς μέσα στον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων αποτελεί πράξη τυχοδιωκτική τόσο για τον ελληνικό λαό όσο και για την ίδια την Αριστερά. Η εικόνα που σχηματίζει κανείς απ’ αυτό το άρθρο είναι εκείνη του άτυχου εντόμου που από λάθος πέφτει στα δίχτυα της αράχνης ανήμπορο να αντιδράσει και να σωθεί. Όπως είναι γνωστό, από την εποχή που τέθηκε η προοπτική του ευρωπαϊκού προσανατολισμού για τη χώρα μας, υπήρξα ο μοναδικός αριστερός ευρωπαϊστής, όταν οι άλλοι (ΠΑΣΟΚ και σύμπασα η Αριστερά) την θεωρούσαν -μαζί με το ΝΑΤΟ, φυσικά- Συνδικάτο του εγκλήματος («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο»). Τότε όμως είχαμε να κάνουμε με μια διαφορετική Ευρώπη, στον αντίποδα της σημερινής. Όταν η Ευρώπη άρχισε να παίρνει τη σημερινή της μορφή, ήταν φυσικό να αλλάξω κι εγώ τη στάση μου απέναντί της και να συνδέσω το σημερινό αρνητικό της πρόσωπο με τις αδικίες, τις προσβολές και τα εγκλήματα που έχει διαπράξει η Ευρώπη ενάντια στον λαό μας στους δύο τελευταίους αιώνες και να θέσω στον εαυτό μου το ερώτημα: «Ως ποιο βαθμό, ως ποιο σημείο θα πρέπει να είμαστε υποχρεωμένοι να εισπράττουμε προσβολές, απειλές και πάσης φύσεως εγκλήματα από μια Ευρώπη στην οποία δεσπόζουν οι Τράπεζες και τα συμφέροντα της Γερμανίας, που έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη με ακόρεστες ορέξεις και με στόχο της υποταγή των λαών της Ευρώπης στη θέλησή της;». Η απάντησή μου ήταν: «Φτάνει πια!». Το πρόβλημα όμως ήταν, με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε το «ΝΕΙΝ» του Σόϊμπλε με ένα δικό μας «ΟΧΙ». Όποιος έχει διαβάσει την ομιλία μου στην Ακαδημία Αθηνών («Η μόνη λύση»), θα δει μεταξύ άλλων ότι ο Λαός μας που ζει πάνω στο πετσί του τις προσβολές των «Φράγκων», όπως ο ίδιος ονομάζει τους κυρίαρχους δυτικοευρωπαίους και τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ξεσηκώνεται -στην ουσία επαναστατεί- πολύ δύσκολα. Κι αυτό γιατί οι «Φράγκοι», από την εποχή των Βαυαρών, φρόντισαν να σχηματίσουν ένα κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό σύστημα που τους εκπροσωπεί 100%, με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο του Λαού μας σε όλους τους τομείς και με όλα τα μέσα, ενώ παράλληλα έχει διαμορφώσει ένα Σύστημα Εξουσίας Εκφοβισμού και Ελέγχου (Στρατός, Αστυνομία, Κράτος, ΜΜΕ κ.λπ.) με σκοπό να τον διαμορφώνει, δηλαδή να τον παραμορφώνει στα πλέον ευαίσθητα σημεία του, δηλ. στη σκέψη του, τις συνήθειές του, το ήθος του εξουδετερώνοντας την ιστορική και πολιτική του μνήμη, γεγονός που στην ουσία δημιουργεί ένα καθολικό δέος και μια πλήρη εγκατάλειψη κάθε αντίθετης προς το Σύστημα ιδέας κι ακόμα πιο πολύ, πράξης. Σήμερα με τα Μνημόνια οι Φράγκοι κατόρθωσαν να πτοήσουν περισσότερο ακόμα και από την γερμανική κατοχή τους συμπατριώτες μας. Να όμως που ο Λαός μας ξεσηκώθηκε μετά το πρώτο Μνημόνιο με τη μορφή μεγάλων και συνεχών συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Λίγο πιο πριν, τον Δεκέμβρη του 2010, έγινε η ομιλία μου στο «Ίδρυμα Κακογιάννη». Τι δήλωσα τότε; Ότι αποβλέπω σε ένα Κίνημα Ιδεών. Στη συνέχεια, μετά από την ξαφνική ανάπτυξη της ΣΠΙΘΑΣ, ενέδωσα στις πιέσεις για τη δημιουργία πολιτικής κίνησης με οργανώσεις κ.