Είναι ένα παιδάκι που λατρεύει τα τρένα. Ένα παιδάκι που μισεί τις βελόνες και τα σωληνάκια. Και είναι αυτό το παιδάκι που για χάρη του η ομογένεια ενεργοποιήθηκε για να το σώσει.
Όλα ξεκίνησαν πριν δυο χρόνια. Από την πρώτη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε ότι πρέπει να ταξιδέψει στην Αμερική για μια ειδική ραδιοθεραπεία, κινητοποιήθηκαν πολλοί άνθρωποι για να συγκεντρωθεί το ποσό των 200.000 δολαρίων που απαιτείται για την παραμονή του σε ειδικό θεραπευτικό κέντρο. Ήδη έχουν συγκεντρωθεί τα 160.000 δολάρια και προγραμματίζεται εκδήλωση ομογενών που αναμένεται να αποφέρει ένα σημαντικό ποσό καθώς το δράμα του Λουκά έχει ευαισθητοποιήσει τους πάντες.
Ας δούμε όμως την ιστορία του Λουκά όπως την παρουσιάζει η Ευγενία Παυλοπούλου στο εξαιρετικό της κείμενο για το παιδί στο neoskosmos.com:
"Ο 4χρονος Λουκάς Στρούζας–Rosenbaum αγαπάει τα τρένα και σιχαίνεται τα σωληνάκια και τις βελόνες. Είναι μοναχογιός και ζει στη Μελβούρνη με τη μαμά του Ειρήνη και τον μπαμπά του Ραλφ. Έχει ένα περίπου χρόνο να βάλει μία μπουκιά στο στόμα του, αλλά του αρέσει να μαγειρεύει. Πιστεύει ότι όλα τα παιδάκια της ηλικίας του, πάνε κάθε μέρα στο νοσοκομείο, έχουν σωληνάκια κάπου στο σώμα τους και κάποιοι μεγάλοι κύριοι και κυρίες τους κάνουν ενέσεις. Εκτός από τα τρενάκια, του αρέσουν τα παζλ, τα βιβλία και οι βόλτες. Είναι ντροπαλό παιδάκι και δεν πολυμιλάει. Δεν χρειάζεται όμως. Τα χαριτωμένα, παιχνιδιάρικα ματάκια του, το ανέμελο και αξιαγάπητο χαμόγελό του, η ζωντάνια που αποπνέει, λένε πολύ περισσότερα απ' όσα ένα 4χρονο αγοράκι μπορεί να βάλει σε λόγια.
Είναι μεγάλη μου τιμή σήμερα να σας παρουσιάσω αυτόν το μικρό ήρωα. Ένα πανέξυπνο, αγγελούδι που στα δυόμισι μόλις χρόνια του, διαγνώστηκε με μυελοβλάστωμα εγκεφάλου, μία μορφή καρκίνου που εμφανίζεται μία φορά ανά 200.000 παιδιά.
Είναι, επίσης, μεγάλη μου τιμή σήμερα (ανήμερα της γιορτής της Μεγαλόχαρης μάνας της ελπίδας, και της Χριστιανοσύνης) να σας παρουσιάσω μία άλλη μάνα, την μητέρα του Λουκά, την Ειρήνη, που για ενάμισι περίπου χρόνο τώρα πολεμά στο πλάι του Λουκά την άνιση μάχη που το αγγελούδι της δίνει με τον καρκίνο."
Η δημοσιογράφος συνεχίζει τη διήγησή της:
"Ο Λουκάς γεννήθηκε το 2009. Ήταν ένα υγιέστατο αγοράκι. Μεγάλωνε απολύτως φυσιολογικά. Όλα έδειχναν τέλεια στη ζωή της Ειρήνης και του Ραλφ.
Κάπου εκεί στα δύο του χρόνια άρχισε να αναπτύσσει μία ιδιαίτερη αγάπη για τα τραίνα. «Ήταν ικανός να μας έχει για ώρες στο παγκάκι ενός σιδηροδρομικού σταθμού προκειμένου να τα βλέπει να έρχονται και να φεύγουν» λέει η Ειρήνη. Σταθμός σ' αυτή τη «μεγάλη αγάπη» του Λουκά, το τραίνο που του αγόρασε ο μπαμπάς του μία μέρα. Και οι υπέροχες εμμονές του «μικρού πρίγκιπα» Λουκά χάριζαν πρωτόγνωρες εμπειρίες στους γονείς του. Ζούσαν και αυτοί, αυτό που κάθε γονέας βιώνει με όλες του τις αισθήσεις όταν γίνεται μάνα ή πατέρας. Μία υπέροχη περιπέτεια που λέγεται ευτυχία.
