Περισσεύει υπομονή!..

   Τα λάθη γίνανε. Και γίνανε πολύ νωρίς και σε πολύ κρίσιμο τομέα, τον κρισιμότερο.
Είτε μας αρέσει είτε όχι (δεν μας αρέσει), στις διαπραγματεύσεις ηττηθήκαμε κατά κράτος.

Κυριολεκτικά. Ηττήθηκε το κράτος, που παραμένει δέσμιο και ανίσχυρο στα χέρια ξένων τοκογλύφων-απατεώνων-''εταίρων''.

     Ηττήθηκε και η κυβέρνηση κατά τούτο: αναγκάστηκε ήδη όχι σε συμβιβασμό (ο συμβιβασμός πολλές φορές είναι νίκη), αλλά να χρειάζεται να ψεύδεται απέναντι στους πολίτες που την στήριξαν, και την στηρίζουν ακόμα.
     Και μόνον ο ευφημισμός ''θεσμοί'', έναντι του πραγματικού ''τρόϊκα'', αποτελεί μείζον ψέμα.
     Κακώς, κάκιστα.
     Μία κυβέρνηση έχει δικαίωμα να τα κάνει σκ@τά λόγω απειρίας, ανεπάρκειας, βιασύνης ή ο,τιδήποτε άλλο,
     ..αλλά δεν έχει δικαίωμα να το κρύψει από τον λαό, ή ακόμη χειρότερα να προσπαθήσει να τον παραπλανήσει με κόλπα που ο ίδιος ο λαός καταδίκασε πριν από ένα μήνα.

     Επειδή δεν υπάρχουν αξιόλογες εναλλακτικές λύσεις (προς το παρόν), το blog υποθέτει πως οι πολίτες θα κάνουν για λίγο ακόμα ''τον χαζό'' και θα ανεχτούν την κυβέρνηση. Αυτό θα εξαρτηθεί κατά κύριο λόγο και από τις έμπρακτες διαθέσεις που θα δείξει η κυβέρνηση:
     Αν δηλαδή σκοπεύει να βάλει άγριο χέρι στους μεγαλοκαρχαρίες φοροφυγάδες, φοροκλέφτες, φοροψεύτες, και ν' αφήσει ήσυχους μισθωτούς και συνταξιούχους και μικροεπιχειρηματίες, αυτούς δηλαδή που ήδη είναι στο χείλος του προσωπικού και οικογενειακού τους γκρεμού,
     ..αν σκοπεύει (έμπρακτα όλα αυτά) να κάνει κάθαρση στο κράτος από ζιζάνια, παράσιτα, εθνικούς εργολάβους και προμηθευτές, εθνικούς μιζαδόρους και σπαταλητές του δημοσίου χρήματος,
     ..αν σκοπεύει να σύρει στην Δικαιοσύνη ώστε να τιμωρηθούν σκληρά οι αίτιοι της εθνικής καταστροφής, μαζί με τα φερέφωνά τους ΜΜΕ και δημοσιογράφους που άνετα μπορούν να πάνε φυλακή για διασπορά ψευδών ειδήσεων, εκφοβισμό και εκβιασμό του κοινού, εν γνώσει τους και κατ' επανάληψη,
     ..αν, με δυό λόγια, σκοπεύει να ΞΕΒΡΩΜΙΣΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ!

     Το παιχνίδι των Δανειακών Συμβάσεων, Μνημονίων, κλπ φαίνεται προς το παρόν πως χάθηκε, μέχρι τουλάχιστον να μας φέρουν οι απατεώνες δανειστές-''εταίροι''  προ τετελεσμένου, ή να αποφασίσουμε μόνοι μας να χτυπήσουμε γροθιά στο μαχαίρι.
     Απομένει η πραγματική αναδιάρθρωση του κράτους,
     ..και η σταδιακή αποκατάσταση των αδικιών που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια.

     Περιμένουμε.
     Κάνουμε υπομονή και περιμένουμε.
     Αλλά όχι για πάντα!..   

πηγη

Αναστολή πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας: Όροι και προϋποθέσεις

Μέσα στην επόμενη εβδομάδα αναμένεται να έρθει στη Βουλή το νομοσχέδιο για την προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς.

Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Οικονομίας, Υποδομών Ναυτιλίας και Τουρισμού τα όρια θα τεθούν για να ενταχθεί κάποιος στη ρύθμιση θα είναι τα εξής:

- Οικογενειακό εισόδημα έως 50.000 ευρώ

- Καταθέσεις έως 50.000 ευρώ

- Αντικειμενική αξία ακινήτου πρώτης κατοικίας έως 300.000 ευρώ

- Συνολική αξία ακίνητης περιουσίας 500.000 ευρώ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι για να είναι κάποιος ενεργός στη ρύθμιση εάν έχει εισόδημα κάτω από 25.000 ευρώ θα πρέπει να καταβάλλει το 10% του εισοδήματος στις τράπεζες ενώ αν το εισόδημα ξεπερνάει τις 25.000 ευρώ το χρηματικό ποσό που θα καταβάλλει θα αντιστοιχεί στο 20% του εισοδήματος.

Όπως ανέφεραν οι ίδιες πηγές του υπουργείου επόμενο βήμα θα αποτελέσει η κατάθεση σχεδίου νόμου για τη ρύθμιση των κόκκινων δανείων τα οποία αυτή τη στιγμή είναι στα 85. δισ. ευρώ.

Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες η λύση που προκρίνει το υπουργείο για τα στεγαστικά είναι η θεσμοθέτηση ενός ενιαίου φορέα ο οποίος θα αγοράσει από τις τράπεζες προβληματικά δάνεια.

Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς που έχει η κυβέρνηση στον φορέα αυτόν θα μεταφερθούν περίπου 3 δισ. ευρώ από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας προκειμένου να γίνει αγορά των δανείων σε ποσοστό μικρότερο από την αντικειμενική αξία (για παράδειγμα 30%).

Από εκεί και πέρα για τα επιχειρηματικά δάνεια θα υπάρχει ξεχωριστή ρύθμιση η οποία θα είναι πολύ βελτιωμένη σε σχέση με τον νόμο Δένδια. Όπως ανέφεραν πηγές του υπουργείου Οικονομίας, για τη ρύθμιση αυτή θα υπάρχει βελτιώσεις υπέρ των δανειοληπτών και όχι των τραπεζών στον κώδικα δεοντολογίας των τραπεζών που έχει θεσπίσει η Τράπεζα της Ελλάδος. Ακόμη είναι πιθανό να υπάρξουν και αλλαγές στο πτωχευτικό δίκαιο.

 Αγουρίδης Γιάννης

Η ΑΥΓΗ

26/2/2016

Γιάννης Μηλιός: «Μόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός»

των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού και Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου

1. Εισαγωγή 

Μία αποτίμηση της «μεταβατικής» συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου είναι ότι αποτελεί ανακωχή που επετεύχθη με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και αποδοχή από την άλλη πλευρά (των «θεσμών»). Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το πέρας του τετραμήνου, θα

διαμορφωθούν οι όροι διαπραγμάτευσης για την επόμενη συμφωνία. Αυτό κατά μία έννοια σημαίνει ότι δεν κρίθηκε τίποτα ακόμη. Όμως, η αποτίμηση αυτή είναι επισφαλής. Πρώτον, η ίδια η «μεταβατική» συμφωνία αλλάζει το συσχετισμό δύναμης. Δεύτερον, επειδή οι «εχθροπραξίες» θα συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του τετραμήνου (έλεγχος των δεσμεύσεων και επανερμηνεία των όρων της από κάθε πλευρά) απαιτείται να κατανοήσουμε πρώτα το τοπίο των διαπραγματεύσεων.

2. Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου: Ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος …

2α. Οι στόχοι της διαπραγμάτευσης

Η ελληνική κυβέρνηση προσήλθε στο Eurogroup της 12ης Φεβρουαρίου, δηλαδή στην πρώτη ουσιαστική φάση της διαπραγμάτευσης, με αίτημα μια συμφωνία σε ένα νέο «πρόγραμμα-γέφυρα», δηλώνοντας ρητά ότι είναι αδύνατη η παράταση του υπάρχοντος προγράμματος, που έχει απορριφθεί από τον ελληνικό λαό:

1. Το «πρόγραμμα-γέφυρα» δεν θα περιελάμβανε όρους, αξιολογήσεις κλπ., αλλά μια επίσημη αποτύπωση της βούλησης όλων των πλευρών για διαπραγμάτευση χωρίς πιέσεις και εκβιασμούς και χωρίς οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια.

2. Στο πλαίσιο αυτό η Ελλάδα θα παραιτείτο από τις εναπομείνασες δόσεις του προηγούμενου προγράμματος – πέραν των 1, 9 δις ευρώ που οφείλουν να επιστρέψουν η ΕΚΤ και οι Κεντρικές Τράπεζες των κρατών-μελών από τα κέρδη που είχαν από τη διακράτηση ελληνικών ομολόγων (προγράμματα SMP και ANFA) – και θα της δινόταν η δυνατότητα έκδοσης εντόκων γραμματίων πέρα από το όριο των 15 δις, ώστε να καλύψει τυχόν έκτακτες ανάγκες.

3. Στο τέλος της μεταβατικής αυτής περιόδου, (α) η Ελλάδα θα καταθέσει τις τελικές της προτάσεις, που σύμφωνα με τις Προγραμματικές Δηλώσεις της κυβέρνησης θα περιλαμβάνουν ένα νέο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικήςγια τα επόμενα 3-4 χρόνια και ένα νέο εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων και παράλληλα (β) θα τεθεί το ζήτημα της διαπραγμάτευσης για αναδιάρθρωση-ελάφρυνση του δημόσιου χρέους.

Η γερμανική κυβέρνηση αλλά και οι «θεσμοί» (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) προσήλθαν στη διαπραγμάτευση με τη θέση ότι η Ελλάδα έπρεπε να ζητήσει εξάμηνη «τεχνική επέκταση» του υφιστάμενου Προγράμματος (το οποίο για επικοινωνιακούς λόγους δέχθηκαν να μετονομαστεί σε «υφιστάμενο διακανονισμό» – existing arrangement), ώστε να γίνει δυνατή η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης (successful completion of the review).

2β. Η έκβαση της διαπραγμάτευσης

Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου περιλαμβάνει τετράμηνη παράταση της «Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (Master Financial Assistance Facility Agreement, MFFA), η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων».

Η παράταση της Σύμβασης («η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων») σημαίνει: (α) αξιολογήσεις από τους τρεις «θεσμούς», (β) δεσμεύσεις ή όρους, (γ) συνέχιση της χρηματοδότησης με βάση το πλάνο των δόσεων του υφιστάμενου Προγράμματος, εφόσον υπάρξει θετική αξιολόγηση, (δ) επιστροφή των κερδών της ΕΚΤ και των εθνικών ΚΤ από τη διακράτηση ελληνικών ομολόγων, και πάλι όμως εφόσον υπάρξει θετική αξιολόγηση από τους «θεσμούς» (δεδομένης μάλιστα της «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ).

Με δυο λόγια πρόκειται για την απόρριψη-απόσυρση των σημείων (1) και (2) με τα οποία προσήλθε η ελληνική κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε εδώ ότι δεν υπάρχει καμία ρητή αναφορά στην κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών (π.χ. ότι θα επιτραπεί η έκδοση εντόκων για να πληρωθούν χρεολύσια, τόκοι και έκτακτες ανάγκες) μέχρι την ολοκλήρωση της αξιολόγησης – εκτός αν η αναφορά στην «ανεξαρτησία της ΕΚΤ» υπονοεί την «ευχέρεια» αυτής να εξετάζει κατά πόσο η ελληνική κυβέρνηση ανταποκρίνεται «θετικά» στις «δεσμεύσεις» που συνοδεύουν την επέκταση της συμφωνίας (γεγονός το οποίο αναμφισβήτητα δυσχεραίνει τις όποιες «ερμηνευτικές» προσπάθειες προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση σχετικά με τη συμφωνία).