λπ. Αυτό ήταν το μεγάλο μου λάθος και το ομολογώ. Τα γεγονότα είναι γνωστά και είναι περιττό να επανέλθω. Όμως οι αρνητικές εξελίξεις που ακολούθησαν, μου δίνουν το δικαίωμα να πω ότι η αρχική μου άποψη, δηλαδή το Κίνημα Ιδεών, ήταν ορθή. Τόσο ορθή, ώστε σήμερα να επανέρχεται δριμύτερη, θα έλεγα, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις, που φανερώνουν ότι ο Λαός μας αγνοεί ή θέλει να αγνοεί το παρελθόν, ενώ για το παρόν και για το μέλλον είναι παγιδευμένος από την … γοητεία του Συστήματος, που όπως είπα -σύμφωνα με το άρθρο του Δελαστίκ- αυτή η γοητεία οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην αγκαλιά της αράχνης. Και όμως, υπάρχει ελπίδα. Κι αυτή είναι να βρουν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ τη δύναμη να πουν έστω και τώρα «ΟΧΙ» στο «ΝΕΙΝ» του Σόιμπλε. Να οχυρωθούν στην εθνική νομιμότητα που τους προσφέρει η πλειοψηφία στη Βουλή και να στραφούν αποφασιστικά στον Λαό και στον Εθνικό μας Πλούτο, που κακώς –πολύ κακώς- τον αγνοούν επιδεικτικά. Οχυρωμένοι πίσω από τη δύναμη του Ενωμένου Λαού να προτείνουν Κοινοπραξίες για την αξιοποίηση του Εθνικού μας Πλούτου με αντάλλαγμα οικονομικές συμφωνίες που θα μας απαλλάξουν μια για πάντα από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των δανειστών μας. Θα πρέπει όμως, για να ξεκινήσουν αποφασιστικά, να καταργήσουν άμεσα όλα τα μέτρα των Μνημονίων ξεκινώντας από την αποκατάσταση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, για την οποία δεν άκουσα ως τώρα να γίνεται λόγος. Αγαπητέ Αλέξη, μου έγραψες πριν λίγες μέρες ότι είστε έτοιμοι να ματώσετε. Με τα μέτρα που σου προτείνω, δεν πρόκειται να ματώσετε ούτε εσείς ούτε ο Λαός μας. Θα περάσουμε ίσως δύσκολες μέρες μαζί αλλά σκέψου ότι ζούμε στο 2016 και όχι σε εκείνες τις σκοτεινές και επώδυνες εποχές που οι ξένοι και ντόπιοι εξουσιαστές μας αλώνιζαν ανεμπόδιστα, γιατί δεν υπήρχε απέναντί τους δύναμη ικανή να τους σταματήσει. Σ’ αυτόν τον νέο δρόμο που σου προτείνω, δεν θα ΄μαστε μόνοι μας. Ο παγκόσμιος χάρτης έχει αλλάξει. Η διεθνής κοινή γνώμη είναι μαζί μας. Και στο κάτω-κάτω κανείς, ούτε η Ευρώπη, δεν μας εμποδίζει (νομικά εννοώ) να συνάπτουμε οικονομικές συμφωνίες προς το συμφέρον της χώρας μας. Αθήνα, 22.2.2016
Ο «μεγαλειοτάτη κυρία Μέρκελ», με την σχεδόν ανύπαρκτη απήχηση στον ελληνικό λαό, σε προκλητική του ανάρτηση στο twitter, η οποία παραπέμπει στην ανάρτηση του koutipandoras.gr για το κείμενο που συνυπόγραψε με 41 πανεπιστημιακούς κι όχι μόνο ), αποκαλεί όσους αντιστέκονται στον άγριο νεοφιλελευθερισμό που ισοπεδώνει ανθρώπινες ζωές, μεταξύ άλλων «τσαμπουκάδες ζητιάνους» και «δημοσιοκάφρους». Τον παραδίδουμε στην κρίση σας…