Και ξαφνικά, εκεί από το πουθενά ο «μικρός τους πρίγκιπας» άρχισε να κάνει εμετό. Κάθε πρωί στην αρχή. Μετά κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι. Μετά κάθε που έβαζε μία μπουκιά φαγητό στο στόμα του και μετά κάθε που έπινε μία γουλιά νερό.
«Από την πρώτη εβδομάδα που άρχισε να κάνει τους πρωινούς εμετούς, τον πήγαμε στο γιατρό. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα με την όρεξή του. Το αντίθετο, μάλιστα, δεν μπορούσαμε να τον σταματήσουμε να τρώει. Μας ανησύχησαν οι εμετοί του. Οι γιατροί ήταν όμως καθησυχαστικοί. "Δεν είναι τίποτα περνά κάποια φάση" μας είπαν την πρώτη εβδομάδα. Το ίδιο μας είπαν και τη δεύτερη εβδομάδα. Το ίδιο και την τρίτη» λέει η Ειρήνη.
Μέσα σε έξι εβδομάδες από τότε που άρχισε η πρωινή αδιαθεσία του Λουκά, οι γονείς του είδαν το παιδί τους να μην μπορεί καν να περπατήσει. «Ήταν εξουθενωμένος, αδύναμος και αφυδατωμένος. Νύχτα τον πήγαμε στο Royal Children's».
Και ήταν μία νύχτα που θα μείνει αξέχαστη στη ζωή αυτής της μάνας και αυτού του πατέρα έστω και αν ελπίζουν πως μία μέρα θα την ξεχάσει ο Λουκάς.
Αυτά που άκουσαν η Ειρήνη και ο Ραλφ εκείνη τη νύχτα δεν θέλει να τα ακούσει κανένας γονιός... «Ο Λουκάς έχει όγκο στον εγκέφαλο. Πρέπει αύριο πρωί να τον εγχειρήσουμε. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν ήταν μεγαλύτερος θα ξεκινούσαμε την ραδιοθεραπεία, αλλά δεν γίνεται γιατί θα καταστρέψουμε υγιή τμήματα του εγκεφάλου. Μετά την εγχείριση, θα αποφασίσουμε τι είδους χημειοθεραπεία θα ακολουθήσουμε».
«Η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια μας. Δεν πίστευα ότι το ζούσα αυτό. Για κάμποσες ώρες νόμιζα ότι δεν είχα ακούσει αυτά τα λόγια, ότι τα είχα ονειρευτεί. Ότι σε κάποιον άλλο συνέβαινε αυτό. Δεν ήταν ο Λουκάς μου, δεν θα μπορούσε ο γιατρός να αναφέρεται στον Λουκά μου» λέει η Ειρήνη.
Ο πόνος, το σοκ, η αγωνία που ένοιωσαν αυτοί οι γονείς αλλά και κάθε γονιός που ζει παρόμοιες καταστάσεις δεν μπαίνουν σε λόγια. Καθώς η Ειρήνη θυμάται την πιο τραγική στιγμή της ζωής της, κοιτώ δίπλα μου τον ανέμελο μικρό ήρωα να παίζει με τα τραινάκια του. Νοιώθω τα δάκρυά της να μεταναστεύουν στα δικά μου μάτια.
Δεν αποκαλώ τυχαία τον Λουκά μικρό ήρωα... Ξέρει γιατί μιλάμε... Είναι «οπλισμένος» με αυτή η φοβερή διορατικότητα που μόνο τα μικρά παιδιά έχουν. Σηκώνει το σημαδεμένο από τα σωληνάκια προσωπάκι του, μου πετά ένα πονηρό χαμόγελο και ως μικρός ήρωας σώζει την κατάσταση.
Η εγχείριση του Λουκά διήρκησε 11 ολόκληρες ώρες. Για έξι μήνες νοσηλευόταν στο νοσοκομείο. Οι πολύ δυνατές χημειοθεραπείες που έκανε, του σημάδεψαν το κορμάκι του, αλλά και την ψυχούλα του.