Ταυτόχρονα, στη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου περιλαμβάνεται η θέση: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως όριζε το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου του 2012». Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση παραιτείται από το στόχο διαπραγμάτευσης για την αναδιάρθρωση-απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και υιοθετεί το «πρόγραμμα βιωσιμότητας» που στηρίζεται στην «πληρωμή του κεφαλαίου του χρέους» μέσω πρωτογενών πλεονασμάτων. Αυτό σημαίνει την απόρριψη-απόσυρση και του σκέλους (β) του σημείου (3) με το οποίο προσήλθε η ελληνική κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση.

Αυτό που κέρδισε η ελληνική κυβέρνηση (πέρα από την αλλαγή στην ορολογία, για την οποία έγινε τόση συζήτηση), είναι:

Α) Το σκέλος (α) του σημείου (3) των προτάσεών της, δηλαδή την ευχέρεια να προτείνει εκείνη προς έγκριση από τους «θεσμούς» τις μεταρρυθμίσεις για τη δημοσιονομική σταθεροποίηση και την ανάπτυξη. Έτσι απορρίφθηκαν τα μέτρα που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση (μείωση συντάξεων και αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά) και συμφωνήθηκε να δοθεί το βάρος στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της λαθρεμπορίας, στη μεταρρύθμιση του δημοσίου, στην αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος κλπ.¹

Β) Η διαπραγμάτευση για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2016. Αντί του συμφωνημένου 3% του ΑΕΠ, η συμφωνία αφήνει το ζήτημα ανοιχτό για τον προσδιορισμό ενός χαμηλότερου ποσοστού: «Οι θεσμοί, σε ό, τι αφορά τον στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα το 2016, θα λάβουν υπόψη τους τις οικονομικές συνθήκες του 2016».

Επομένως καθίσταται σαφές ότι αν η συμφωνία συνιστά ανακωχή, στην προκειμένη περίπτωση ανακωχή δεν σημαίνει «ισοπαλία»: Η συμφωνία αποτελεί ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος. Ναι μεν δίνεται χρόνος για το επόμενο βήμα, αλλά το τοπίο που οργανώνεται είναι ασφυκτικό, ελάχιστα θυμίζει τα minimum που επιζητούσε η κυβέρνηση μέχρι και τις 12 Φεβρουαρίου.

3. Υπάρχει ακόμα περιθώριο για αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού;

3α. Η επιτήρηση ως ισορροπία ανάμεσα σε «πολιτικό» και «ηθικό» κίνδυνο.

Η πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή εκείνης της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που επιδιώκει να εναποθέσει όλες τις κοινωνικές διαδικασίες (από την εκπαίδευση και την κοινωνική ασφάλιση μέχρι το δημόσιο χρέος) στη δικαιοδοσία και το «ρυθμιστικό ρόλο» των αγορών. Η ευρωπαϊκή Αριστερά επιδιώκει έτσι να διασφαλίσει εκείνη την ελευθερία άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, που θα της επιτρέψει να περιορίσει την ισχύ των αγορών, φέρνοντας στο προσκήνιο τις κοινωνικές ανάγκες.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ένα «πρόγραμμα» συνεχούς ενίσχυσης των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων, των επαγγελματιών, των συνταξιούχων, της νεολαίας, των μικρομεσαίων. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, όπως εκφράζεται, για παράδειγμα, από τον κ. Σόιμπλε, δεν στερείται ορθολογικών στόχων και στρατηγικής, παρά τις ρητορικές ευκολίες που δίνει ο περί του αντιθέτου ισχυρισμός σε όποιον τον χρησιμοποιεί. Επιχειρεί να επιλύσει και μέχρι στιγμής το κάνει, ορθολογικά, δύο προβλήματα:

Πρώτον, τη νομιμοποίηση ενός εργασιακού μοντέλου χωρίς δικαιώματα και κοινωνική προστασία, με χαμηλές και εύκαμπτες αμοιβές, χωρίς ουσιαστική διαπραγματευτική δυνατότητα από τη μεριά των εργαζομένων, έτσι ώστε να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την κερδοφορία και τη συσσώρευση κεφαλαίου.

Δεύτερον, την οργάνωση της Ευρωζώνης (συντονισμός δημοσιονομικών πολιτικών, τραπεζική ενοποίηση, προγράμματα διάσωσης κλπ.) με στόχο μία Οικονομική και Νομισματική Ένωση στην οποία τα κράτη μέλη δεν θα υποκύπτουν στον «ηθικό κίνδυνο» να στηρίζουν κοινωνικές (ή άλλες) δαπάνες προσφεύγοντας στον δημόσιο δανεισμό. Τα κράτη υποβάλλονται στο δίλημμα λιτότητα-περικοπές-ιδιωτικοποιήσεις ή κίνδυνος χρεοστασίου, με αποτέλεσμα στη δεύτερη περίπτωση την αποδοχή ενός προγράμματος διάσωσης, το περιεχόμενο του οποίου είναι φυσικά και πάλι λιτότητα-περικοπές-ιδιωτικοποιήσεις.

Αυτή η ακραία οπτική επιθυμεί ιδιωτικοποιήσεις και πρωτογενή πλεονάσματα για να αποπληρωθεί το χρέος ενώ δεν αντιτίθεται σε μεταρρυθμίσεις όπως αυτές τις οποίες προτείνει η ελληνική κυβέρνηση (και ενδεχομένως έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία) – όπως η καλύτερη οργάνωση των συστημάτων είσπραξης (φόροι, εισφορές), η αναδιοργάνωση του δημοσίου τομέα, ² η αποδυνάμωση γενικά των ολιγοπωλίων. Μπορεί ακόμα να καλωσορίσει ένα νέο πολιτικό προσωπικό, καθώς κατανοεί ότι έχει επιταχυνθεί ο κύκλος φθοράς και έλλειψης λαϊκής νομιμοποίησης του παλιού πολιτικού προσωπικού. Η διατήρηση του παλιού προσωπικού, εφόσον αυτό έχει απαξιωθεί στη συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας, θεωρείται από τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική «πολιτικός κίνδυνος», διότι μπορεί να οδηγήσει στις ανεξέλεγκτες ατραπούς μιας κοινωνικής έκρηξης.

Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρεί όμως παράλληλα «ηθικό κίνδυνο» (moral hazard) κάθε πολιτική που στηρίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, διευρύνει το δημόσιο χώρο, επεκτείνει το κοινωνικό κράτος, θέτει την αναπαραγωγή της κοινωνίας πέρα και έξω από την εμβέλεια δράσης των αγορών.

Με άλλα λόγια, το ζητούμενο του νεοφιλελευθερισμού είναι τόση λιτότητα, όση απαιτείται ώστε να μην αυξάνει ο «πολιτικός κίνδυνος», ενώ ταυτόχρονα αποτρέπεται ο «ηθικός κίνδυνος».

Γενικά μιλώντας, οι δύο κίνδυνοι, «ηθικός» και «πολιτικός», κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση, λόγω των συνεπειών με τις οποίες είναι συνδεδεμένοι στην τρέχουσα συγκυρία. Όταν μειώνεται ο «ηθικός» κίνδυνος, αυξάνει ο «πολιτικός» και αντίστροφα. Επομένως, η ένταση μεταξύ αυτών των δύο αυτών τάσεων καταλήγει, όταν συναντούνται, στην ανίχνευση της εκάστοτε κατάλληλης ισορροπίας μεταξύ «ηθικού κινδύνου» (όταν οι κυβερνήσεις υποκύψουν στον «κίνδυνο» να αποδεχθούν συμφέροντα των κατώτερων τάξεων) και «πολιτικού κινδύνου» (να αποδιαρθρωθούν οι πολιτικές ελίτ και να προκύψουν φαινόμενα ανεξέλεγκτων μαζικών κινητοποιήσεων). Οι «ανεξάρτητες αρχές» που δεν ελέγχονται «δημοκρατικά», ειδικά για θέματα που αφορούν την «οικονομία», με κύριο παράδειγμα την «ανεξαρτησία» της ΕΚΤ, είναι μία μέθοδος ανίχνευσης της ισορροπίας ανάμεσα στους δύο «κινδύνους». Αυτό όμως δεν θεωρείται επαρκές.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον καθοριστικό ρόλο έχει πλέον αναλάβει η «αξιολόγηση των συμφωνιών». Αν προσέξουμε τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου θα δούμε ότι δεν είναι εντελώς κλειστή για αιτήματα που αυξάνουν τον «ηθικό κίνδυνο», δηλαδή προωθούν ρυθμίσεις υπέρ του κοινωνικού κράτους και της εργασίας. Όμως, βασικό σημείο της συμφωνίας είναι ότι οι «θεσμοί» θα αξιολογούν ποιες μεταρρυθμίσεις (δεν) δημιουργούν προβλήματα στα δημόσια οικονομικά, στις προοπτικές οικονομικής μεγέθυνσης και στη σταθερότητα και ομαλή λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.³ Η αξιολόγηση, δηλαδή η επιτήρηση, αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στην υλοποίηση του προγράμματος και των κοινωνικών μετασχηματισμών που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πέραν του ρητώς ανοικτού ακόμη ζητήματος της κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών, δείγματα γραφής της συνεχούς αξιολόγησης, που εγείρει τόσο η συμφωνία όσο και η σχέση με την ΕΚΤ ως έμμεσου χρηματοδότη, αποτελεί τόσο η επιστολή της ΕΚΤ, αλλά και αυτή του ΔΝΤ, που «ερμηνεύουν» τις μεταρρυθμίσεις ως «ισοδύναμα» μέτρα των δεσμεύσεων που περιγράφονταν στο παλιότερο «Πρόγραμμα». Ειδικά το ΔΝΤ δεν παραιτείται από την ολοκλήρωση των μέτρων για το άνοιγμα των επαγγελμάτων, τις ιδιωτικοποιήσεις, την αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό, που περιγραφόταν στο παλιότερο «Πρόγραμμα». Αξίζει να σημειωθεί ότι η μη-ποσοτικοποίηση των στόχων, το μη-καθορισμένο έλλειμμα, η απουσία οποιασδήποτε ρητής συζήτησης για τον υπολογισμό του δημοσιονομικού κενού, καθιστά ανοικτό και συνεχώς «ερμηνεύσιμο» ζήτημα τον υπολογισμό της απόδοσης των μέτρων ως «ισοδυνάμων».⁴

3β. Πού κρίθηκε η διαπραγμάτευση: Για τη διαπραγματευτική τακτική και στρατηγική

Το βασικό ερώτημα για τη σημασία της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου, πέραν των στρατηγικών που διαπλέκονται και συμπυκνώνονται σε αυτήν, είναι τι δυνατότητες (παρά τα ασφυκτικά περιθώρια) αφήνει στην κυβέρνηση για να υλοποιήσει το πρόγραμμά της. Προηγουμένως όμως χρειάζεται να ανιχνεύσουμε τις «δυσκολίες» που οδήγησαν την κυβέρνηση στην αναδίπλωση της 20ής Φεβρουαρίου.

Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου καθορίστηκε προφανώς τόσο από εξωτερικούς παράγοντες, το δεδομένο και γνωστό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο των «θεσμών», όσο όμως και από εσωτερικούς, οι οποίοι τελικά έπαιξαν και τον καθοριστικό ρόλο.

