Βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Ζακύνθου και η παλαιά της ονομασία ήταν Αγιος Γεώργιος.
Πρόσβαση
Η επίσκεψη γίνεται με με μικρές βαρκούλε,ς καραβάκια, καΐκια και ταχύπλοα, από πολλά σημεία. Από το λιμάνι της Ζακύνθου, από τον κόλπο του Λαγανά και από τις Αλυκές, απ όπου γίνονται κρουαζιέρες που κάνουν το γύρο του νησιού.
Από τον Αγιο Νικόλαο στις Βολίμες και από το Ακρωτήρι Σκινάρι, το βορειότερο σημείο του νησιού, έχει πολύ τακτικά δρομολόγια για το Ναυάγιο και τις Γαλάζιες Σπηλιές και είναι αρκετά πιο κοντά από τα υπόλοιπα μέρη. Η πιο κοντινή πρόσβαση όμως είναι από το Πόρτο Βρώμη (περίπου 20 λεπτά). Ολες αυτές οι εκδρομές σε αφήνουν για κολύμπι στη διάσημη παραλία και μπορεί να συνδυαστούν με επίσκεψη και στις Γαλάζιες Σπηλιές.
Οδικώς, πηγαίνοντας προς Βολίμες, περίπου 30 χλμ. βορειοδυτικά από την πόλη της Ζακύνθου
κοντά στο χωριό Αναφωνήτρια στη Μονή Αγίου Γεωργίου των Κρημνών πολύ εύκολα και ακολουθώντας τις ταμπέλες, μπορείτε να βρεθείτε στο μπαλκόνι - εξέδρα που κυριολεκτικά κρέμεται στο κενό από όπου σας δίνεται η δυνατότητα να θαυμάσετε και να φωτογραφήσετε τη μαγευτική παραλία από ψηλά.
Η άγρια ομορφιά του τοπίου πραγματικά κόβει την ανάσα. Τα πανύψηλα λευκά βράχια και τα γαλάζια κρυστάλλινα νερά συνθέτουν ένα μοναδικό θέαμα. Τα καραβάκια και οι άνθρωποι που κολυμπούν φαίνονται σαν να αιωρούνται καθώς το γαλάζιο των νερών και το ψιλό άσπρο βοτσαλάκι δημιουργούν αυτήν τη ψευδαίσθηση.
Παρόλο που το σκουριασμένο και ναυαγισμένο καράβι σε άλλη περίπτωση θα ήταν ένα άσχημο θέαμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει δέσει κατά περίεργο τρόπο με το περιβάλλον και κάνει έναν απίστευτο συνδυασμό.
Το ναυάγιο
Το ναυτικό ατύχημα είναι το ναυάγιο του εμπορικού πλοίου Παναγιώτης, που στις 30 Σεπτεμβρίου 1982 με παράνομο φορτίο κούτες με αφορολόγητα τσιγάρα, προσάραξε στην συγκεκριμένη παραλία. Ο μοναδικός αυτός συνδυασμός της ανέγγιχτης από το ανθρώπινο χέρι παραλίας με το σκουριασμένο σκαρί στο μέσον της δημιούργησε το πιο πολυ-φωτογραφημένο θέμα στην Ζάκυνθο.
Το πλοίο"Παναγιώτης" ανήκε σε έναν Κεφαλλονίτη, ονόματι Χαράλαμπο Κομποθέκλα, και μετέφερε λαθραία τσιγάρα, που παραλάμβανε από λιμάνια της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας, τα οποία μεταφόρτωνε σε μικρά ταχύπλοα πλοιάρια με προορισμό τη γειτονική μας Ιταλία. Καπετάνιος και πλήρωμα ήταν επίσης από την Κεφαλονιά, ενώ το παράνομο φορτίο συνόδευαν κάθε φορά και δύο Ιταλοί λαθρέμποροι, οι οποίοι και επέβλεπαν την παράδοση. Το "ναυάγιο" ξεκίνησε από πειρατεία...
Καπετάνιος και πλήρωμα συνέλαβαν τους Ιταλούς συνοδούς του φορτίου, τους έκλεισαν σε μια καμπίνα και αφού συνεννοήθηκαν με διαφορετικούς μεσολαβητές, αποφάσισαν να πουλήσουν για λογαριασμό τους το παράνομο εμπόρευμα. Οδήγησαν το πλοίο στο σημείο που γνωρίζουμε, τον όρμο του "Σπυριλή", και περίμεναν.
Λόγω όμως των κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, προσάραξαν στα αβαθή του όρμου. Άρχισαν τότε να ξεφορτώνουν στη μικρή αμμουδιά τις κούτες με τα τσιγάρα, μήπως και κατορθώσουν και αποκολλήσουν το σκάφος. Όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν, δεν μπόρεσαν να τα καταφέρουν, ενώ παράλληλα αρκετές κούτες με τσιγάρα παρασύρθηκαν από τα κύματα, με αποτέλεσμα να εκβραστούν στη γύρω περιοχή. Στη συνέχεια, οι ναυτικοί του πλοίου, αφού ελευθέρωσαν τους δύο Ιταλούς, το εγκατέλειψαν και σκαρφαλώνοντας την απόκρημνη πλαγιά βρήκαν τρόπο να φθάσουν στην πόλη της Ζακύνθου.
Στο μεταξύ και, αφού είχε πλέον ξημερώσει, οι κάτοικοι των Βολιμών είδαν τα επιπλέοντα τσιγάρα στη θάλασσα και άρχισαν να τα μαζεύουν και να τα μεταφέρουν στα χωριά τους. Πρέπει να αναφερθεί ότι τα πακέτα ήταν με τέτοιο τρόπο συσκευασμένα, ώστε να μη καταστρέφεται το περιεχόμενό τους από το θαλασσινό νερό, αν για κάποιο λόγο κατέληγαν στη θάλασσα. Αποθήκευσαν τα τσιγάρα λοιπόν όπου μπορούσαν, σε αποθήκες, κατοικίες, φούρνους, στάβλους, λινούς.
Σαν μαθεύτηκε το γεγονός από τις Αρχές, οι ναυτικοί συνελήφθησαν και ύστερα από έρευνες εντοπίστηκαν και τα τσιγάρα στα σπίτια των χωρικών, και από εκεί μεταφέρθηκαν στο τελωνείο του νησιού. Αργότερα ακολούθησε δίκη, όπου καταδικάστηκαν ο πλοιοκτήτης και οι πειρατές - λαθρέμποροι, τα δε τσιγάρα πουλήθηκαν σε πλειστηριασμό και οι Ιταλοί απελάθηκαν στην πατρίδα τους.
Ακολούθησε στη συνέχεια η λεηλασία του πλοίου. Όποιος ήθελε, πήγαινε στο προσαραγμένο πλοίο και αποσπούσε ό,τι μπορούσε να μεταφερθεί από αυτό. Τα πάντα έγιναν φύλλο και φτερό. Έμεινε σκέτο κουφάρι, να χτυπιέται από τον αγέρα, να σκουριάζει και να κατατρώγεται από την αλμύρα του θαλασσόνερου. Παράλληλα, τα κύματα συσσώρευαν σιγά σιγά όλο καιπερισσότερα βότσαλα μεγαλώνοντας την σπιάντσα και αποκόβοντας την επαφή του πλοίου με τη θάλασσα. Κάπου εκεί τραβήχτηκαν και οι πρώτες φωτογραφίες και φανερώθηκε στους πολλούς η ομορφιά του τοπίου. Η ομορφιά εκείνη, που είχε γενναιόδωρα χαρίσει η Ζακυνθινή φύση, και την προσδιόριζε πληθωρικά μια εικόνα γεμάτη από φως και χρώμα.
Με την ανάπτυξη του τουρισμού και με δεδομένη την ύπαρξη των σπηλαίων της περιοχής, που ήταν γνωστά από τα παλαιότερα χρόνια, εντάξανε οι βαρκάρηδες και την επίσκεψη στον όρμο του ναυαγίου, όπως πλέον ονομάστηκε ο όρμος του Σπυριλή. Άς κάνουμε όμως ένα ταξίδι στο παρελθόν.
Προτού συμβεί το ναυάγιο, η περιοχή ήταν γνωστή στους ψαράδες της δυτικής ορεινής περιοχής και σε κάποιους υποψιασμένους αναζητητές της φυσικής ομορφιάς του νησιού, έτσι όπως προσφερόταν από ψηλά, από τους απόκρημνους γκρεμούς, σαν έφταναν εκεί για να ξεκουράσουν το μάτι τους, να αναπνεύσουν τον αγέρα του βουνού και της θάλασσας, και να θαυμάσουν το μοναδικά στολισμένο με μύρια χρώματα ηλιοβασίλεμα. Σε όσους δηλαδή έφταναν στις πέρα του Αγίου Γεωργίου στα Γκρεμνά, απόκρημνες πλαγιές των βουνών.
22/11/2015
No comments:
Post a Comment