«Δεν του αρέσουν οι γιατροί και οι νοσοκόμες και δεν θέλει να βλέπει τα σωληνάκια. Γυρίζει αλλού τα μάτια του όταν τον γδύνουμε να του κάνουμε μπάνιο. Πολλές φορές από τα όσα μου λέει νομίζω ότι πιστεύει πως όλα τα παιδάκια πάνε στο νοσοκομείο, πως αυτό δηλαδή είναι φυσιολογικό. Αυτή είναι η μόνη πραγματικότητα που γνώρισε από τη στιγμή που άρχισε να καταλαβαίνει» λέει η Ειρήνη. Προσθέτει ότι ο Λουκάς έχει να βάλει φαγητό στο στόμα του από τότε που ξεκίνησε η χημειοθεραπεία. «Τρέφεται με σωληνάκι κάθε βράδυ. Οι γιατροί το αποδίδουν στο γεγονός ότι φοβάται να φάει. Ξέρεις επειδή έκανε συνεχώς εμετό πριν την εγχείριση φοβάται ότι αν φάει θα πάθει πάλι το ίδιο» προσθέτει.
Και μακάρι τα πάθη του μικρού αυτού ήρωα να τελείωναν εδώ. Οι πιθανότητες να κερδίσει αυτή τη μάχη ο Λουκάς είναι δύο στις τρεις. Το ένα στα τρία παιδιά που θα διαγνωστούν με αυτή τη μορφή καρκίνου πεθαίνει. Και ο μικρός αυτός ήρωας απέχει τουλάχιστον τρεις μήνες από το να μπει με σιγουριά στο τρένο της ζωής για να αρχίσει επιτέλους το ταξίδι που δικαιούται, όπως κάθε παιδί δικαιούται, σ' αυτό τον κόσμο.
«Η χημειοθεραπεία συνεχίζει γιατί ο όγκος δεν έχει εξαφανιστεί. Οι γιατροί μας είπαν ότι έχει μικρύνει αλλά τώρα χρειάζεται και ραδιοθεραπεία. Πιστεύουν ότι ο Λουκάς έχει μεγαλώσει κάπως και μπορεί να δεχθεί τη ραδιοθεραπεία».
Όλα ξεκίνησαν πριν δυο χρόνια. Από την πρώτη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε ότι πρέπει να ταξιδέψει στην Αμερική για μια ειδική ραδιοθεραπεία, κινητοποιήθηκαν πολλοί άνθρωποι για να συγκεντρωθεί το ποσό των 200.000 δολαρίων που απαιτείται για την παραμονή του σε ειδικό θεραπευτικό κέντρο. Ήδη έχουν συγκεντρωθεί τα 160.000 δολάρια και προγραμματίζεται εκδήλωση ομογενών που αναμένεται να αποφέρει ένα σημαντικό ποσό καθώς το δράμα του Λουκά έχει ευαισθητοποιήσει τους πάντες.
Ας δούμε όμως την ιστορία του Λουκά όπως την παρουσιάζει η Ευγενία Παυλοπούλου στο εξαιρετικό της κείμενο για το παιδί στο neoskosmos.com:
"Ο 4χρονος Λουκάς Στρούζας–Rosenbaum αγαπάει τα τρένα και σιχαίνεται τα σωληνάκια και τις βελόνες. Είναι μοναχογιός και ζει στη Μελβούρνη με τη μαμά του Ειρήνη και τον μπαμπά του Ραλφ. Έχει ένα περίπου χρόνο να βάλει μία μπουκιά στο στόμα του, αλλά του αρέσει να μαγειρεύει. Πιστεύει ότι όλα τα παιδάκια της ηλικίας του, πάνε κάθε μέρα στο νοσοκομείο, έχουν σωληνάκια κάπου στο σώμα τους και κάποιοι μεγάλοι κύριοι και κυρίες τους κάνουν ενέσεις. Εκτός από τα τρενάκια, του αρέσουν τα παζλ, τα βιβλία και οι βόλτες. Είναι ντροπαλό παιδάκι και δεν πολυμιλάει. Δεν χρειάζεται όμως. Τα χαριτωμένα, παιχνιδιάρικα ματάκια του, το ανέμελο και αξιαγάπητο χαμόγελό του, η ζωντάνια που αποπνέει, λένε πολύ περισσότερα απ' όσα ένα 4χρονο αγοράκι μπορεί να βάλει σε λόγια.
Είναι μεγάλη μου τιμή σήμερα να σας παρουσιάσω αυτόν το μικρό ήρωα. Ένα πανέξυπνο, αγγελούδι που στα δυόμισι μόλις χρόνια του, διαγνώστηκε με μυελοβλάστωμα εγκεφάλου, μία μορφή καρκίνου που εμφανίζεται μία φορά ανά 200.000 παιδιά.
Είναι, επίσης, μεγάλη μου τιμή σήμερα (ανήμερα της γιορτής της Μεγαλόχαρης μάνας της ελπίδας, και της Χριστιανοσύνης) να σας παρουσιάσω μία άλλη μάνα, την μητέρα του Λουκά, την Ειρήνη, που για ενάμισι περίπου χρόνο τώρα πολεμά στο πλάι του Λουκά την άνιση μάχη που το αγγελούδι της δίνει με τον καρκίνο."
Η δημοσιογράφος συνεχίζει τη διήγησή της:
"Ο Λουκάς γεννήθηκε το 2009. Ήταν ένα υγιέστατο αγοράκι. Μεγάλωνε απολύτως φυσιολογικά. Όλα έδειχναν τέλεια στη ζωή της Ειρήνης και του Ραλφ.
Κάπου εκεί στα δύο του χρόνια άρχισε να αναπτύσσει μία ιδιαίτερη αγάπη για τα τραίνα. «Ήταν ικανός να μας έχει για ώρες στο παγκάκι ενός σιδηροδρομικού σταθμού προκειμένου να τα βλέπει να έρχονται και να φεύγουν» λέει η Ειρήνη. Σταθμός σ' αυτή τη «μεγάλη αγάπη» του Λουκά, το τραίνο που του αγόρασε ο μπαμπάς του μία μέρα. Και οι υπέροχες εμμονές του «μικρού πρίγκιπα» Λουκά χάριζαν πρωτόγνωρες εμπειρίες στους γονείς του. Ζούσαν και αυτοί, αυτό που κάθε γονέας βιώνει με όλες του τις αισθήσεις όταν γίνεται μάνα ή πατέρας. Μία υπέροχη περιπέτεια που λέγεται ευτυχία.
Και ξαφνικά, εκεί από το πουθενά ο «μικρός τους πρίγκιπας» άρχισε να κάνει εμετό. Κάθε πρωί στην αρχή. Μετά κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι. Μετά κάθε που έβαζε μία μπουκιά φαγητό στο στόμα του και μετά κάθε που έπινε μία γουλιά νερό.
«Από την πρώτη εβδομάδα που άρχισε να κάνει τους πρωινούς εμετούς, τον πήγαμε στο γιατρό. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα με την όρεξή του. Το αντίθετο, μάλιστα, δεν μπορούσαμε να τον σταματήσουμε να τρώει. Μας ανησύχησαν οι εμετοί του. Οι γιατροί ήταν όμως καθησυχαστικοί. "Δεν είναι τίποτα περνά κάποια φάση" μας είπαν την πρώτη εβδομάδα. Το ίδιο μας είπαν και τη δεύτερη εβδομάδα. Το ίδιο και την τρίτη» λέει η Ειρήνη.
Μέσα σε έξι εβδομάδες από τότε που άρχισε η πρωινή αδιαθεσία του Λουκά, οι γονείς του είδαν το παιδί τους να μην μπορεί καν να περπατήσει. «Ήταν εξουθενωμένος, αδύναμος και αφυδατωμένος. Νύχτα τον πήγαμε στο Royal Children's».
Και ήταν μία νύχτα που θα μείνει αξέχαστη στη ζωή αυτής της μάνας και αυτού του πατέρα έστω και αν ελπίζουν πως μία μέρα θα την ξεχάσει ο Λουκάς.
Αυτά που άκουσαν η Ειρήνη και ο Ραλφ εκείνη τη νύχτα δεν θέλει να τα ακούσει κανένας γονιός... «Ο Λουκάς έχει όγκο στον εγκέφαλο. Πρέπει αύριο πρωί να τον εγχειρήσουμε. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν ήταν μεγαλύτερος θα ξεκινούσαμε την ραδιοθεραπεία, αλλά δεν γίνεται γιατί θα καταστρέψουμε υγιή τμήματα του εγκεφάλου. Μετά την εγχείριση, θα αποφασίσουμε τι είδους χημειοθεραπεία θα ακολουθήσουμε».