Δευτερεύουσα μόνον σημασία έπαιξε η ελλιπής προετοιμασία της κυβέρνησης και οι αντιφατικές τακτικές του ΥΠΟΙΚ, όπως για παράδειγμα:

Πρώτον: Η απουσία σοβαρού σχεδίου που να στηρίζεται σε αριθμούς και ανάλυση. Ακόμη και στο Παράρτημα που δημοσίευσε το ΥΠΟΙΚ ως τεχνική σύνοψη φαίνεται το επιφανειακό επίπεδο. Επιπλέον, σε αυτό γίνεται η κρίσιμη παραδοχή ότι η βιωσιμότητα του χρέους συνδέεται με τα πρωτογενή πλεονάσματα (θέση που συνιστά σημαντική στρατηγική υποχώρηση).

Δεύτερον: Η εκφορά κάποιων γενικών αρχών της πρότασης για την απομείωση του χρέους από το Λονδίνο. Εδώ υπάρχει τακτικό σφάλμα: Χωρίς συνάντηση με την ΕΚΤ ανακοινώνεται μία πρόταση, από χώρα εκτός Ευρωζώνης, η οποία εμπλέκει τα ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ σε συμφωνία ανταλλαγής. Πρόκειται για πρόταση αλλαγής των κανόνων της ΕΚΤ, η οποία ωθεί την ΕΚΤ κατευθείαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, σε θέση άρνησης για προφανείς λόγους που συνδέονται με την πολιτική της και τις ισορροπίες που τηρούνται στο ΔΣ, αλλά και την επίθεση που ήδη δέχεται για «παραβίαση των κανόνων» που την διέπουν, με την πολιτική «ποσοτικής χαλάρωσης». Είναι επίσης προφανές ότι δεν χρειάζεται να εμπλακεί άμεσα η ΕΚΤ σε μία τέτοια συμφωνία, αλλά το ίδιο μπορούσε να γίνει με άλλους τρόπους, οι οποίοι είναι συμβατοί με τις τρέχουσες ισορροπίες. Το άλλο κομμάτι της πρότασης, τα δάνεια σε EFSF συνδεδεμένα με τους ρυθμούς μεγέθυνσης, συνιστά γενικόλογη πρόταση και προφανώς αφορά το δεύτερο στάδιο της διαπραγμάτευσης.

Τρίτον: Φάνηκε ότι η κυβέρνηση έδωσε πολύ μεγάλο βάρος στην επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, σε σχέση με άλλες διαστάσεις. Αυτό αποτελεί αρνητικό σημάδι και για το εσωτερικό και για το εξωτερικό. Για παράδειγμα, το περιστατικό με τον Ντάιεσεμπλουμ προφανώς τόνωσε το «εθνικό αίσθημα», αλλά συγχρόνως αφαίρεσε διαπραγματευτική ισχύ από τη στιγμή που όλο το Σαββατοκύριακο ασχολήθηκε η κυβέρνηση με το να καθησυχάζει τις αγορές που θα άνοιγαν την Δευτέρα, γεγονός που σηματοδότησε ότι η κυβέρνηση δεν έχει σταθερή τακτική διαπραγμάτευσης (και φυσικά στην ίδια συνάντηση ακόμη και σε μη έμπειρους παρατηρητές φάνηκε ότι δεν υπάρχει και ομάδα ισότιμων κυβερνητικών μελών στη διαπραγμάτευση).

Είναι εύκολα κατανοητό πώς αυτή η κακά στημένη διαπραγμάτευση, παρά τις εργατοώρες που αφιέρωσαν οι πρωταγωνιστές της, είχε τα χαρακτηριστικά άλματος με δεμένα μάτια. Επίσης, οι διαφορές και οι κακοί χειρισμοί και οι μετατοπίσεις έδειξαν στους εταίρους ότι η ελληνική πλευρά είναι επιδεκτική χειρισμών.

Όμως τελικά η διαπραγμάτευση δεν κρίθηκε τόσο στο επίπεδο των τακτικών κινήσεων ή στο εξωτερικό, όσο στο εσωτερικό. Εκείνο που καθόρισε την αναδίπλωση της ελληνικής πλευράς ήταν η στρατηγική πολιτική απόφαση για οικοδόμηση συμπαγών σχέσεων κοινωνικής εκπροσώπησης με εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που θεωρούν ως αδιανόητη τη διαταραχή της «ομαλότητας της αγοράς», τη στιγμή που όλοι γνώριζαν τη σημασία και το χαρακτήρα της αναμέτρησης. Το συζητημένο σενάριο ενός bankrun οφείλει πάντα να εντάσσεται (και άρα να εξετάζεται, πέρα από τις επιμέρους τεχνικές αντιμετώπισης) στο πλαίσιο ενός κοινωνικού συσχετισμού δύναμης. Παράλληλα είναι αδιανόητο να υιοθετείται το επιχείρημα ότι συνέχεια μιας υποτιθέμενης «κατάρρευσης των τραπεζών» θα ήταν η «έξοδος από το ευρώ», ένα σενάριο μηδενικής πιθανότητας, που αποτέλεσε απλώς «επιχείρημα» των κυβερνήσεων Παπανδρέου – Παπαδήμου – Σαμαρά για να αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία τα Μνημόνια, και αποτελεί πάντα «όπλο» ακραίων νεοφιλελεύθερων, τύπου Σόιμπλε.⁵

3γ. Το διακύβευμα: Τίποτα δεν είναι δυνατό να αλλάξει, ή ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός;

Όσα προηγήθηκαν μας οδηγούν στο συμπέρασμα, με την πιο ήπια διατύπωση, ότι έχει συνομολογηθεί μία συμφωνία, η οποία περιορίζει σημαντικά την άσκηση πολιτικής στα δημόσια οικονομικά αλλά και σε άλλους τομείς. Επομένως, το οικονομικό τοπίο στο οποίο βασίζεται η κυβέρνηση για τη διαπραγμάτευση και την αξιολόγηση της τελικής συμφωνίας είναι ολισθηρό.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιλέγει να παρουσιάζει την προφανή υποχώρηση και την αναγκαστική αλλαγή του προγράμματός της ως «νίκη», αποτελεί κακό σημάδι για τη συνέχεια, επειδή δείχνει ότι περισσότερο ενδιαφέρεται για την επικοινωνία παρά για την ουσία. Αυτό ίσως προοπτικά να αποτελέσει την πραγματική ήττα, εφόσον το σήμα το οποίο εκπέμπεται και εισπράττεται από την κοινωνία ενισχύει την πεποίθηση: «μην πιστεύεις τους πολιτικούς σε ό, τι λένε, επάγγελμα κάνουν για να είναι κυβέρνηση».

Ας αναλογιστούμε το εξής απλό δεδομένο: Η κυβέρνηση αυτή δεν προήλθε επειδή υποστήριξε το 70% του Μνημονίου – αν μάλιστα το είχε υποστηρίξει ίσως να μην περιλαμβανόταν καν στον κοινοβουλευτικό χάρτη σήμερα. Η επιχείρηση επανεγγραφής της εντολής της, ώστε να περιλαμβάνει το 70% του Μνημονίου αποτελεί εγχείρημα αλλαγής των σχέσεων εκπροσώπησης και των κοινωνικών συμμαχιών στις οποίες στηρίζεται. Επειδή προφανώς το 70% αυτό καθαυτό είναι ένα νούμερο του αέρα (γιατί όχι 68% ή 72%; με βάση τις σελίδες, τα υποκεφάλαια, ή τα μέτρα;), η επιλογή του αποτελεί διακύβευμα ερμηνείας και συγκρότησης σχέσεων εκπροσώπησης. Το ερώτημα, το οποίο είναι ανοικτό ακόμη για την κυβέρνηση, είναι αν θα επικρατήσει η επικοινωνιακή λογική της «νίκης» και της παράβλεψης των κρίσιμων ζητημάτων που αναδείχθηκαν, ή θα επιχειρηθεί να αναλυθεί σε βάθος η υποχώρηση που συνιστά η συμφωνία και οι όροι αυτής της υποχώρησης όσο υπάρχει χρόνος (πολύ λίγος, μιας και άμεσα ξεκινά ήδη ο επόμενος γύρος διαπραγμάτευσης).

Με τα νέα αρνητικά δεδομένα που συνεπάγεται η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μία μόνο οδό εξόδου από το αδιέξοδο του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού κλοιού: Την έφοδο προς τα εμπρός!

- Την έφοδο προς τα εμπρός με όχημα την αλήθεια: Να ξεκινήσει κανείς από την παραδοχή των υποχωρήσεων, με στόχο να αναζητηθούν οι τρόποι, ώστε να μην υπάρξει μακροπρόθεσμη βλάβη, δηλαδή η κυβέρνηση να επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις για αναδιανομή εισοδήματος και ισχύος προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, για ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, για δημοκρατία και συμμετοχή.

- Την έφοδο προς τα μπρος, με όχημα τόσο τη ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, ώστε επιτέλους το κεφάλαιο να επωμιστεί τα βάρη που του αναλογούν, όσο και με την εξυγίανση της δημόσιας ζωής από τις έκνομες πρακτικές στις οποίες επιδίδεται μερίδα της ελληνικής ολιγαρχίας: Λαθρεμπορία πετρελαιοειδών και προϊόντων καπνού, ενδο-ομιλικές συναλλαγές, φοροδιαφυγή, καταχρηστική δανειοδότηση κλπ.

Απαιτείται δηλαδή άμεσα μια νέα ορμητικότητα αλλαγών στο εσωτερικό της χώρας, έτσι ώστε να οικοδομηθούν σε νέες βάσεις οι συμμαχίες με τις κατώτερες τάξεις. Μεταφορικά, αυτό που λείπει και που δυστυχώς μοιάζει να απομακρύνεται με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, είναι ένα εσωτερικό «μνημόνιο για τον πλούτο», με παράλληλη βελτίωση των όρων ζωής των λαϊκών τάξεων. Ο στόχος «να πληρώσει η ολιγαρχία» δεν ήταν ποτέ περισσότερο επίκαιρος.

Σε μια κοινωνία που η απώλεια του 25% του ΑΕΠ και η φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού δεν είναι παρά η ορατή όψη της ραγδαίας όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, σε μια κοινωνία που η τεράστια ανεργία είναι το συμπλήρωμα ενός εκτεταμένου εργασιακού μεσαίωνα, σε μια κοινωνία πολλαπλών αντιθέσεων αλλά και υψηλών προσδοκιών, η «δημοτικότητα» της κυβέρνησης δεν θα διατηρηθεί στο 87% ή στο 80% για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Για να παραμείνει η κυβερνητική πολιτική ηγεμονική, θα πρέπει να ταχθεί καθαρά με τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, να αμφισβητήσει τη στρατηγική νεοφιλελευθερισμού. Περιθώριο για «εθναρχική» πολιτική, που να υπερασπίζεται γενικά και αόριστα κάθε τι «ελληνικό» ή «ευρωπαϊκό» δεν υπάρχει, δεν υπήρξε άλλωστε ποτέ, αλλά ούτε και θα υπάρξει ποτέ στην προβληματική της Αριστεράς.