Η σάπια Ελλάδα της τζάμπα μαγκιάς, των τσαμπουκάδων ζητιάνων και των δημοσιοκάφρων θα συνεχίσει θα κάνει το μόνο... http://fb.me/1RcE98JLG
Κείμενο που θα ζήλευε κι ο "Αρτέμης Μάτσας": 42 πανεπιστημιακοί κι άλλοι προσβάλλονται όταν προσβάλλεται η Γερμανία
22 Φεβρουαρίου
Κείμενο που θα ζήλευε κι ο Αρτέμης Μάτσας: 42 πανεπιστημιακοί κι άλλοι προσβάλλονται όταν προσβάλλεται η Γερμανία (διαβάστε το) Με κείμενο τους το οποίο αναρτήθηκε στην «Athens Voice» 42 πανεπιστημιακοί κι άλλοι πολίτες του «κύρους» ενός Θάνου Τζήμερου, για παράδειγμα, διαμαρτύρονται για την επίθεση στη Γερμανία από την κυβέρνηση και ζητούν εναλλακτική πολιτική λύση. Ανάμεσα σε άλλα υποστηρίζουν πως προσβάλλονται όταν λοιδορείται ο «μεγαλύτερος χρηματοδότης» της χώρας μας, η Γερμανία. Διαβάστε όλο το κείμενο:
"Η αξιοπρέπεια της χώρας προσβάλλεται"
"Την ώρα που η κυβέρνηση μάς βομβαρδίζει με όλα τα μέσα ότι αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια των πολιτών, εμείς νιώθουμε ότι η αξιοπρέπεια της χώρας προσβάλλεται. Προσβάλλεται όταν για δεύτερη φορά σε μια τετραετία βρίσκεται στη διεθνή ημερήσια διάταξη το θέμα Grexit, δηλαδή η αντιμετώπιση της χώρας μας σαν παρία της Ευρώπης. Προσβάλλεται όταν η κυβέρνηση βγαίνει στη γύρα, ζήτουλας για νέα δανεικά, και συγχρόνως υβρίζει και λοιδορεί τον μεγαλύτερο χρηματοδότη της χώρας μας, που είναι η Γερμανία. Προσβάλλεται όταν περισσεύουν οι κυβερνητικές γελοιότητες, που ξεκινούν από τις ενδυματολογικές εμφανίσεις, συνεχίζουν με την αμετροέπεια ότι θα αλλάξουν την Ευρώπη και καταλήγουν να διαπραγματεύονται με τους ίδιους εκπροσώπους των εταίρων μας, αλλά να τους αλλάζουν όνομα, ώστε να ξορκίσουν την «τρόικα». Προσβάλλεται όταν όχι μόνο δεν προωθούνται μέτρα για να ανακάμψει η οικονομία μας και να πάψουμε να είμαστε το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, αλλά ματαιώνονται και όσα λίγα, δειλά και ανεπαρκή μέτρα ελήφθησαν στο διάστημα της κρίσης. Προσβάλλεται όταν βλέπουμε την οικονομία να ξαναγίνεται βορά του υδροκεφαλικού κράτους και των συντεχνιών, την εκπαίδευση να ξαναγίνεται βορά των κομματικών εγκάθετων, τις λίγες ξένες επενδύσεις που με δυσκολία προσελκύσαμε να πολεμιούνται και να ματαιώνονται. Προσβάλλεται όταν η κοινωνία μας έχει ποτιστεί με το ξενοφοβικό ψευδο-νταηλίκι τόσο, ώστε να χειροκροτεί μια κυβέρνηση που πουλάει αντι-δυτικισμό και εθνικισμό, με πρωτοπόρα στο χειροκρότημα τη ναζιστική «Χρυσή Αυγή». Για τους λόγους αυτούς κάνουμε έκκληση σε όλους τους Έλληνες δημοκράτες, που πιστεύουν στις ευρωπαϊκές αξίες και στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων για την ανόρθωση της χώρας, να παραμερίσουν άλλες πολιτικές και προσωπικές διαφορές και να ενωθούν σε μια κοινή προσπάθεια για να προσφέρουν στον Έλληνα πολίτη μια εναλλακτική λύση στην απελπιστική αυτή κατάσταση. Μια εναλλακτική λύση που είναι απαραίτητη και υπάρχει σε όλες τις προηγμένες δημοκρατίες, αλλά όχι στη δική μας".