«Η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια μας. Δεν πίστευα ότι το ζούσα αυτό. Για κάμποσες ώρες νόμιζα ότι δεν είχα ακούσει αυτά τα λόγια, ότι τα είχα ονειρευτεί. Ότι σε κάποιον άλλο συνέβαινε αυτό. Δεν ήταν ο Λουκάς μου, δεν θα μπορούσε ο γιατρός να αναφέρεται στον Λουκά μου» λέει η Ειρήνη.
Ο πόνος, το σοκ, η αγωνία που ένοιωσαν αυτοί οι γονείς αλλά και κάθε γονιός που ζει παρόμοιες καταστάσεις δεν μπαίνουν σε λόγια. Καθώς η Ειρήνη θυμάται την πιο τραγική στιγμή της ζωής της, κοιτώ δίπλα μου τον ανέμελο μικρό ήρωα να παίζει με τα τραινάκια του. Νοιώθω τα δάκρυά της να μεταναστεύουν στα δικά μου μάτια.
Δεν αποκαλώ τυχαία τον Λουκά μικρό ήρωα... Ξέρει γιατί μιλάμε... Είναι «οπλισμένος» με αυτή η φοβερή διορατικότητα που μόνο τα μικρά παιδιά έχουν. Σηκώνει το σημαδεμένο από τα σωληνάκια προσωπάκι του, μου πετά ένα πονηρό χαμόγελο και ως μικρός ήρωας σώζει την κατάσταση.
Η εγχείριση του Λουκά διήρκησε 11 ολόκληρες ώρες. Για έξι μήνες νοσηλευόταν στο νοσοκομείο. Οι πολύ δυνατές χημειοθεραπείες που έκανε, του σημάδεψαν το κορμάκι του, αλλά και την ψυχούλα του.
«Δεν του αρέσουν οι γιατροί και οι νοσοκόμες και δεν θέλει να βλέπει τα σωληνάκια. Γυρίζει αλλού τα μάτια του όταν τον γδύνουμε να του κάνουμε μπάνιο. Πολλές φορές από τα όσα μου λέει νομίζω ότι πιστεύει πως όλα τα παιδάκια πάνε στο νοσοκομείο, πως αυτό δηλαδή είναι φυσιολογικό. Αυτή είναι η μόνη πραγματικότητα που γνώρισε από τη στιγμή που άρχισε να καταλαβαίνει» λέει η Ειρήνη. Προσθέτει ότι ο Λουκάς έχει να βάλει φαγητό στο στόμα του από τότε που ξεκίνησε η χημειοθεραπεία. «Τρέφεται με σωληνάκι κάθε βράδυ. Οι γιατροί το αποδίδουν στο γεγονός ότι φοβάται να φάει. Ξέρεις επειδή έκανε συνεχώς εμετό πριν την εγχείριση φοβάται ότι αν φάει θα πάθει πάλι το ίδιο» προσθέτει.
Και μακάρι τα πάθη του μικρού αυτού ήρωα να τελείωναν εδώ. Οι πιθανότητες να κερδίσει αυτή τη μάχη ο Λουκάς είναι δύο στις τρεις. Το ένα στα τρία παιδιά που θα διαγνωστούν με αυτή τη μορφή καρκίνου πεθαίνει. Και ο μικρός αυτός ήρωας απέχει τουλάχιστον τρεις μήνες από το να μπει με σιγουριά στο τρένο της ζωής για να αρχίσει επιτέλους το ταξίδι που δικαιούται, όπως κάθε παιδί δικαιούται, σ' αυτό τον κόσμο.
«Η χημειοθεραπεία συνεχίζει γιατί ο όγκος δεν έχει εξαφανιστεί. Οι γιατροί μας είπαν ότι έχει μικρύνει αλλά τώρα χρειάζεται και ραδιοθεραπεία. Πιστεύουν ότι ο Λουκάς έχει μεγαλώσει κάπως και μπορεί να δεχθεί τη ραδιοθεραπεία».
No comments:
Post a Comment