^{1 Και στο σημείο αυτό βέβαια, οι τελικές αποφάσεις απαιτούν την έγκριση των «θεσμών»: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς».}

^{2 Αλλά και εδώ ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: στις μορφές που θα λάβει η αναδιοργάνωση.}

^{3 Να μην ξεχνάμε για παράδειγμα, ότι η μεγέθυνση στο τρέχον πρόγραμμα εξαρτάται από τις εξαγωγές και η αύξηση των μισθών θεωρείται ότι μειώνει τους βαθμούς ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και εμποδίζει την αύξηση των εξαγωγών (λανθασμένη άποψη, όπως προκύπτει πλέον και εμπειρικά, αλλά αυτή είναι η κυρίαρχη θεώρηση των «θεσμών»). Επίσης, άλλο παράδειγμα, η ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» προφανώς επηρεάζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και επομένως είναι υπό αίρεση ως πρόγραμμα αλλά και ως προς τον βαθμό, το χρόνο και τους όρους εφαρμογής της αν υπάρξει ως πρόγραμμα.}

^{4 Στην επιστολή του προς τον Jeroen Dijsselbloem με ημερομηνία 24/2/2016, ο Mario Draghi επισημαίνει: «Σημειώνουμε ότι οι δεσμεύσεις που περιγράφονται από τις [ελληνικές] αρχές διαφέρουν από τις υπάρχουσες δεσμεύσεις του προγράμματος σε ορισμένους τομείς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, θα πρέπει να αξιολογηθεί κατά τη διάρκεια της επανεξέτασης, εάν τα μέτρα που δεν γίνονται αποδεκτά από τις αρχές αντικατασταθούν με μέτρα ίσης ή καλύτερης ποιότητας όσον αφορά την επίτευξη των στόχων του προγράμματος». (“We note that the commitments outlined by the authorities differ from existing programme commitments in a number of areas. In such cases, we will have to assess during the review whether measures which are not accepted by the authorities are replaced with measures of equal or better quality in terms of achieving the objectives of the programme”).}

^{5 To “Grexit” ως επαρκή λόγο συμβιβασμού χρησιμοποιεί, π.χ., ο James Galbraith: «Μη συμφωνία θα σήμαινε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, ή διαφορετικά κατάρρευση τραπεζών, χρεοστάσιο και πρόωρη έξοδο από το ευρώ» (“No agreement would have meant capital controls, or else bank failures, debt default, and early exit from the Euro”): “Reading The Greek Deal Correctly”, http://www.socialeurope.eu/2016/02/greek-deal} 

Γιάννης Μηλιός

Σκύλοι σκληρά εργαζόμενοι

Οι σκύλοι εργασίας σε όλο τον κόσμο δεν βρίσκονται  στο προσκήνιο της δημοσιότητας, όπως άλλα σκυλιά, σαν αυτά που πωλούνται στα πετ σοπ, ή ζουν με τους ανθρώπους, οι οποίοι ανεφάζουν στο ίντερνετ φωτογραφίες τους.
Ο φωτογράφος Andrew Fladeboe, ωστόσο, προσπαθεί να διορθώσει αυτή την αδικία φωτογραφίζοντας με σεβασμό και μεράκι αυτούς τους σκύλους, όπως  τους αξίζει.


Αν και η σειρά φωτογραφιών του ονομάζεται '' Το βασίλειο του ποιμένα'',ωστόσο  οι σκύλοι στις φωτογραφίες του δεν περιορίζονται μόνο σε βοσκούς, αλλά και σε ανιχνευτές, διασώστες, συνοδούς, οδηγούς,  συντροφιάς και Κ-9 αστυνομικούς, που πρέπει να τυγχάνουν αναγνώρισης για το έργο τους.

Η γούνα τους μπορεί να είναι υγρή ή βρώμικη, αλλά οιι ευφυείς, εκφράσεις τους, αλλά και η στωική φύση τουςμ είτε εργάζονται, είται συνοδεύουν δείχνουν ότι, ως σύντροφοι και οι εργαζόμενοι, είναι μια απαραίτητη βοήθεια για τους ιδιοκτήτες τους.

Το έργο του Andrew Fladeboe είναι κυρίως από τη Νέα Ζηλανδία, τη Σκωτία και τη Νορβηγία και θα παρουσιαστεί τον Οκτώβριο στη Νέα Υόρκη.

Σε συνέντευξή του στο National Geographic  εξήγησε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πόσο αυτά τα σκυλιά αγαπούν να εργάζοντια! "Ναι, συχνά ζουν σκληρή και σύντομη ζωή, αλλά  ένας σκύλος κόλλευ συνόρων, είναι πιο ευτυχισμένος όταν έχει μια δουλειά να κάνει. Νιώθω πολύ χειρότερα για ένα κόλλευ συνόρων που ζει σε μια μεγάλη πόλη από αυτόν που εργάστηκε μέχρι το κόκαλο σε ένα αγρόκτημα. "


Ανιχνευτές - διασώστες

 Αστυνομικοί - Ανιχνευτές εκρηκτικών

Φύλακες βιοασφάλειας

Βοηθοί επιληπτικού ατόμου

Θεραπευτές- Συνοδοί - Οδηγοί - Οδηγοί τυφλών

Κυνηγοί πουλιών

Κυνηγός Puffin, είδος θαλάσσιου πτηνού

Φύλακες

 Ποιμενικοί

Tarif 

100 χρόνια φωτογραφικής μηχανής Leica

Τι είναι μια φωτογραφική μηχανή Leica; Γιατί όσοι φωτογράφοι αναφέρονται σε αυτήν εκφράζουν τον σεβασμό και την αγάπη τους;

Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο 1911, τότε που ο Όσκαρ Μπάρνακ (1879 – 1936) προσλαμβάνεται στο εργοστάσιο οπτικών ειδών του Ernst Leitz στο Wetzlar, ως
διευθυντής ερευνών. Ο Μπάρνακ ήταν ένας εξαίρετος μηχανολόγος – μηχανικός, ο οποίος με ιδιαίτερη ικανότητα μπορούσε να λύσει και τα πλέον πολύπλοκα σχεδιαστικά προβλήματα. Μια καλλιτεχνική φύση και ένας ενθουσιώδης χαρακτήρας ο ίδιος, κινείται ανάμεσα στην ερασιτεχνική φωτογραφία και την κινηματογραφία, έχοντας ήδη διαμορφώσει τις δικές του αντιλήψεις για τα δυο, νέα σχετικά, επιτεύγματα της τότε τεχνολογίας.

Έχοντας στο ενεργητικό του την κατασκευή μιας κινηματογραφικής κάμερας (η πρώτη από αλουμίνιο) και προσπαθώντας να εξελίξει κάποια τεχνικά δεδομένα, συλλαμβάνει μια εξαιρετική ιδέα που έμελλε να γράψει ιστορία. Κατασκευάζει μια μικρή κάμερα, διπλασιάζοντας το “φορμά” του κινηματογραφικού φιλμ και χρησιμοποιεί κάποια καρέ ως φωτογραφικό υλικό για να πετύχει κάποιες διορθώσεις στην κινηματογραφική κάμερα.

Το νέο φορμά του φιλμ που χρησιμοποιεί, παραμένει ως τις μέρες μας ένα παγκόσμιο στάνταρ: 35 χιλ. Ένα “φορμά”, που υπερίσχυσε κάθε άλλου και έμελλε να αποτυπώσει την ανθρώπινη ιστορία σε ολόκληρη την γη. Έτσι, λοιπόν, κατασκευάζεται η πρώτη Leica το 1913 – 1914. Είναι μικρή, εύχρηστη και έχει τον κωδικό Ur Leica.

Ο Μπάρνακ τραβάει με την Leica την πρώτη σειρά φωτογραφιών του στις καταστροφικές πλημμύρες στο Wetzlar το 1920 και παράλληλα ο Ernst Leitz με μια δεύτερη μηχανή φωτογραφίζει σε ένα ταξίδι του στην Αμερική. Οι φωτογραφίες του είναι το μεγάλο πειστήριο για την χρησιμότητα αυτής της νέας κατασκευής.

Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ξεσπάσει ανατρέποντας τα σχέδια της επιχείρησης του Leitz και χρειάζεται να έρθει το 1925 για να μπορέσει να παρουσιαστεί στο κοινό η Leica. Αυτό γίνεται στην ανοιξιάτικη έκθεση της Λειψίας, αφού προηγουμένως έχουν κατασκευαστεί 30 δοκιμαστικά μοντέλα, φτιαγμένα όλα με το χέρι.

Η νέα μηχανή προκαλεί μεγάλη αίσθηση, γίνεται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και γρήγορα κερδίζει την προτίμηση των φωτογράφων. Σταδιακά, οι κατασκευαστές της επιφέρουν σημαντικές βελτιώσεις από μοντέλο σε μοντέλο, διευκολύνοντας αφάνταστα τους φωτογράφους.

Το μικρό της σχήμα (ως τότε οι μηχανές ήταν κυρίως ογκώδη “κουτιά”), η ευκολία των χειρισμών, η αθόρυβη λειτουργία της, η αξιοπιστία και η οξύτητα των φακών, αλλά και το φιλμ των 35χιλ., αλλάζουν την πορεία της φωτογραφίας. Χωρίς τις δυσκολίες μεταφοράς της μηχανής, το φωτορεπορτάζ απελευθερώνεται και τα γεγονότα αποτυπώνονται στην γέννησή τους.

Η εξάπλωσή της σε ολόκληρο τον κόσμο είναι ταχύτατη και στα χρόνια που ακολουθούν ένας μεγάλος αριθμός διάσημων φωτογράφων ταυτίζουν το όνομά τους και το φωτογραφικό τους έργο με τη Leica.

Ο Σοβιετικός Αλεξάντερ Ροντσένκο (1891 – 1956), θα κάνει την ίδια την Leica φωτογραφικό θέμα. Ο Ρόμπερτ Κάπα ως πολεμικός ανταποκριτής καταφέρνει να αποθανατίσει τον Λέον Τρότσκι το 1932 σε ομιλία του στους Δανούς φοιτητές.

Έτσι λοιπόν, η Leica εδραίωσε την φήμη της στα χέρια πολλών φωτογράφων και έγινε μύθος εξ’ αιτίας του αποτελέσματος που επέφερε στο έργο τους. Είναι η πλέον λιτή κάμερα, που το σώμα της φέρει τα αυστηρώς απαραίτητα, συμπυκνώνοντας την ευφυΐα των κατασκευαστών της, την ποιότητα των υλικών, την αυθεντικότητα και την μέγιστη αποτελεσματικότητα.

Μια χειροκίνητη φωτογραφική μηχανή με “μηδενική νοημοσύνη”, αφού όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι άνθρωποι της Leica, όλη την νοημοσύνη την φέρει ο φωτογράφος. Κάθε φωτογραφική μηχανή Leica θεωρείται σχεδόν “μοναδικό κομμάτι”, καθώς κάθε μέρος της συντίθεται με το χέρι, με την χαρακτηριστική γερμανική ακρίβεια. Ένας λεπτομερής έλεγχος για κάθε μηχανή ξεχωριστά, δίνει την εγγύηση άψογης χρήσης στα χέρια του φωτογράφου.

Με μια Leica αφήνεται άπλετα “ωφέλιμος χώρος” για το ανθρώπινο μυαλό και έτσι μένει στον φωτογράφο όλη η διαδικασία της μετατροπής μιας απλής καθημερινής εικόνας σε ένα έργο τέχνης.

Η μεγάλη ανταμοιβή της Leica είναι ο μύθος που της πρόσφεραν με το έργο τους μεγάλοι φωτογράφοι, όπως οι Αντρέ Κερτέζ, Ανρί Καρτιέ Μπρεσσόν, Ρόμπερτ Φράνκ, Ουίλιαμ Κλάιν, Έρνστ Χάας κ.α., συστήνοντας την σε μας σαν “ένα μηχάνημα με ψυχή”.

Ίσως τελικά η Leica να είναι αυτό που κάποτε είπε ο Μπρεσόν: «Μπορεί να είναι ένα μεγάλο παθιασμένο φιλί, μπορεί επίσης να είναι η εκπυρσοκρότηση ενός ρεβόλβερ, μπορεί να είναι ο καναπές του ψυχαναλυτή. Μπορείς να κάμεις τόσα πράγματα με μια Leica.»

Σημ: Το όνομα Leica προέρχεται από τις πρώτες συλλαβές των λέξεων Leitz Camera.

 100 χρόνια θρύλος

Μια ματιά στην ιστορία της θρυλικής εταιρείας και φόρος τιμής στις κορυφαίες φωτογραφίες
Πέρασαν μόλις….100 χρόνια από τότε που η Leica σύστησε στον κόσμο την πρώτη πρακτική compact κάμερα 35mm και όπως καταλαβαίνετε αποτελεί ορόσημο για τη θρυλική γερμανική εταιρεία, αλλά και για τον κόσμο της φωτογραφίας.

Γι’ αυτό, η Deutsche Welle δημιούργησε το παρακάτω video-αφιέρωμα με τίτλο “100 years of Leica Photography”, μέσα από το οποίο ξετυλίγεται η ιστορία της εταιρείας και αποκαλύπτεται υλικό από την επετειακή έκθεση που διεξήχθη στο Αμβούργο και έληξε τον περασμένο Ιανουάριο.

Τον  Απρίλιο του 2014* κυκλοφόρησε η χειροποίητη Leica T για να γιορτάσει την εκατονταετηρίδα και στις αρχές του Οκτωβρίου 2014, κυκλοφόρησε και μια επική διαφήμιση ως φόρος τιμής για 35 φωτογραφίες που σημάδεψαν τα χρόνια που πέρασαν.










*Leica T, η πρώτη mirroless φωτογραφική μηχανή της Leica



Η Leica ανακοίνωσε την επικείμενη κυκλοφορία της πρώτης της mirrorless φωτογραφικής μηχανής με την ονομασία Leica T, η οποία θα είναι εφοδιασμένη με APS-C CMOS αισθητήρα ανάλυσης 16ΜΡ.
Η εταιρεία έχει εφοδιάσει το νέο αυτό μοντέλο με οθόνη αφής 3.7 ιντσών και παράλληλα υποστηρίζει ευαισθησία ISO 125-12.500 αλλά και δυνατότητα λήψης έως και 5 φωτογραφιών ανα δευτερόλεπτο.

Όσον αφορά τους φακούς, το T-System (όπως έχει ονομάσει τη mirroless σειρά η εταιρεία) θα διαθέτει αρχικά έναν 18-56mm F3.5-5.6 και έναν σταθερό 23mm F2 ενώ λίγο αργότερα θα προστεθούν και οι 11-23mm F3.5-4.5 & 55-135mm F3.5-4.5.

Το σώμα της φωτογραφικής, θα είναι κατασκευασμένο από αλουμίνιο και θα ξεκινήσει να διατίθεται στις 26 Μαΐου (σε μαύρο και ασημί χρώμα) στην τιμή των 1.850 δολαρίων. Μαζί της θα διατεθούν και οι φακοί που προαναφέραμε με τον 16-56mm F3.5-5.6 να κοστίζει 1.750 δολάρια και τον 23mm F2 να κοστίζει 1.950 δολάρια.

Τέλος, θα υπάρχει η δυνατότητα προαιρετικής επιλογής ηλεκτρονικού viewfinder το οποίο θα διαθέτει και ενσωματωμένο GPS με κόστος 595 δολάρια, ενώ δυστυχώς για το παρόν μοντέλο τουλάχιστον απουσιάζει η δυνατότητα εγγραφής βίντεο.

Leica-academy
Deutsche Welle
ΤechGear
Insomnia

Tarif
25/2/2016

Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και ο Μπόμπολας στο Ποτάμι

Ο διάβολος λένε κρύβεται στις λεπτομέρειες. Έτσι θα μπω στον διαβολικό πειρασμό, έστω και να δεν αξίζει ίσως τον κόπο, να μιλήσω για τις λεπτομέρειες που κρύβονται ή δεν φαίνονται στην ανακοίνωση που έβγαλε το Ποτάμι για τον κακό Βαξεβάνη που τόλμησε να γράψει για το καθάριο Ποτάμι.
 του Κώστα Βαξεβάνη

Από την περίοδο εμφάνισης του Ποταμιού δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα ως πρωτοβουλίες που προκάλεσαν το κοινωνικό ενδιαφέρον. Πιο ξεχωριστές οι selfies των βουλευτών του γλυκού νερού στη Βουλή, η επίσκεψη του Σταύρου Θεοδωράκη και η φωτογράφισή του -βεβαίως βεβαίως -ως «αγρότης μόνος ψάχνει» και ο εγκλεισμός του στο ασανσέρ της Βουλής που έγινε είδηση. Να λοιπόν τώρα που το Ποτάμι απευθύνεται στην κοινή γνώμη για το πρόσωπό μου και συγκεκριμένα γιατί το site μου έγραψε πως η πρώτη Κοινοβουλευτική ερώτηση του Ποταμιού είχε άρωμα Μπόμπολα.

Πάμε λοιπόν στις λεπτομέρειες.

Λεπτομέρεια πρώτη.

Δεν έγραψε το site μου, αλλά δεκάδες site της χώρας, πράγμα που φαντάζομαι δεν είναι τυχαίο. Αν ένα κόμμα κάνοντας μια ερώτηση ταυτίζεται αυτόματα με ένα συμφέρον, ακόμη και άδικα, τότε πρέπει να αναρωτηθεί για την εικόνα που δίνει για τις σχέσεις του με τα συμφέροντα
Λεπτομέρεια δεύτερη
Δεν έγραψα εγώ το ρεπορτάζ-άρθρο, αλλά το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον ως αναγνώστης. Συνήθως ό,τι γράφω τα υπογράφω. Αν θυμάται το Ποτάμι, έχω γράψει ολόκληρο τεύχος για τον Σταύρο Θεοδωράκη που αφορούσε από το ναρκισσισμό του και την πολιτική του ρηχότητα ως τις στημένες εκπομπές, αλλά δεν απάντησε.

Λεπτομέρεια τρίτη

Πράγματι ο Νίκος Χουντής είχε κάνει και αυτός ερώτηση για τον αμαρτωλό ΧΥΤΑ της Μαυροράχης, δηλώνοντας μάλιστα πως η χωροθέτηση του έργου και η κατασκευή ήταν άθλια.Αν δεν κάνω λάθος πρόκειται για μια κατασκευή της εταιρείας ΑΚΤΩΡ. Αυτή η χωροθέτηση και η κακή κατασκευή έχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Αλλά φαντάζομαι  αυτές οι λεπτομέρειες και αν είναι διαβολικές, αφού εμπεριέχουν το όνομα του κυρίου και Θεού των κατασκευών. Και των πολιτικών κατασκευών συμπεριλαμβανομένων

Λεπτομέρεια τέταρτη

Πραγματικά και ο Σύριζα έχει κάνει ερώτηση για τον ΧΥΤΑ, θέτοντας θέμα ανατροπής του Περιφερειακού Σχεδιασμού της Κεντρικής Μακεδονίας. Το Ποτάμι και οι βουλευτές του αντιθέτως ζητούν την ολοκλήρωση του Περιφερειακού Σχεδιασμού. Δεν γνωρίζω, αλλά φαντάζομαι κατά τα πρότυπα της ολοκλήρωσης του Σχεδιασμού της Δυτικής Μακεδονίας όπου τη διαχείριση των σκουπιδιών ανέλαβε (τάξτε μου) ο Μπόμπολας

Λεπτομέρεια πέμπτη και επί προσωπικού

Ο κύριος Παναγιώτης Καρκατσούλης, ψευδεπίγραφος «καλύτερος δημόσιος υπάλληλος του κόσμου» ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη απάντησης στο πρόσωπό μου, μάλλον κινείται από κεκτημένη ταχύτητα που προέρχεται από τη συναναστροφή με τους Μουρούτηδες στα υπόγεια του Μαξίμου όπου υπηρετούσε όχι ως καλύτερος υπάλληλος αλλά ως κομματικός υπάλληλος «με εντολή Σαμαρά» και για χάρη της ΝΔ.
Ο «βούρκος του εθνολαϊκισμού» τον οποίο ανάφερε μόνο και μόνο για να με συμπεριλάβει φαντάζομαι πως είναι μια δική του εικόνα πορείας από τα βουνά της βαθιάς συντήρησης  στον δέλτα του Μπόμπολα και του ΔΟΛ όπου και εκβάλει το Ποτάμι που αποφάσισε να καθαρθεί πολιτικά. Οπότε δεν με αφορά.
Αφού θέλησε το Ποτάμι να μιλήσει πολιτικά, να θυμίσω τον Γιώργο Καρατζαφέρη και τις ερωτήσεις του στη Βουλή για τα εξοπλιστικά. Δεν θέλω να πω πως έκαναν την ερώτηση για το ΧΥΤΑ για να πιέσουν ώστε να φανεί αναγκαίο ένα σωτήριο έργο Μπόμπολα. Μπορούν ωστόσο για να μην δικαιώνουν τους καχύποπτους να κάνουν ερώτηση για τις κακοτεχνίες του ήδη υπάρχοντος έργο κατασκευής Μπόμπολα. Περιμένουμε
Και τώρα που κάνατε το πολιτικό σας χρέος ξαναγυρίστε στις ενασχόληση με τις selfies. Τα καταφέρνετε καλύτερα.

ΥΓ. Αν παρεμπιπτόντως σας ενδιαφέρει ο Κοινοβουλευτικός έλεγχος αγαπητοί του Ποταμιού, το HOT DOC που κυκλοφορεί την Πέμπτη αποκαλύπτει ποιοι ξεκοκάλισαν το ΕΣΠΑ. Θα κάνετε ερώτηση; Ή μήπως δεν αγγίζετε τον Μπόμπολα;

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ
24/2/2016

«Παγώνει» η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά και επαναπροσλαμβάνονται άμεσα οι καθαρίστριες

Καμία αύξηση στο ΦΠΑ στα νησιά αλλά και στα ξενοδοχεία ξεκαθαρίζουν κύκλοι από το Υπουργείο Οικονομικών, μετά την ολοκλήρωση της τηλεδιάσκεψης στο Eurogroup όπου δόθηκε και το «ok» για τη λίστα Βαρουφάκη.

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να τονίσουμε όμως ότι δεν έδωσαν σαφείς προσδιορισμούς για το τι ακριβώς σκέφτονται να αλλάξουν όταν λένε ότι οι παράλογες εκπτώσεις του ΦΠΑ θα λάβουν τέλος…

Για τα κόκκινα δάνεια και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές οι κυβερνητικοί κύκλοι λένε ότι θα ζητήσουν τη γνώμη των θεσμών προκειμένου να αντλήσουν και τη δική τους τοποθέτηση στο ζήτημα.

Για τον ΕΝΦΙΑ τονίζουν ότι θα πρέπει να αλλάξει με έξυπνο τρόπο, ενώ η διαδικασία για το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ θα πρέπει να ξεκινήσει το ταχύτερο δυνατό.

Όσον αφορά τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, αναφέρουν ότι η πρόσληψή τους θα είναι άμεση.

Όσο για το χρηματοδοτικό κενό, υποστηρίζουν ότι η πρόταση της έκδοσης εντόκων γραμματίων είναι ανοιχτή.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
24/2/2016

Τα κανάλια θα πληρώσουν (επιτέλους)

Ξεχωριστή μνεία υπάρχει στο περιβόητο mail του Γιάνη Βαρουφάκη για τα ΜΜΕ. Η κυβέρνηση δείχνει να μην κάνει πίσω στις δεσμεύσεις της για τις τηλεοπτικές συχνότητες σκοπεύοντας να προχωρήσει σε άμεση ενεργοποίηση της ισχύουσας, αν και αδρανούς τα τελευταία χρόνια, νομοθεσίας.



Υποσχέθηκε λοιπόν στους... θεσμούς πως, 1ον), θα ρυθμίσει τα έσοδα από τα μέσα ενημέρωσης (έντυπα και ηλεκτρονικά), εξασφαλίζοντας (μέσω κατάλληλα σχεδιασμένων διαγωνισμών) ότι θα καταβάλουν στο κράτος τα αντίτιμα για τις συχνότητες που χρησιμοποιούν (δωρεάν έως τώρα, παρακαλώ) και, 2ον), θα απαγορεύσει την συνέχιση λειτουργίας μακροχρόνια ζημιογόνων μέσων ενημέρωσης (χωρίς διαφανή διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης).

Δεν τους βλέπω να νιώθουν και πολύ καλά οι τηλεοπτικοί σταθμοί.

Και μην ξεχνάτε πως από την αρχή του 2016 ισχύει και η φορολογία 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων, άλλος ένας φόρος που η προηγούμενη κυβέρνηση έθετε σε αναστολή εδώ και μία πενταετία! Όλα για τους ολιγάρχες της ενημέρωσης.


Συντάκτης: Δημήτρης Κανελλόπουλος
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
24/2/2016

Την αλήθεια κι ας μη βολεύει

Είπε ο Γ. Βαρουφάκης ότι δεν είχε εντολή για ρήξη, αλλά για συμφωνία. Σωστό.
Είχε όμως επίσης πει, όταν ξεκίναγαν οι συζητήσεις,  ότι αν πηγαίνεις σε μια διαπραγμάτευση δηλώνοντας προκαταβολικά πως δεν θα επιδιώξεις τη σύγκρουση και δεν θα απειλήσεις με ρήξη, περιορίζεις τις κινήσεις σου και στέλνεις στους αντιπάλους σου το
μήνυμα ότι είσαι διαθέσιμος, δηλαδή πρόθυμος να κάνεις εκπτώσεις. Δεν έχεις να κάνεις με φίλους και συμμάχους.
Παλιές καραβάνες είναι, δεξιοτέχνες της ίντριγκας είναι, σαν τσακάλια συμπεριφέρονται και ξέρουν πως να μανιπουλάρουν τους ατίθασους, όταν μάλιστα αυτοί καίγονται για ρευστότητα. Η εσκεμμένη ασάφεια του κειμένου επιτρέπει προς το παρόν και στις δύο πλευρές να δώσουν τις ερμηνείες που θέλουν. Σύντομα όμως τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ δεν έχει πάρει πράγματι εντολή για αναμέτρηση μέχρι τελικής πτώσεως με τους εταίρους. Η εξουσιοδότηση που έχει είναι να προσπαθήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμα της εντός της ευρωζώνης.

Το ερώτημα που προκύπτει μετά τις εξελίξεις είναι το εξής:«το ριζοσπαστικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υλοποιηθεί στο πλαίσιο του ευρώ;». Το ερώτημα αυτό θα τίθεται συνεχώς και θα απαιτεί καθαρές και όχι μεσοβέζικες απαντήσεις.

Αν θέλεις να οικοδομήσεις σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, αν θέλεις να διαφοροποιηθείς από τα κόμματα που μέχρι τώρα κυβέρνησαν τη χώρα πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, οφείλεις να πεις την αλήθεια, χωρίς ευφημισμούς και γλυκερές εξιδανικεύσεις. Και βεβαίως αν διαπιστώσεις στην πορεία ότι το πρόγραμμα σου και το ευρώ δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν αρμονικά πρέπει να τους καλέσεις να αποφασίσουν τί από τα δύο θέλουν. Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ δεν γίνεται.

Συντάκτης: Τάσος Παππάς
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
24/2/2016

Tα ψέματα του φον Σόιμπλε

Αποστομωτική απάντηση για τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα από έρευνα του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα με το οποίο έχει έρθει αντιμέτωπη η νέα ελληνική κυβέρνηση στο περιθώριο της εκβιαστικής διαπραγμάτευσης είναι η σκληρή επικοινωνιακή πολιτική των δανειστών, που στηρίζεται μεταξύ άλλων και σε ευφυώς δομημένα στερεότυπα για τους Έλληνες πολίτες.


Στερεότυπα για έναν λαό κακομαθημένο, που αποτελεί την επιτομή των καλοπληρωμένων τεμπέληδων. Έναν λαό που, αφού βγήκε από το κώμα με το υστέρημα των Ευρωπαίων, τώρα ζητά, ως συνώνυμο του μπαταχτσή, να του χαρίσουν τα χρέη και να του παραχωρηθούν προνόμια, δήθεν, αδιανόητα για τους άλλους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι χαρακτηριστικό της ωμής παραπληροφόρησης και της συνολικής δυσφήμισης που επιχειρείται ότι ακόμα και η πρόθεση της κυβέρνησης για την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, ένα μέτρο αυτονόητο και αναγκαίο με οικονομικούς και κοινωνικούς όρους, χρησιμοποιείται ως «όπλο» για τη συντήρηση της παραμορφωτικής εικόνας που έχει δημιουργηθεί.

Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι το μέτρο αυτό χρησιμοποιήθηκε για να εκφραστεί η δυσαρέσκεια στελεχών της ισπανικής και της πορτογαλικής κυβέρνησης και πρωτίστως του ίδιου του Σόιμπλε.

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας δήλωσε σε τηλεοπτικό σταθμό της πατρίδας του: «Αν η Ελλάδα αυξήσει πάλι τον κατώτατο μισθό πάνω από το επίπεδο άλλων ευρωπαϊκών χωρών, θα είναι δύσκολο να εξηγήσεις στους φορολογούμενους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ότι αυτό πρέπει να το χρηματοδοτήσεις εις βάρος του δικού σου προϋπολογισμού».

Αλήθεια, όμως, τι εξηγήσεις να δώσουμε; Έχουμε τον υψηλότερο κατώτερο μισθό της Ευρώπης και η όποια αύξησή του θα επιβαρύνει τους άλλους λαούς της Ευρώπης; Και όταν ο Σόιμπλε λέει ότι θα αυξήσουμε «πάλι» τον κατώτατο μισθό, είμαστε σίγουροι ότι αναφέρεται στην Ελλάδα;

Τα στοιχεία που παρουσίασε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ στην ετήσια έκθεση του 2014 «Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση» είναι καταλυτικά και αποστομώνουν κάθε κακοπροαίρετο.

Οι ερευνητές του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, για να συγκρίνουν τους κατώτατους μισθούς ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξέτασαν τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία της Εurostat, που αφορούν τους κατώτατους μηνιαίους μισθούς των εργαζομένων με πλήρη απασχόληση το α’ εξάμηνο του 2014.

Από τα στοιχεία προκύπτει ότι ο κατώτατος μηνιαίος μεικτός μισθός στην Ελλάδα, δηλαδή πριν από την αφαίρεση του φόρου εισοδήματος και των κοινωνικών εισφορών που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι, ανέρχεται πλέον σε 684 ευρώ σε 12μηνη βάση (από 863 ευρώ το 2010 και 877 ευρώ με την ΕΓΣΣΕ πριν από το μνημόνιο 2) και είναι χαμηλότερος των αντίστοιχων μισθών στη Σλοβενία (789 ευρώ), στην Ισπανία (753 ευρώ) και στη Μάλτα (718 ευρώ), ενώ έχει μειωθεί σημαντικά η απόσταση από τον κατώτατο μισθό της Πορτογαλίας (566 ευρώ).

Πιο συγκεκριμένα, ο κατώτατος μηνιαίος μισθός σε απόλυτα μεγέθη κυμαίνεται:

• Μεταξύ 1.217 και 1.921 ευρώ σε μία πρώτη ομάδα χωρών που αποτελείται από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, την Ιρλανδία, την Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο.
• Μεταξύ 566 και 789 ευρώ σε μία δεύτερη ομάδα χωρών που αποτελείται από την Πορτογαλία, τη Μάλτα, την Ελλάδα, την Ισπανία και τη Σλοβενία.
• Μεταξύ 174 και 405 ευρώ στην τρίτη ομάδα χωρών όπου βρίσκονται τα υπόλοιπα νέα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Τσεχία, Βουλγαρία, Ρουμανία.

Όπως συμπεραίνουν οι ερευνητές του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, «ο κατώτατος μηνιαίος μισθός σε ευρώ στην Ελλάδα αποκλίνει πλέον σημαντικά και υστερεί κάθε φορά περισσότερο έναντι των κατώτατων μισθών των πλουσιότερων χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στις οποίες υπάρχει θεσμοθετημένος κατώτατος μισθός σε εθνικό επίπεδο και ξεπερνά τα 1.200 ευρώ), δεδομένου ότι μετά τη μείωση κατά 22% τον Φεβρουάριο του 2012 ανέρχεται πλέον μόλις στο 46% του αντίστοιχου κατώτατου μισθού της πρώτης ομάδας χωρών».

Αντίθετα ακόμα και μετά τη δραστική μείωση κατά 22% που έγινε με το μνημόνιο 2, ο κατώτατος μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα συνεχίζει να είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο μισθό που ισχύει στην πλειονότητα των νέων κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με εξαίρεση τη Σλοβενία και τη Μάλτα.

Πόσο μειώθηκαν οι μισθοί

Σύμφωνα με την έκθεση, στη διάρκεια των ετών 2010-2013, σε τρέχουσες τιμές, οι αποδοχές εργασίας μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων μειώθηκαν κατά 41 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου επιβλήθηκε ονομαστική μείωση 22% στον κατώτατο μισθό και ημερομίσθιο και 32% αντίστοιχα για τους νέους ηλικίας κάτω των 25 ετών.

Η πραγματική μείωση του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου εκτοξεύεται όμως εάν υπολογιστεί η συντριπτική πτώση της αγοραστικής δύναμης. Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, «παράλληλα, η καθίζηση της αγοραστικής δύναμης (25 εκατοστιαίες μονάδες χαμηλότερα από τα επίπεδα του 1984) του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα, δεν επιδέχεται σύγκρισης με καμία άλλη περίπτωση ευρωπαϊκής χώρας, δεδομένου ότι, και την ίδια περίοδο 2010-2013, ο πραγματικός κατώτερος μισθός μειώθηκε κατά 25,9% και κατά 35,4% για τους νέους κάτω των 25 ετών».

Τα έγκυρα και απολύτως τεκμηριωμένα στοιχεία που παρέθεσε στην έκθεσή της το ΙΝΕ ΓΣΕΕ μαρτυρούν τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους εταίροι και δανειστές προβάλουν αναληθή στοιχεία προκειμένου να κινητοποιήσουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά λαών της Ευρώπης. Και όπως σημειώνεται στην έκθεση, «ο κατώτατος μισθός, από εργαλείο προστασίας των χαμηλά αμειβόμενων, μετατρέπεται σε εργαλείο για την επιτάχυνση της διαδικασίας γενικευμένης μείωσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, που αποτελεί κεντρικό στόχο της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης».
 
 Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1852 στις 19 Φεβρουαρίου 2016

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
25/2/2016

Σημείο καμπής για Ελλάδα και Ευρώπη, η έγκριση του ελληνικού σχεδίου

Το Eurogroup ενέκρινε σε τηλεδιάσκεψη μιάς μόλις ώρας την ελληνική επιστολή μεταρρυθμίσεων αποδεχόμενο ότι αποτελεί έγκυρο σημείο εκκίνησης για επιτυχημένη ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
Στη συμφωνία που πέτυχε η κυβέρνηση περιέχεται μεγάλο μέρους του «προγράμματος της
Θεσσαλονίκης», τονίζουν κυβερνητικές πηγές. Πέρα από τα μέτρα φορολογικής δικαιοσύνης, θα πρέπει να υπογραμμιστεί η συμπερίληψη στη συμφωνία του προγράμματος για την ανθρωπιστική κρίση που μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς να ανατραπεί η δημοσιονομική ισορροπία, χάρη στον «δημοσιονομικό χώρο που ανοίγει η μείωση του ελλείμματος.

Η τετράμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης και η λίστα με τις μεταρρυθμίσεις που τη συνοδεύει, συνιστούν σημείο καμπής τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη, εκτιμά το μέγαρο Μαξίμου.

Για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης, σε επίσημα κείμενα καταγράφονται μια οικονομική λογική μακριά από τη μονολιθική λιτότητα, καθώς και η ανάγκη για αντιμετώπιση των καταστροφικών συνεπειών της μνημονιακής πολιτικής, δηλώνουν κυβερνητικές πηγές.

Επίσης, θα πρέπει να επισημανθούν τα μέτρα για τις συλλογικές συμβάσεις και την αύξηση του κατώτατου μισθού, που ανοίγουν το δρόμο για την ρύθμιση της αγοράς εργασίας κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, μετά από πέντε χρόνια άγριας, «τριτοκοσμικού» χαρακτήρα, απορρύθμισης.

Ανθρωπιστική κρίση

Σε αυτόν τον τον τομέα η ελληνική κυβέρνηση επαναβεβαιώνει το σχέδιό της να:

• αντιμετωπίσει τις ανάγκες που προκύπτουν από την πρόσφατη άνοδο της απόλυτης φτώχειας (ανεπαρκή πρόσβαση στη διατροφή, στέγη, υπηρεσίες υγείας και βασική παροχή ενέργειας) με προσεκτικά στοχευμένα μη χρηματικών μέσα (π.χ. κουπόνια σίτισης)
• πραγματοποιήσει την παραπάνω παρέμβαση με τρόπο που να  συμβάλει στη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης και στη μάχη ενάντια στη γραφειοκρατία/διαφθορά (π.χ. με την έκδοση Έξυπνης Κάρτας Πολίτη, η οποία θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ταυτότητα, στο σύστημα υγείας όπως και για την πρόσβαση στο πρόγραμμα κουπονιών σίτισης, κλπ)
• διασφαλίσει ότι ο αγώνας ενάντια στην ανθρωπιστική κρίση δεν έχει αρνητικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα.

Όσον αφορά τις δημοσιονομικές και διαρθρωτικές πολιτικές οι ελληνικές αρχές θα ελέγξουν τις δαπάνες υγείας και βελτιώσουν την παροχή και ποιότητα των ιατρικών υπηρεσιών, παρέχοντας πρόσβαση σε όλους.

Επανεκκίνηση οικονομίας

Στον τομέα της επανεκκίνησης της οικονομίας η Ελλάδα δεσμεύεται να:

• βελτιώσει σύντομα, σε συμφωνία με τους θεσμούς, τη νομοθεσία για την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών στην εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία.
• καταρτίσει τα προγράμματα δόσεων με τρόπο που βοηθά στην αποτελεσματική διάκριση ανάμεσα: α). στη σκόπιμη μη πληρωμή και β). στην αδυναμία αποπληρωμής, στοχοποιώντας τα άτομα και τις επιχειρήσεις της περίπτωσης α). με αστικές και ποινικές διαδικασίες (ιδίως στις ομάδες υψηλού εισοδήματος) και παρέχοντας στα άτομα και τις επιχειρήσεις της περίπτωσης β). όρους αποπληρωμής που επιτρέπουν να επιβιώσουν οι εν δυνάμει φερέγγυες επιχειρήσεις, αποτρέπουν συμπεριφορά λαθρεπιβάτη, ακυρώνουν τον ηθικό κίνδυνο και ενδυναμώνουν την κοινωνική ευθύνη καθώς επίσης και την κατάλληλη κουλτούρα αποπληρωμής
• αποποινικοποιήσει τις μικρές οφειλές όσων έχουν χαμηλό εισόδημα.

"Κόκκινα" δάνεια

Σύμφωνα με το μέγαρο Μαξίμου, στο ζήτημα των τραπεζών και των μη εξυπηρετούμενων δανείων η Ελλάδα δεσμεύεται να:

• διαχειριστεί τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια με τρόπο ο οποίος συνεκτιμά πλήρως την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών (λαμβάνοντας υπόψη τον υφιστάμενο Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών), τη λειτουργία του δικαστικού συστήματος, την κατάσταση στην κτηματαγορά, θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, και τυχόν αρνητική επίπτωση στη δημοσιονομική θέση της χώρας
• συνεργαστεί με τις διοικήσεις των τραπεζών και τους θεσμούς για να αποφύγει την προσεχή περίοδο πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας νοικοκυριών κάτω από ορισμένο εισοδηματικό όριο, έτσι ώστε: α). να διατηρήσει την κοινωνική στήριξη στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης, β). να αποτρέψει περαιτέρω πτώση των τιμών στην κτηματαγορά (που θα έχουν αρνητική επίπτωση στους τραπεζικούς ισολογισμούς), γ). να ελαχιστοποιήσει τη δημοσιονομική επίπτωση από την αύξηση των απωλειών ιδιόκτητης κατοικίας, και δ). να ενδυναμώσει την κουλτούρα πληρωμών. Θα ληφθούν μέτρα για να στηρίξουν τα πιο ευάλωτα νοικοκυριά που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους.
• εναρμονίσει το νόμο για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό με τα προγράμματα των δόσεων μετά την τροποποίησή τους, να περιορίσει τους κινδύνους στα δημόσια οικονομικά και την κουλτούρα πληρωμών, ενόσω διευκολύνει την αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους.

Ανάπτυξη

Στον τομέα των αναπτυξιακών πολιτικών για να προσελκυστούν επενδύσεις σε τομείς-κλειδιά και να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία αποτελεσματικά, οι ελληνικές αρχές θα:

• διασφαλίσουν την παροχή βασικών δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών από ιδιωτικοποιημένες εταιρείες/βιομηχανίες σύμφωνα με τους στόχους πολιτικής σε εθνικό επίπεδο και σε συμμόρφωση με τη νομοθεσία της ΕΕ.
• επανεξετάσουν ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες δεν έχουν ακόμα ξεκινήσει με σκοπό να βελτιώσουν τους όρους έτσι ώστε να μεγιστοποιήσουν τα μακροπρόθεσμα οφέλη για το κράτος, να ενδυναμώσουν τον ανταγωνισμό στις τοπικές οικονομίες, να προαγάγουν την οικονομική ανάκαμψη σε εθνικό επίπεδο και να τονώσουν τη μακροπρόθεσμη αναπτυξιακή προοπτική.

Στις μεταρρυθμίσεις στην αγορά προϊόντων και την βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος,ως μέρος μιας νέας μεταρρυθμιστικής ατζέντας, η Ελλάδα παραμένει δεσμευμένη να:

• άρει εμπόδια στον ανταγωνισμό με βάση τη συνεισφορά του ΟΟΣΑ.
• ενδυναμώσει την ελληνική Επιτροπή Ανταγωνισμού.
• εισαγάγει δράσεις για να μειώσει το διοικητικό βάρος της γραφειοκρατίας, περιλαμβανομένης νομοθεσίας η οποία απαγορεύει στις μονάδες της δημόσιας διοίκησης να ζητούν (από πολίτες και επιχειρήσεις) έγγραφα που πιστοποιούν πληροφορίες τις οποίες το κράτος ήδη κατέχει (στην ίδια ή σε κάποια άλλη μονάδα).

Στην μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος η ελληνική κυβέρνηση θα βελτιώσει την οργάνωση των δικαστηρίων με τη μεγαλύτερη εξειδίκευσή τους και, σ' αυτό το πλαίσιο, θα υιοθετήσει νέο Αστικό Κώδικα.

Φορολογία

Η λίστα των μεταρρυθμίσεων που συμφωνήθηκε καταρχήν με τους θεσμούς, έχει σαν θεμέλιο την ατζέντα της κυβέρνησης. Οικοδομείται δηλαδή πάνω στην αντίληψη ότι το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η διαχρονική φοροδιαφυγή των πλουσίων. Γι' αυτό και κεντρικά σημεία της λίστας είναι η ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών, η θωράκιση τους απέναντι σε πολιτικές παρεμβάσεις, το κλείσιμο των «παραθύρων» της νομοθεσίας που επιτρέπουν τη φοροαποφυγή, το περιουσιολόγιο, κ.ά.

Σε σχέση με τις φορολογικές πολιτικές η Ελλάδα δεσμεύεται να:

• επιβάλει με αποφασιστικότητα και να βελτιώσει τη νομοθεσία για τις ενδοομιλικές συναλλαγές.
• εργαστεί ώστε να διαμορφώσει μια νέα κουλτούρα φορολογικής συμμόρφωσης για να διασφαλίσει ότι όλα τα τμήματα της κοινωνίας, και κυρίως οι πλούσιοι, συμβάλλουν αναλογικά στη χρηματοδότηση των δημόσιων πολιτικών. Σ' αυτό το πλαίσιο, δημιουργεί από κοινού με τους ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους περιουσιολόγιο το οποίο βοηθά τις φορολογικές αρχές να αξιολογούν την εγκυρότητα προηγούμενων δηλώσεων φόρου εισοδήματος.

Στη διαχείριση των εσόδων η Ελλάδα θα εκσυγχρονίσει τη φορολογική και τελωνειακή διοίκηση επωφελούμενη από διαθέσιμη τεχνική βοήθεια. Σ' αυτήν την κατεύθυνση η Ελλάδα θα:

• στελεχώσει επαρκώς, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, τη Γενική Γραμματεία Δημόσιων Εσόδων και ειδικότερα τις μονάδες των εφοριών για τους μεγάλους οφειλέτες υψηλού πλούτου και θα διασφαλίσει ότι διαθέτουν ισχυρή ερευνητική και διωκτική αρμοδιότητα και πόρους επωφελούμενη από τις δυνατότητες του ΣΔΟΕ, έτσι ώστε να στοχεύσουν αποτελεσματικά στην απάτη και τις ληξιπρόθεσμες φορολογικές οφειλές των κοινωνικών ομάδων υψηλού εισοδήματος.

Εργασιακές σχέσεις

Στο τεράστιο κεφάλαιο των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας η Ελλάδα δεσμεύεται να:

• επιτύχει τις καλύτερες πρακτικές της ΕΕ στον τομέα της νομοθεσίας για την αγορά εργασίας μέσω της διαδικασίας της διαβούλευσης με τους κοινωνικούς επωφελούμενη από την ειδική γνώση και την υπάρχουσα συνεισφορά και τη διαθέσιμη τεχνική βοήθεια του ΔΟΕ, του ΟΟΣΑ.
• εισαγάγει σταδιακά μια νέα, «έξυπνη» προσέγγιση για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις η οποία εξισορροπεί την ευελιξία με τη δικαιοσύνη. Αυτή περιλαμβάνει τη φιλοδοξία να βελτιστοποιήσει και σε βάθος χρόνου να αυξήσει τους κατώτατους μισθούς κατά τρόπο ο οποίος διασφαλίζει τις προοπτικές ανταγωνιστικότητας και απασχόλησης. Το εύρος και ο χρόνος των αλλαγών στον κατώτατο μισθό θα επέλθουν σε διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους και θα λάβουν πλήρως υπόψη τους τη σύσταση ενός νέου ανεξάρτητου σώματος για το εάν οι αλλαγές στα ημερομίσθια είναι σύμφωνες με τις εξελίξεις στην παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα.

Διαφθορά

Ένας μεγάλος πυλώνας των εξαγγελιών της Θεσσαλονίκης αφορούσε την διαφθορά και τη δημόσια διοίκηση.
Σε αυτόν τον τομέα η ελληνική κυβέρνηση θα:

• μετατρέψει τον αγώνα ενάντια στη διαφθορά σε εθνική προτεραιότητα και θα καταστήσει πλήρως επιχειρησιακό το Εθνικό Σχέδιο κατά της Διαφθοράς.
• θέσει στο στόχαστρο το λαθρεμπόριο καυσίμων και καπνικών προϊόντων, παρακολουθεί τις τιμές των εισαγόμενων προϊόντων (για να προλαμβάνει απώλειες εσόδων κατά την εισαγωγή) και αντιμετωπίσει το ξέπλυμα χρήματος. Η κυβέρνηση προτίθεται να θέσει αμέσως φιλόδοξους στόχους εσόδων σ' αυτούς τομείς οι οποίοι θα επιδιωχθούν υπό το συντονισμό του νέου Υπουργού Επικρατείας.
• μειώσει α). τον αριθμό των υπουργείων (από 16 σε 10), β). τον αριθμό των «ειδικών συμβούλων» στη νέα κυβέρνηση και γ). τις πρόσθετες παροχές των υπουργών, βουλευτών και ανώτερων στελεχών (π.χ. αυτοκίνητα, έξοδα κίνησης, επιδόματα).
• αυστηροποιήσει τη νομοθεσία για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων και περιλάβει ανώτατα όρια δανεισμού από χρηματοπιστωτικούς και άλλους θεσμούς.

ΜΜΕ

Τέλος στο θέμα της επαναχάραξης του χάρτη λειτουργίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα, η κυβέρνηση θα:

• ενεργοποιήσει αμέσως την υφιστάμενη (ωστόσο ανενεργή) νομοθεσία η οποία ρυθμίζει τα έσοδα από τα ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά), διασφαλίζοντας (μέσω κατάλληλα οργανωμένων δημοπρασιών) ότι καταβάλλουν στο κράτος τις τιμές της αγοράς για τις συχνότητες που χρησιμοποιούν και να απαγορεύσει τη λειτουργία συνεχώς ζημιογόνων μέσων ενημέρωσης (χωρίς διαφανή διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης).

Κυβερνητικές πηγές τονίζουν ότι η μόλις ενός μηνός κυβέρνηση κατάφερε να ξεφύγει από την «παγίδα θανάτου» που της είχαν στήσει οι διεθνείς κι εγχώριες δυνάμεις της ακραίας λιτότητας. Στόχος τους ήταν η πολιτική εξόντωση εν τη γενέσει του ελληνικού αριστερού παραδείγματος, που δείχνει έναν εναλλακτικό δρόμο για όλη την Ευρώπη.
Είναι προφανές ότι σε καμία διαπραγμάτευση η μια πλευρά δεν μπορεί να επιβάλει το 100% των θέσεων της, πόσο μάλλον όταν δυνάμεις που έπρεπε να τη στηρίζουν, στάθηκαν με την απέναντι πλευρά… Κατά συνέπεια, στο κείμενο της συμφωνίας έχουν καταγραφεί και θέσεις με τις οποίες η κυβέρνηση δεν συμφωνεί. Στο διαπραγμάτευση που θα ακολουθήσει μέχρι την επίτευξη της τελικής συμφωνίας για τη διαμόρφωση ενός Συμβολαίου για την Ανάκαμψη και την Ανάπτυξη, θα καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να ενισχυθούν οι ελληνικές θέσεις. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά το πρώτο βήμα έγινε.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε το βασικό όρο "current program", να ζητήσει δηλαδή παράταση του Μνημονίου. Επέμεινε μέχρι τέλους στη βασική προγραμματική θέση της ότι δανειακή σύμβαση και Μνημόνιο είναι διαφορετικά πράγματα. Δεν πρόκειται για παιχνίδι με τις λέξεις. Πέρα από τον προφανή πολιτικό συμβολισμό που σχετίζεται με την εθνική αξιοπρέπεια, οι διατυπώσεις στα επίσημα κείμενα έχουν βαρύνουσα σημασία τόσο για το παρόν, όσο (κυρίως) για το μέλλον.

Η ΑΥΓΗ
25/2/2016

Το πρώτο βήμα μιας πολύπλευρης μάχης

Η κυβέρνηση κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις στην Ευρώπη και κινήθηκε προς πιθανές εναλλακτικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα, σε μια προσπάθεια να αξιοποιήσει και τις γεωπολιτικές δυνατότητες, προκειμένου να αλλάξει τα αρνητικά δεδομένα πριν υπογράψει την αμοιβαία αποδεκτή ενδιάμεση συμφωνία. Κινητοποιήθηκε ακόμη και προς τις ΗΠΑ, αξιοποιώντας ανθρώπους με επιρροή στην παγκόσμια κοινή γνώμη.


Η ελληνική κυβέρνηση απέκτησε συμμάχους, έστω και φοβισμένους, οι οποίοι βοήθησαν για να μην υποκύψει στις απειλές του Σόιμπλε. Απέκρουσε την προσπάθεια παγίδευσης που έκαναν οι πιο ακραίες δυνάμεις της Ευρωδεξιάς. Αξιοποίησε τις διαφορές μεταξύ των κύριων παικτών, προσδίδοντας ενισχυμένο ρόλο σε ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπως η Επιτροπή, έναντι του Σόιμπλε, η επιθετικότητα του οποίου προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη και μέσα στον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό.

Το θέμα της άλλοτε προβληματικής "ελληνικής επαρχίας" έγινε κύριο θέμα της παγκόσμιας ειδησεογραφίας για πρώτη φορά όχι ως επαίτη, αλλά με θετικό μήνυμα. Ως χώρας που αγωνίζεται να σταματήσει την εφαρμογή του προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης και ως ενός εναλλακτικού υποδείγματος που αμφισβητεί την πολιτική της λιτότητας στη γερμανικής επιρροής Ε.Ε.

Η κυβέρνηση απέτρεψε την εφαρμογή νέων σκληρών περικοπών στις συντάξεις, την αύξηση του ΦΠΑ και άλλα περιοριστικά μέτρα που είχε αποδεχτεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Έθεσε στο περιθώριο την τρόικα και συνομιλεί με τους θεσμικούς εκπροσώπους σε ανάλογο υπηρεσιακό επίπεδο, ενώ απέτρεψε την ασφυξία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Για πρώτη φορά η ελληνική κυβέρνηση θέτει στο επίκεντρο της συμφωνίας τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, δηλαδή ένα ελληνικό πρόγραμμα. Συμφώνησε δε να αξιολογηθεί στην επίτευξη αυτών των στόχων. Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, που συμπεριελήφθη στην συμφωνία για την οποία είναι πιθανόν να αντληθούν κονδύλια και από την Ε.Ε, υποδηλώνει την έμμεση αποδοχή της αποτυχίας του Μνημονίου και των παράπλευρων απωλειών, που μόνο παράπλευρες δεν ήταν. Την αποτυχία του προγράμματος υποδηλώνει και η αναθεώρηση των υπέρογκων πρωτογενών πλεονασμάτων, τα οποία αν και ήταν συμβατική υποχρέωση, αντικαταστάθηκαν από τον όρο "κατάλληλα πλεονάσματα".

Το μείζον θέμα του χρέους είναι αλήθεια ότι δεν λύθηκε, παραμένει ανοιχτό για τη νέα συμφωνία στο τέλος του τετραμήνου. Παραμένει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, δεν μπήκε στο ράφι. Ο όρος "κατάλληλα πλεονάσματα" προοιωνίζεται απομείωση του χρέους το βάθος της οποίας δεν προσδιορίζεται.

Ας υποθέσουμε όμως ότι η χώρα δεν είχε άλλες δεσμεύσεις, παρά μόνο τη δέσμευση για τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, την οποία δεν μπορεί να υπερβεί, αφού αδυνατεί να δανειστεί από την αγορά. Πώς θα κατάφερνε να δώσει χρήματα για τις συντάξεις, να περικόψει άδικους φόρους, όπως ο ΕΝΦΙΑ, και να εξοικονομήσει τα κονδύλια που απαιτούνται για τις δημόσιες επενδύσεις; Η άλλη επιλογή θα ήταν το πληθωριστικό χρήμα μέσω της προσφυγής σε εθνικό νόμισμα, αλλά αυτό πρότειναν τα κόμματα της δραχμής, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το λεγόμενο παράλληλο νόμισμα αποτελεί ύστατη καταφυγή για να αντιμετωπιστούν επείγοντα προβλήματα ρευστότητας σε περίπτωση παρατεταμένης σύγκρουσης.

Η πολιτική νομιμοποίηση της κυβερνητικής γραμμής στη διαπραγμάτευση εδράζεται στη στήριξη του λαού. Μην μπερδεύουμε τη νομιμότητα, που πηγάζει από την αρχή της δεδηλωμένης, με τη νομιμοποίηση, δηλαδή τη στήριξη και την αποδοχή του λαού, που είναι ιχυρή.

Όλες οι αποφάσεις, ακόμη και οι κακές, μπορούν να αιτιολογηθούν. Επιχειρήματα πάντα υπάρχουν, όπως και "οργανικοί" σχολιαστές για να τα διατυπώσουν. Η σιωπή δεν είναι χρυσός για την Αριστερά, το θέμα όμως είναι πάντα η διαλεκτική του συγκεκριμένου. Αυτό σημαίνει ότι ο συμβιβασμός εξετάζεται όχι γενικά, αλλά ειδικά, με τους δεδομένους συσχετισμούς δύναμης, την αξιοποίηση των δυνατοτήτων που υπήρχαν και τη δυνατότητα που σου δίνει να πας παραπέρα. Να αποφύγεις την ήττα για να μπορείς να ξαναπολεμήσεις. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία στην σημερινή Ε.Ε. λόγω των επερχόμενων πολιτικών εξελίξεων και της εφαρμογής της ποσοτικής χαλάρωσης. Όλοι γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει εύκολος δρόμος, όπως γνωρίζουμε ότι ο Σόιμπλε πνέει μένεα κατά του εναλλακτικού υποδείγματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Καπάκος Σταύρος
Η ΑΥΓΗ
25/2/2016

Χάρρυ Κλυνν και Ζουγανέλης κάνουν μάθημα στον Γλέζο. Ο Σεφερλής τι λέει;

«Βλάπτεις, δυστυχώς, σοβαρά την Αριστερά σύντροφε, την τραυματίζεις, κι εκεί που είναι να σηκωθεί για να σταθεί στα πόδια της, μπανγκ-μπανγκ την ξαναρίχνεις στο χώμα. Κουράστηκαν οι πολίτες να ακούνε πόσο δίκαιο έχεις εσύ και πόσο άδικο έχουν οι άλλοι… Πόσο «ήρωας» είσαι εσύ και πόσο δεν είναι οι άλλοι».

Χάρρυ Κλυνν! Που κουράστηκε ν” ακούει πόσο ήρωας είναι ο Γλέζος. Γιατί ο Χάρυ Κλυν μέχρι και με τη Νέα Δημοκρατία έχει συνεργαστεί για να βγει δήμαρχος, προκειμένου «να σταθεί στα πόδια της» η Αριστερά.

Από κοντά κι ο Γιάννης Ζουγανέλης. Κι αυτός ενοχλήθηκε από την τοποθέτηση του Γλέζου. 

Γιατί ο Γλέζος δεν αφήνει τον κόσμο -και τον Ζουγανέλη μαζί- να χαρεί: «Άσε να ελπίσουμε για να δημιουργήσουμε επιτέλους».

Μα, εμπόδισε κανένας τον Ζουγανέλη να δημιουργεί τόσα χρόνια;

 Ακόμη και σε εκπομπή στον ΣΚΑΙ  έδειξε το πάθος του για ελπίδα ο Γιάννης Ζουγανέλης. Ξεφτιλίζοντας μικρά παιδιά, βάζοντάς τα να τραγουδούν καψουροτράγουδα και κρίνοντας το πόσο παθιασμένα τα λένε και πόσο σέξι είναι η εμφάνισή τους.

Οσονούπω, θα καταδικάσει τις δηλώσεις Γλέζου και ο Σεφερλής. 

Δεν μπορεί να μη δυσανασχέτησε κι αυτός!…

 

πηγη