«Σεβαστέ και αγαπημένε πατριώτη και αγωνιστή Μανώλη Γλέζο. ΕΣΥ ξέρεις καλύτερα απ όλους μας ότι η πολιτική εκτός όλων των άλλων είναι και τέχνη του συμβιβασμού. Κάνε μας να χαρούμε με τις επιτυχίες μη μας γυρνάς πίσω. Κάνε να νοιώσουμε ακόμα λίγο την αξιοπρέπεια μας. Μην κατεβάζεις τη ψυχολογία. Άσε τον Έλληνα να χαίρεται την επιστροφή του στη πολιτικοποίηση. Μη αδειάζεις τους συναγωνιστές σου. Άσε να ελπίζουμε για να δημιουργήσουμε επιτέλους. Μην δίνεις τροφή σ αυτούς που δεν πρέπει να μιλάνε. Η πολυφωνία είναι καλή άμα φέρνει αρμονία και όχι διάλυση. ΕΣΥ σ όλη μου τη ζωή ήσουν πρότυπο και μέντορας για μένα. Μη με κάνεις ν απορώ τώρα. Δες τον Τσίπρα δεν το εγγόνι σου που θέλει στοργή και αγάπη. Κι άμα έχεις να του πεις τίποτα πέστο στ αφτί μην το ακούσουν οι φαιδροί οι ασήμαντοι οι εθνικοί μειοδότες. Και μη ξεχνάς ότι καλώς αυτή τη νεανική προσωπικότητα εμπιστεύτηκε ο λαός μας. Και είναι αυτός ο πολιτικός που ένωσε ετερόκλητες δυνάμεις της αριστεράς και όλοι τώρα έχουν φωνή. Ας παλέψουμε με συντροφικότητα ακόμα και τον ιδεολογικά αντίπαλο για να πάμε στη ζωή με αξίες. Μη βάζεις σπόρους εκεί που δε θα φυτρώσει τίποτα. Όλα αυτά επειδή σ αγαπώ. Γιάννης Ζουγανέλης».
Ο Αρκας συνήθως ασχολείται με την πολιτική μονάχα πλαγίως. Οι ήρωές του -συχνά ζώα, κατοικίδια αλλά και άγρια- ζουν την καθημερινότητά τους και η πολιτική μόνο έμμεσα εμφανίζεται σε αυτήν.
Υπήρξαν όμως και μερικές φορές (πχ. στα Θηρία Ενήμερα) που ο μυστηριώδης δημιουργός με το ψευδώνυμο ΑΡΚΑΣ που πρωτοδημοσίευσε σκίτσα στο περιοδικό ΒΑΒΕΛ το 1981, έπαιξε με τα κόμματα, τα κλισέ τους, τις απεικονίσεις των ΜΜΕ. Ας πούμε, είδα πριν στο Facebook του, εν μέσω όλων αυτών των Γιούρογκρουπ αυτό το σκίτσο:
